Laufabrauðshefðir

Nei.

Já, en það var ekki gert frá grunni heldur yfirleitt keypt frá Kristjáns bakaríi á Akureyri. Fjölskyldan tók öll þátt í því að skera út en engir utanaðkomandi.

Nei.

Nei.

Já, allir á heimilinu ásamt afa ömmu.

Nei.

Já alltaf og mikið. Það tóku allir þátt, nema ungabörn sem gátu það ekki sökum aldurs . Ef einhverjir voru gestkomandi þá tóku þeir þátt líka.

Já, alltaf frá því ég man fyrst eftir mér, Mamma, amma og við systur (enginn bróðir í hópnum)., engir aðrir tók þátt.

Nei.

Já . Allir á heimilinu tóku þátt. Oft komu vinir okkar systkina og skáru út með okkur.

Þegar ég var barn fórum við alltaf með mömmu til ömmu að gera laufabrauð. Það tóku mjög margir þátt, allavega þegar ég var ennþá barn, en amma hélt þetta og systir hennar og börnin þeirra mættu ásamt einhverjum frænkum sem ég þekkti lítið. Mig minnir að síðasta árið sem við gerðum laufabrauð hafi verið 2018, en þá fannst frænkum mínum þetta vera of mikil vinna fyrir of lítið, þar sem flestir voru hættir að mæta og taka þátt.

Móðir tók þennan sið upp þegar hún eignaðist heimili og börn og ég hef haldið honum með minni fjölskyldu síðan ég sjálf stofnaði heimili. Fyrstu árin vorum við hjá foreldrum mínum að skera út en þegar þau fluttust í húsnæði sem var orðið of lítið fyrir stórfjölskylduna, þá skar ég út með mínum börnum og barnabörnum. Faðir minn var sjómaður og tók ekki virkan þátt í laufabrauðsskurði enda mikið frá heimilinu, en þegar hann kom í land síðar meir varð hann virkur með okkur. Mamma hnoðaði og flatti allt brauðið út fyrstu árin enda ekki hægt að kaupa tilbúnar kökur, en þegar hún eltist og við gátum keypt kökur þá hætti hún að búa til kökurnar sjálf. Við systkinin fjögur, vorum líka liðtæk í að fletja út kökur þegar við uxum úr grasi en okkur fannst þetta mikið púl. Þetta var ekki siður hjá neinum ættingjum mínum og ég man ekki til þess að neinn hafi skorið með okkur utan fjölskyldunnar.

Ætíð.

Fjölskyldan gerði alltaf laufabrauð, reynt var að gera það þegar flestir voru heima enda gerðar ca 400 kökur, mamma hnoðaði og flatti út ásamt pabba. Allir dívanar voru notaðir undir kökurnar lök notuð til að breiða á milli. Ég ólst upp í smá þorpi og fór fólk á milli til að aðstoða.

Það var hefð á mínu æskuheimili að gera laufabrauð 1. desember. Þá sátum við öll saman, pabbi, mamma og við börnin/unglingarnir og skárum út. Oft voru spiluð jólalög og það var svo góð stemmning.

Já og það tóku allir þátt - 3 kynslóðir venjulega.

Já. Heimilisfólk.

Já alltaf gert laufabrauð á mínu heimili (bjó hjá afa og ömmu) og allir tóku þátt. Oftast komu líka börn afa og ömmu með sína afkomendur.

Ég er alin upp á Suðurlandi og þar var almennt ekki tekið laufabrauð.

Já, móður amma mín, mamma og við systkinin hjá móður ömmu minni.

Fjölskyldan mín bjó ætíð til laufabrauð fyrir jólin. Ég fæddist í Reykjadal í Suður-Þingeyjarsýslu og nær allar fjölskyldur í sveitinni steiktu laufabrauð. Öll fjölskyldan kom að laufabrauðsgerðinni með einhverjum hætti, annað hvort með að fletja og steikja eða skera. Þegar ég var lítil gerðum við stundum laufabrauð með annarri fjölskyldu, en mest alla æsku mína voru það einna helst bara nánasta fjölskyldan þar sem við áttum ekki ættingja í nágrenninu, en þó voru vinir auðvitað velkomnir sem vildu taka þátt.

Nei, þekktist ekki í mínum foreldrahúsum í vesturbæ Reykjavíkur.

Ja alltaf. Fyrstu árin hjá föður ömmu og þangað mættu allir, systkini pabba og frændsystki og allir tóku þátt. Síðar voru það við systkinin sem mættu hjá mömmu og pabba og við tókum öll þátt. En við systkinin höfum ekki haldið þessu við eftir að mamma hætti að baka og steikja, núna eru þau keypt tilbúinn til úrskurðar og sum okkar kaupa full elduð.

Það var engin hefð fyrir laufabrauði á mínu æskuheimili: þar voru dálítið danskar hefðir. Afi var að vestan og hafði kynnst færeyskri ömmu minni í Kaupmannahöfn. Mamma mín gerði laufabrauð nokkrum sinnum eftir að ég varð unglingur/ung kona og bjó enn hjá henni því hún hafði kynnst manni úr Þingeyjarsýslu. Þá voru laufabrauðin gerð frá grunni. Ekki aðkeypt deig.

Ég miða við árabilið 1955 til 1965 eða svo, þegar ég var sex til sextán ára gamall. Þá átti ég heima í Reykjavík, á þriggja kynslóða heimili. Fjölskyldan var ég, foreldrar mínir og föðurforeldrar (afi dó reyndar þegar ég var tólf ára). Við gerðum ævinlega laufabrauð fyrir jólin. Það var gert tímanlega, einhverjum vikum fyrir jól. Og tók langan tíma svo það hlýtur að hafa verið gert um helgi. Sennilega á sunnudegi, því að á laugardögum unnu pabbi og afi til hádegis. Allt heimilisfólkið vann að laufabrauðsgerðinni. Aðallega þó konurnar: við karlmennirnir gerum lítið annað en skera út. Flest árin, a.m.k. þau fyrri, komu einhverjir að hjálpa til. Einum karlmanni man ég eftir, sem nokkuð lengi var kostgangari hjá ömmu og síðast hjá móður minni: hann kom og skar út laufabrauð með okkur einhver ár. Roskin kona, einhleyp, sem var viðloðandi heimilið (eins konar millistig af kostgangara og húshjálp), var örugglega með fyrstu árin, líklega meira í eldhúsinu að steikja en að hún hafi skorið út. Og einhverjum yngri frænkum man ég eftir líka, a.m.k. einni sem hafði verið í fæði hjá ömmu og var tíður gestur heima, ekki síst þegar hún gat létt undir við einhver verk.

Það var gert. Allir tóku þátt í að skera. Engir aðrir tóku þátt.

Laufabrauð þekktist ekki á uppvaxtarárum mínum á Ísafirði.

Við fórum til móðurömmu minnar, frá því að ég man eftir mér. Þetta voru amma, mamma, móðursystir mín, frænka okkar og ég. Ég var eini krakkinn lengst af. Eftir að amma féll frá, var laufabrauðið oftast hjá mömmu, sami hópur að ömmu undanskilinni.

Já alltaf, mamma útbjó kökurnar og steikti og við börnin skárum út, hún aðstoðaði við það og kenndi okkur.

Frá því að ég man eftir var gert laufabrauð. Mamma flatti út og pabbi og við krakkarnir fimm skárum út. Um tvítugt var ég farin að fletja út með mömmu. Við bjuggum fyrir austan þar sem ekki var siður að búa til laufabrauð, en foreldrar mínir voru báðir að norðan þar sem þessi siður var í báðum fjölskyldum. Ég man ekki eftir öðru fólki með okkur.

Það var ekki hefð fyrir laufabrauðsgerð á mínum æskuárum en maður heyrði af slíkum bakstri hjá skólafélögum og vinum.

Nei, laufabrauðsgerð var ekki vani á mínu æskuheimili suður í Vogum í Vatnsleysustr.hr. (nú Sveitarfélagið Vogar). Eftir að ég sjálf fór að búa ca 1970 gerði ég annað slagið laufabrauð, ekki útskornar kökur heldur aðeins pikkaðar með gafli.

Já, stórfjölskyldan, móðuramma, mamma og systir hennar framan af makar og börn. Síðan mamma og afkomendur hennar. Svo hef ég tekið við, mín börn, mamma og bræður mínir og þeirra fjölsk. Makar og börn.

Það var ævinlega steikt laufabrauð á æskuheimili mínu. Við vorum þrjár, ég systir min og mamma. Mamma bjó deigið til og flatti út og steikti. Við systur skárum út. Einstöku sinnum tók ömmusystir mín þátt i laufabrauðsgerðinni.

Móðir, amma, ömmusystir og stundum mágkona mömmu var flokkurinn sem sá um deigið og steikingu á laufabrauðinu, en ekki endilega allar alltaf. ég og þrír bræður og stundum önnur börn úr fjölskyldunni bættust svo við konurnar í skurðinn. Eiginmenn kvennanna tóku jafnvel þátt í skurðinum en það var stopult.

Til ársins 1976 gerði fjölskyldan laufabrauðið hjá föður ömmu og afa. Pabbi og mamma tvö börn og föðurbróðir konan hans og tvær dætur. Og afa bróðir. Laufabrauð fyrir þrjú heimili. Eftir 1976 gerðum við brauðið heima hjá foreldrum mínum.

Já frá því ég man eftir mér kom fjölskyldan saman og gerði laufabrauð.

Móðir mín og systir hennar byrjuðu að gera laufabrauð þegar þær hófu búskap hér í Reykjavík. þegar við börnin stækkuðum og gátum tekið þátt fórum við að vera með. þegar við erum komin á unglingsár þá er alltaf hist heilan dag, gert laufabrauð, hnoðað deig, flattút, skorið og steikt. í lokin var svo alltaf heljarmikil matarveisla og afskurðurinn af kökunum steiktur til að borða þá. Okkur fjölgaði með árunum, bættust við makar okkar barnanna og svo barnabörn og loks barnabarnabörn. þetta var orðin 40 manna samkoma ár hvert og haldar til skiptis heima hjá mömmu og systur hennar. fyrir ca 8 árum skiptu þær systur svo upp þessu og síðan höfum við systkynin og mamma hist með okkar mökum og börnum og gert laufabrauð og höfum við keypt útflatt frá bakarí síðustu 3 ár.

Já, foreldrar mínir eru ættaðir af suðurlandi en eftir að þau fluttust til Siglufjarðar lærðu þau laufabrauðsgerð af vinafólki þar og voru með þeim fyrstu árin en seinna vorum við bara fjölskyldan og var þetta hápunktur jólaundirbúningsins.

Frá því að ég man eftir mér þá höfum við gert laufabrauð. Mamma hefur stýrt því frá upphafi og vorum ég og bróðir minn með henni þegar við vorum krakkar. Í dag fer ég með son minn til mömmu fyrir hver jól í laufabrauðsgerð en auk okkar eru þar mágkona mín og tvö börn hennar.

Fjölskylda mín gerði ekki laufabrauð.

Öll fjölskyldan tók þátt að öllu leiti og stórfjölskyldan kom saman. Systkini afa míns komu 3 sinnum saman í desember til að gera laufabrauð hjá hverju og einu. Allir tóku þátt börn sem gamalmenni.

Ég er alin upp í Fljótsdal á Héraði og þar var ekki gert laufabrauð á mínum barnæskuárum. Um fermingu sá ég fyrst laufabrauð, það var á barnasamkomu á Hallormsstað og fyrir þeirri laufabrauðsgerð stóðu tvær norðurþingeyskar konur, búsettar á Hallormsstað.

Nei.

Við gerum alltaf laufabrauð á heimilinu, það taka allir þátt. Mamma, pabbi og tvær systur mínar. Síðan komu oft amma og afi að hjálpa til og einnig fjölskylda bróður mömmu.

Því miður ekki. Ólst upp í sértrúarsöfnuði og við héldum ekki jól. Áhugi minn á laufabrauði kviknaði þegar ég var 10 ára.

Nei.

Aldrei gert laufabrauð á mínu heimili.

Já. Öll fjölskyldan tók þátt. Á heimilinu var nokkuð föst verkaskipting, eldra fólkið gerði deigið og flatti út en yngra fólkið - við krakkarnir - sáum um að skera út.

Ekki á mínu heimili en hjá föðurforeldrunum og síðar hjá föðursystrum mínum.

Nei enda er ég sunnlendingur.

Já allir á heimilinu Amma og afi.

Já, þessi siður var tekin upp þegar ég var mjög ung, allir tóku þátt nema pabbi.

Nei.

Nei.

Nei. Foreldrar mínir voru að sunnan og vestan og höfðu ekki þessa hefð. Ég man þó eftir því að laufabrauð hafi verið gert, en mest til að auka fjölbreytni og prófa...

Faðir minn var Eyfirðingur og hafði alist upp við laufabrauðsgerð sem amma stýrði alla hans bernsku. Mamma ólst upp í Vestmannaeyjum og hafði ekki komið nálægt laufabrauðsgerð í sinni fjölskyldu. Pabbi gat ekki hugsað sér jól án laufabrauðs svo hún reyndi að fikra sig áfram við nýja færni í bakstri undir hans leiðsögn! Svo lengi sem ég man var laufabrauð gert fyrir jólin. Allir tóku þátt, mamma sá um hnoða deigið og fletja út (breiða út) og pabbi skar út og kenndi okkur systkinunum tæknina svo hjálpuðumst við að við að steikja eins og aldur leyfði. Stundum kom systir pabba og var með okkur í laufabrauðsgerðinni. Hún var handavinnukennari og mjög flink við útskurðinn. Hún var mjög áfram um að kökurnr væru mjög þunnar - munstrið í borðplötunni átti að sjást í gegn. Þá var líka oft fjör, sagðar sögur og mikið hlegið. Venjulega var laufabrauðið útbúið nokkru fyrir jól svona áður en aðaljólaannirnar hæfust. Það þótti jafnvel betra að laufabrauðið fengi að "ryðja" sig aðeins og væri ekki alveg nýsteikt. En eftir að við systkinin fórum að heiman í skóla var beðið eftir að við kæmum heim og þá fékk laufabrauðsgerðin að bíða fram yfir 20. des. Ég ólst upp í þorpi vestur á fjörðum og þar var mjög fátítt að gert væri laufabrauð. Vinkonur mínar í barnaskólanum voru forvitnar um hvernig það smakkaðist og hvernig það væri gert. Ég man eftir einu tilviki þar sem mín besta vinkona fékk að vera með og fá eina komu með sér heim.

Nei Laufabrauð hefur aldrei verið bakað á mínu æskuheimili eða haft um hönd , ég heyrði aldrei talað um laufabrauð hef þess vegna ekki vitað að þetta væri til.

Já, hefð að stórfjölskyldan kom saman og gerði laufabrauð.

Já, það var alltaf skorið laufabrauð saman eina kvöldstund snemma í desember. Hópurinn var allstór, auk fjölskyldunnar (foreldrar og þrjú börn) komu vinahjón foreldranna og jafnvel eitthvað af börnum þeirra, móðursystir mín og hennar fjölskylda. Þegar systkini mín eignuðust eigin fjölskyldur bættust makar þeirra og börn svo í hópinn. Sjálfsagt hefur alltaf verið eitthvað á annan tug manns, fjöldinn þó nokkuð misjafn milli ára. Fyrst snæddum við góðan mat og drykk og síðan var hafist handa við laufabrauðsgerðina. Í nokkur ár blandaðist þessi hefð saman við aðra, þ.e. drykkju á jólaglöggi. Smám saman rann þó upp fyrir fólki að jólaglögg var vondur drykkur og illa farið með gott rauðvín að hita það upp og setja alls konar bragðefni út í það. Lögðust því þau skemmdarverk af. Verkaskipting við laufabrauðsgerðina var í grófum dráttum þannig að konurnar útbjuggu deigið og flöttu út - sem var mikið puð! - en karlar og börn skáru út. Það var til eitt laufabrauðsjárn á heimilinu, þ.e. tæki sem rúllað var yfir brauðið til að búa til grunninn að laufamynstri sem síðan var lokið við með hníf. Þetta var mikill kostagripur sem virtist hafa verið útbúinn af gullsmið. Það getur nú reyndar verið að a.m.k. stundum hafi deigið verið keypt í bakaríi en það var a.m.k. alltaf flatt út heima. Þegar útskurðinum var að ljúka var byrjað að steikja. Konurnar sáu einnig um það. Brælan af steikingunni var allnokkur. Gott ef reykskynjarinn fór ekki stundum í gang. Lyktin var svo í húsinu næstu daga á eftir. Að steikingunni lokinni var svo athöfn sem kölluð var uppboð. Þá sýndi móðir mín hvert brauðið á fætur öðru og þeir sem höfðu skorið laufabrauðin reyndu að muna hvaða listaverk voru þeirra. Það gekk nú svona upp og ofan að muna það svo að skiptingin varð nokkuð handahófskennd á endanum en það kom alls ekki að sök því að allir fengu nóg af laufabrauði með sér heim. Eftir að foreldrar mínir féllu frá höfum við systkinin tekið við keflinu og komið saman eitt kvöld á aðventunni, heima hjá einu okkar, til að skera saman út laufabrauð og steikja. Líklega næst það þó ekki þetta árið, vegna faraldursins.

Já allir tóku þátt föðurafi með hann bjó hjá okkur þetta kom frá honum.

Já, það var gert laufabrauð og tvær fjölskyldur sameinuðust í gerðinni. Þá, gert frá grunni, hnoðað deig og flatt út. Vorum mest 10. Eitt árið komu félagskonur í kvenfélaginu á staðnum til að gera laufabrauð. Mjög lærdómsríkt fyrir undirritaðan sem þá lærði að skera út með hníf en síðan hef ég lítið notað hjólið.

Ég ólst upp í Hrunamannahreppi í Árnessýslu og kynntist ekki laufabrauðsgerð. Ég held að ég hafi ekki smakkað það fyrr en ég var orðin fullorðin. Hins vegar þóttu flatkökur ómissandi hluti af jólunum.

Heima voru gerðar á annað hundrað kökur og allir á heimilinu tóku þátt. Mamma bjó til deigið og flatti út, en við systurnar skárum út með vel beittum vasahnífum. Vinkonur sem fannst gaman að skera tóku gjarnan þátt og mikill metnaður var í mynstrum, og svo fór maður til þeirrra og skar.

Já, það var alltaf gert laufabrauð heima. Allir á heimilinu tóku þátt og ég held að þetta hafi verið eina matreiðslutengda verkið sem karlmennirnir snertu á þegar ég var lítil (auðvitað að frátalinni reykingu, söltun og þess háttar). Það var eingöngu heimilsfólkið sem tók þátt í laufabrauðsgerðinni.

Já fjölskyldan mín gerði laufabrauð þegar ég var lítill. Það tóku allir þátt, stór fjölskyldan kom saman og allir skáru saman. Í móður ættinni sér amma og bróðir hennar og dóttir hans um steikingu. Í föðurættinni er það mamma mín og mágkona mín sem steikja.

Nei það var aldrei gert.

Ég fæddist 1938 og ólst upp til 5 ára aldurs (1943) á Sigurðarstöðum í Bárðardal. Tvíbýli var á bænum, en foreldrar mínir, Sigurður Jónsson frá Sigurðarstöðum og Kristín Skúladóttir frá Keldum á Rangárvöllum, bjuggu þar með föðurbróður mínum og hans fjölskyldu. Þeir voru báðir fæddir þar og uppaldir. Auk þess var föðuramma mín í heimilinu, fædd á Grunnavatni í Jökuldalsheiði, en uppalin og bjó alla æfi í Þingeyjarsýslum, lengst á Sigurðarstöðum. Afasystir mín, uppalin á Sigurðarstöðum var líka í heimilinu. Ríkjandi hefð var fyrir laufabrauðsgerð þarna á bænum og a.m.k á næstu bæjum þar sem ég man. Á næsta bæ, Sunnuhvoli, bjó enn annar föðurbróðir minn og hans fólk og sá þriðji á Stóruvöllum, ekki mjög langt frá. Ég man , að allir hlökkuðu til þess að laufabrauðsgerðin hæfist, en það hefur verið svona upp úr miðjum desember. Þá bjuggu húsmæðurnar til af þekkingu og æfingu, listilegar þunnar kökur og það ekki fáar. Síðan á tilsettum tíma, þá safnaðist heimilisfólkið saman og allir sem köku og hníf gátu valdið, fengu köku og þeir eldri og æfðari kökur! - á tréplötu og skáru út laufabrauðskökuna og tóku allir þátt í þessu af gleði og jólastemmingu. Ekki man ég hvort jólaskraut var komið upp og jólalög voru ekki leikin á þessum árum þarna. Ekki var til siðs að flýta sér og vönduðu menn verk sín. Skáru oft stafi sína og alls konar skraut, eða myndir, t.d. af jólatrjám, kirkjum eða einhverju öðru fallegu. Þetta var gjarnan gert með vasahníf. Ekki man ég eftir því að gestir kæmu að þessu, aðeins heimilisfólkið. Að þessu loknu fóru húsbændur hver inn til sín, en innangengt var milli húsanna. Kökurnar voru síðan steiktar í bráðinni, sjóðandi heitri tólg. Ég missti föður minn 1939, tæplega tveggja ára gamall eftir stutt veikindi, en þessum sjálfsagða sið var haldið áfram alla tíð og lengi eftir það á Sigurðarstöðum. Móðir mín hætti búskap 1943 og flutti að Keldum á Rangárvöllum til foreldra sinna og þar átti ég heima í gamla bænum hjá þeim til vors 1947, þá 9 ára. Þaðan fluttum við að Selalæk á Rangárvöllum og þar áttum við heima í 2 ár. Haustið 1949 flutti móðir okkar að Hemlu í V-Landeyjum og giftist Ágúst Andréssyni góðum manni, sem var ekkjumaður og bóndi þar, 19 árum eldri en moðir mín og þar var ég heimilisfastur fram undir tvítugt. Ég fullyrði, að móðir mín kom með laufabrauðsgerðina að norðan að Keldum. Minnist þess ekki að móðir mín hafi talað um að laufabrauð hafi verið gert þar fyrir jólin í bernsku eða í uppvexti hennar á Keldum. Hún hélt þessum sið og við fluttum hann svo með okkur að Selalæk og síðan að Hemlu, þar sem mamma gerði alltaf laufabrauð og við bræðurnir skárum kökurnar út. Minnist þess samt ekki, að fullorðna fólkið hafi tekið þátt í því, aðeins við bræðurnir tveir og mamma, sem auðvitað steikti loks kökurnar. Allir heimilismenn nutu samt þeirra með gleði og bestu lyst. Þá voru komin til sögunnar "kleinujárn" eða þvílík verkfæri og útskurðurinn ekki eins vandaður og í Þingeyjarsýslunum. Vasahnífar lítið notaðir við þetta.

Nei.

Já frá því ég man eftir mér. Foreldar mínir og systkini svo og amma og afi.

Ég er alin upp við laufabrauðsgerð. Þegar ég man fyrst eftir fórum við til ömmu og afa þar sem föðursystkini mín einhver komu að laufabrauðsgerðinni. Það hefur alla tíð verið tilhlökkun að gera laufabrauðið og okkur fannst þetta alltaf gaman. Laufabrauðsgerðin var ekki einskorðuð við helgar eins og er núna hjá minni fjölskyldu og eitthvert árið vorum við ekki komin í jólafrí þegar það var drifið í þessu. Þegar við systkinin komum úr skólanum var búið að skera nánast allt og vorum við heldur leið yfir því. Þannig að næsta ár á eftir fórum við systkinin fram á að við fjölskyldan gerðum laufabrauðið heima hjá okkur. Mamma bjó til degið og flatti út síðan voru kökurnar lagðar á milli laka sem breidd voru á borð og bekki. Allir tóku þátt í útskurðinum líka pabbi sem þó var ekki mikið í eldhúsinu. Við vorum með sérstaka litla hnífa sem mér var sagt að væru af spítalanum en veit ekki hvort það er rétt. Hnífana fengum við lánaða hjá ömmu og afa og þeir gengu á milli húsa.

Ég man eftir laufabrauðsgerð á heimilinu eftir að móðir mín, Theódóra Thorlacius (f. 1927 á Bakkafirði) tók saman við Ingólf Sigurðsson (f. 1929 í Reykjavík, d. 2018) og við mæðgur fluttumst á Skólavörðustíg 46 þar sem móðir Ingólfs (Dagmar Finnbjarnardóttir frá Hnífsdal) bjó fyrir ofan okkur. Hún gerði deigið en pabbi flatti út. Ég hef verið einhvers staðar á bilinu 6 til 12 ára og man ekki eftir skurðinum. Síðar þegar fjölskyldan hafði stækkað til muna og við vorum flutt á Lindarflöt 10 í Garðabæ man ég líka eftir einu tilviki að við bjuggum til laufabrauð. Í raun var þetta þó aldrei hefð á mínu bernskuheimili og ég man ekki eftir að hafa verið boðið upp á laufabrauð í öðrum húsum eða að laufabrauðsskurður og steiking væri hefð á öðrum heimilum á Skólavörðuholtinu eða á Flötunum í Garðabæ. Man heldur ekki eftir að skólafélagar mínir í barnaskóla, Kvennaskólanum í Reykjavík eða MR töluðu um slíkt.

Laufabrauð var gert í fjölskyldunni. Mamma gerði deigið og við systkinin skárum út ásamt henni, mest var gaman ef pabbi hafði líka tíma til að vera með því hann var svo flinkur. Stundum voru vinahjón með í verkinu.

Amma mín steikti og steikir enn laufabrauð. Við vorum af 3 heimilum í þessu, þ.e.a.s. amma, dóttir hennar og börn og ég og bróðir minn, og nú börnin mín.

Nei. Á Tannstöðum í Hrútafirði tíðkaðist ekki laufabrauð og ég er nokkuð viss um að laufabrauð var heldur ekki gert á öðrum bæjum þar um slóðir.

Ég ólst ekki upp við Laufabrausgerð en þegar ég trúlofaðist þá gekk ég inn í fjölskyldu með miklar venjur og hefðir um Laufabrauðsgerð

Já Pabbi og mamma ásamt 5 systkinum Nei

Nei, það var yfirleitt ekki gert.

Nei.

Nei ég var orðin fullorðin þegar fjölskyldan tók upp á þessari hefð.

Laufabrauð var alltaf gert á minu heimili. Allt gert frá grunni, flatt út, skorið og steikt. Allir á heimilinu tóku þátt og afi og amma og bræður mömmu komu líka. Það fór heill dagur í þetta og matur saman um kvöldið. Amk 300 kökur steiktar, stundum meira. Amma og afi fengu kökur líka. Afskurðurinn var steiktur og var veisla hjá okkur krökkunum að borða með mjólk.

Já, Allir, nema afi minn.

Heima norður á Siglufirði var laufabrauð alltaf gert fyrir jólin. Mamma var ættuð út Svarfaðardal, pabbi af Ströndum Allir á heimilinu tóku þátt i að skera út. Aðallega var það hlutverk móður minnar að búa til deigið og fletja út þó eldri börnin hafi hjálpað við að fletja út. Það var erfitt því það átti að vera "hægt að lesa á bók" í gegnum nægjanlega vel útflatta kökuna.

Við gerðum laufabrauð og kom sá siður með pabba sem var úr Fljótum í Skagafirði. Það voru við 5 börn , foreldrar og afi og amma sem bjuggu í sama húsi og við. Vinir okkar barna fengu að vera með ef þau óskuðu þess og var þetta vinsælt af mínum vinum.

Já það var gert laufabrauð á mínu heimili frá grunni, mamma mín ólst upp á Akureyri. Við vorum fjölskyldan, stundum komu vinkonur í heimsókn. Það var tekin dagurinn í þetta.

Fjölskyldan hjá ömmu og afa.

Já, allir nema pabbi tóku þátt. Hann sá um önnur störf. Bara heimilismenn.

Laufabrauð hefur alltaf verið steikt í fjölskyldu minni og órjúfanlegur hluti jólaundirbúningsins. Ég skar fyrst út á heimili móðurforeldra minna í sveitinni, þar tóku allir þátt, líka karlmennirnir og alltaf talsverð stemning þó tilfinningin væri sú að þetta væri einfaldlega hluti af matarundirbúningi. Við notuðum bara hnífa, ekki járn. Seinna fóru afkomendur ömmu og afa að hittast einn dag í desember árlega til að steikja brauð. Fyrst í heimahúsum en seinna var byrjað að leigja sal þegar fjölskyldan varð of stór til að rúmast í heimahúsi. Þá komu allir með sitt braut sem var þá skorið og allt steikt saman. Samkoman endar alltaf á matarveislu þar sem borðað er hangikjöt. Allir koma með eitthvað á veisluborðið og hausarnir (systkynin) borga fyrir salinn. Allir taka þátt en karlarnir taka frekar að sér steikinguna. Þetta eru nokkrir tugir manna en mæting er frjáls.

Já það var alltaf gert laufabrauð hjá móðurfjölskyldunni minni. Amma og systur hennar gerðu þetta saman ásamt börnum sínum og barnabörnum.

Já, þegar ég var yngri var öll fjölskyldan sem átti heima í Hrísey saman, ss. mamma mín og pabbi, systkini mín, föðurbróðir og hans kona og börn og amma og afi.

Frá því eg man fyrst eftir mér var alltaf gert laufabrauð á æskuheimili mínu á Vopnafirði. Mamma breiddi alltaf út kökurnar deginum áður, svo var farið til ömmu og kökurnar skornar út ásamt systrum pabba. Eða þá að vinkonur mömmu komu heim til okkar og skáru út. Pabbi var sjómaður svo það var misjafnt hvort að hann var heima þegar laufabrauðsgerðin fór fram. Við fórum einnig til nágrannanna þar sem við vorum í laufabrauðsgerð með þeim þá breiddi mamma yfirleitt kökurnar út og heimilisfólkið skar út kökurnar.

Nei.

Alla mína barnæsku voru laufabrauð skorin fyrir jólin, enda mamma alin upp á vestfjörðum. Öll fjölskyldan - foreldrar og börn - tóku þátt, og stundum komu frændsystkin líka. Við erum 5 börnin, svo það var afkastað fleiri tugum brauða. Eiginlega allir nota skurðstofuhnífa og skera út frjálsri hendi. Það er til eitt laufabrauðsjárn í ættinni, en sumir snerta ekki við því og telja það helgispjöll að nota þau. Pabbi - mjög laghentur - útbjó nokkur létt, kringlótt skurðbretti sem eru eingöngu notuð fyrir laufabrauðin. Klipptur var smjörpappír í passlegar stærðir til að leggja á milli brauðanna fyrir bakstur, og skipti fjöldi þeirra mörgum tugum. Þessi smjörpappír var svo geymdur milli ára.

Fjölskyldan kom öll saman til laufabrauðsgerðar. Mamma (f. 1926) flatti út, en við hin skárum út alltaf með hníf. Laufabrauðsjárn var aldrei til á mínu heimili. Pabbi (f. 1924) var frá Húsavík, en mamma frá Reykjavík, svo pabbi kom með laufabrauðshefðina inn í fjölskylduna, en mamma hafði ekki alist upp við það. Föðuramma mín (f. 1881) sem fædd var og uppalin í Kelduhverfi var algjör meistari í laufabrauðsskurði og var lánuð milli bæja til að skera út. Pabbi lagði mikla áherslu á að við lærðum svokallaðan Kelduhverfisskurð, en hann er þannig að hvert lauf er brett, en ekki annað hvert eins og algengast er. Þennan sið hef ég haldið í heiðri allt til þessa dags.

Sjá svörin fyrir neðan.

Við vorum fjögur í heimili í uppvexti mínum, foreldrar mínir, ég og yngra systkini. Við gerðum aldrei laufabrauð og það var ekki hluti af okkar jólahefðum.

Stórfjölskyldan í föðurætt ef svo má segja, sem bjó á Héraði.

Já, fjölskylda mín bjó til laufabrauð á æskuárum mínum. Fyrst man ég eftir því að mamma og systir hennar bökuðu og flöttu út degið í kökurnar. Síðan lærðum við að skera út í kökurnar með borðhnífum á meðan við vorum lítil, en síðar notuðum við mátulega hnífa og það var viss metnaður að skera fallegt munstur og vanda sig ! Síðar hættu þær systur að baka saman laufabrauðið og við fjölskyldan sáum um okkar laufabrauð. Við systkinin sáum mest um að skera í kökurnar, en pabbi hjálpaði okkur ef hann var heima. Mamma sá alltaf um að steikja kökurnar á meðan við vorum heima. Það var venja að mamma geymdi síðustu utanafskurðina og steikti þá síðast, svo fengum við að borða þá og heitt kakó með þeim. Á meðan á öllu þessu stóð, logaði á kerti/um hjá okkur og jólatónlist hljómaði. Þetta var fyrsta jólatilfinningin sem maður fékk árlega.

Já, líklega flest ár um alllangt skeið. Fjölskyldan var með, þó síst faðirinn. Sjaldan aðrir.

Já það var gert laufabrauð. Allir skáru út kökur og mamma steikti.

Já alltaf sípan ég man eftir mér. Fyrst hjá ömmu og afa, systkini mömmu og krakkaskarinn öll komin saman, amma, mamma og systir eða mágkona breiddu út meðan hinir skáru. Þetta var orðið tveggja daga verk þar sem fjölskyldan var stór. Í seinni tíð hafa það svo verið við systur með mömmu og pabba og okkar makar og börn. Tekur enga stund í dag þar sem nú eru kökurnar keyptar, þurfum bara að skera og steikja.

Já alltaf á aðventunni. Foreldrar mínir og við 5 systkinin. Auk þess kom móðuramma og ömmubróðir.

Nei.

Stórfjölskyldan kom saman. Síðar kom amma til okkar og gerði með fjölsk laufabrauð.

Já. Allir sem bjuggu á heimilinu, venjulega foreldrar og börn en stundum líka móðuramma og móðurafi sem bjuggu líka á heimilinu í einhvern tíma.

Nei það var aldrei gert og ég heyrði aldrei af slíku. Er alin til 10 ára aldurs í Fljótum af reykvískrí móður og skagfirsk um föður.

Alltaf. Allir , Eina skiftið sem sumir karlmenn sáust í eldhúinu, flöttu út eða skáru. Börn frændfólks kom og skar út , Börnin fóru a milli ættingja.

Laufabrauð vara alltaf skorið á aðventu hjá okkur. Við bjuggum á Fálkagötu 28 og þar var stórfjölskyldan saman komin í einu húsi - afi og amma á jarðhæð og síðan á 3 hæðum þar ofan á voru 3 bræður allir með fjölskyldur. Allar fjölskyldurnar komu saman á miðhæðinni og var mikið fjör og mikið gaman. Ég get ekki einu sinni ímyndað mér hvað margar kökur voru steiktar fyrir allan þennan herskara. Eftir því sem við eltumst og stofnuðum eigin fjölskyldur þá dreifðist fólk auðvitað og hver fjölskylda tók upp þennan sið hjá sér og sínum.

Ég ólst upp á Dalvík og þar eru engin jól án laufabrauðs . Jólaundirbúningurinn hófst með laufabrauðsbakstrinum og það voru steiktar margar kökur! allir tóku þátt og allur dagurinn fór í þetta. Mamma byrjaði snemma morguns að laga deigið og svo var farið að fletja út. Heima hjá mér var til stórt og mikið kökukefli sem pabba áskotnaðist að því mig minnir frá breskum togara. Þetta risakefli var eingöngu notað við laufabrauðsbaksturinn, enda var erfitt að fletja út og víða var það karlmannsverk. Mamma var allt í öllu og flatti mest allt út, en þó held ég að stóri bróðir minn hafi aðstoðað eitthvað við það, en mamma sá alfarið um steikinguna. Við krakkarnir sáum um að breiða hvít lök á rúm og dívana, því útflattar kökurnar voru lagðar þar á og svo annað lag yfir. þetta var gert til að kökurnar þornuðu ekki því þá var vont að skera þær fallega út. Þegar ég fór sjálf að gera laufabrauð notaði ég "laka-aðferðina" í mörg ár áður en ég áttaði mig á tilganginum og fór að nota plastið sem auðvitað var ekki til þegar ég var barn! Allir - nema mamma - skáru svo út og var keppni um hver átti fallegustu kökuna. Þrír móðurbræður mínir bjuggu í sömu götu og við og fórum við krakkarnir á öllum heimilum á milli til að aðstoða við útskurðinn, enda tók sinn tíma að skera úr a.m.k. 200 kökur á hverjum stað. Afi minn og amma bjuggu ásamt fjórða móðurbróður mínum rétt ofan við þorpið og þar fórum við líka í laufabrauð! Sérstök hefð er í minni fjölsyldu sem er að mála á kökur. Síðustu 10-20 kökurnar eru teknar frá og þegar öllum úrskurði er lokið, fá börnin að setjast við borðið og mála á kökur og hafa mörg listaverkin orðið til þar! Notaður er matarlitur, en þessar kökur voru/eru ekki borðaðar, heldur eru þær hengdar upp sem jólaskraut. Þetta hefur eflaust verið gert til að fyrirbyggja að krakkarnir væru að þvælast fyrir við steikinguna. Máluðu kökurnar voru svo steiktar þegar búið var að steikja allar hinar kökurnar og liturinn helst alveg í steikingunni. Að lokum er utanafskurðurinn steiktur og borinn fram með heitu súkkulaði. Mig minnir að það hafi líka verið búið að sjóða smakk af jólahangikjötinu, enda var dagur að kvöldi kominn og fólk orðið svangt!

Já. Börn og barnabörn saman hjá afa og ömmu. Nei yfirleitt ekki. Nema systkyni afa sem bjuggu á heimilinu.

Fjölskyldan kom alltaf saman og gerði laufabrauð með ömmu. Þetta voru foreldrar mínir og við systkinin, bróðir pabba og hans fjölskylda, nokkuð stór hópur og fór síðan með tímanum stækkandi.

Já alltaf. Allar konur og börn toku þátt. Stundum vinkonur og vinir barna heimilisins.

Nei.

Já, allt heimilisfólk tók þátt og amk 2-3 aðrar fjölskyldur. Það voru nágranna fjölskyldur.

Ég vandist því sem barn á Selfossi að laufa brauð var gert frá grunni hnoðað, flatt og steikt. Móðir mín og vinkonur hennar, móður amma mín og móðursystir komu stundum frá Reykjavík til að taka þátt. Allit tóku þátt í skurðinum en konurnar hnoðuðu og flöttu og faðir minn flatti stundum ef hann var heima síðan steiktu konurnar.

Nei.

Já ég hef alltaf bakað laufabrauð fyrir jólin með móðurfjölskyldunni minni. Afi og amma og langamma mín, mamma mín og pabbi og bróðir. Ásamt systkinum mömmu minnar og mökum þeirra og börnum.

Nei. Ég er ættuð frá Vestmannaeyjum og Fáskrúðsfirði og þar tíðkaðist ekki að gera laufabrauð.

Laufabrauð var alltaf búið til fyrir jólin á mínu æskuheimili. Öll fjölskyldan tók þátt í þessu. Þegar ég var barn bjuggu móðir mín og föðuramma til deigið og flöttu það út í næfurþunnar kökur og pabbi og við systkinin skárum út kökurnar með vasahníf og einnig amma þegar búið var að fletja út en mamma steikti svo afraksturinn.

Alltaf var gert laufabrauð. Allir tóku þátt ! Mín fjölskylda og fjölskylda móðursystur minnar voru alltaf saman. Og mörg ár þiðja systirin.

Já fyrir hver jól komum við saman fjölskyldan mamma,pabbi og við 5 systkini...

Já fjölskyldan hefur tekið laufabrauð fyrir jólin svo langt sem ég man. Þegar ég var barn var þetta gert undir stjórn móðurömmu minnar. Hún var fædd árið 1905 og hafði gert laufabrauð alla sína tíð. Uppskriftin sem var notuð kom frá ömmu og er hún í alla staði hefðbundin laufabrauðs uppskrift nema að kúmen er soðið í mjólkinni og sigtað frá áður en mjólkin er hrært við. Þetta var amma og yngri börnin hennar sem tóku laufabrauð saman og börnin þeirra og síðan ein frænka okkar sem var á sama aldri og mamma og bróðir hennar og með börn á sama aldri. Eldri börn ömmu voru sjálfar ömmur þegar þetta er og gerðu laufabrauð með sínu fólki. Það kom oft fyrir að vinkonur mömmu voru með. Eftir að amma dó í kringum aldarmótin tók mamma við keflinu og hóaði saman börnum og systkinabörnum í laufabrauðsgerðina og er það ennþá gert í dag. Sami hópurinn hefur s.s. gert laufabrauð saman í yfir 40 ár. Allir taka þátt í laufabrauðgerðinni, þeir eldri kenna þeim yngri og um leið eru sagðar sögur frá fyrri svona samkomum, sögur af ömmu og afa sagðar og þekkingu um þau deilt áfram.

Yfirleitt fóru tveir dagar á aðventunni í laufabrauðsgerð, annar hjá föðurforeldrum og hinn heima hjá okkur. Hjá ömmu og afa voru tvö heimili saman um laufabrauðsgerð, amma og afi og bróðir afa og kona hans. Þau tók öll þátt en auk þess komu við frá mínu heimili og hjálpuðum til við skurð, sem og dóttir afabróður míns. Þetta gátu verið allt að tuttugu manns. Amma var yfirleitt í eldhúsinu, fyrst að undirbúa kaffi fyrir alla og síðan við steikingu, ásamt eiginkonu afabróður. Hinir sátu í stofunni og skáru. Heima hjá okkur var síðan sami háttur: mamma og pabbi gerðu laufabrauð ásamt móðurforeldrum mínum en oftar en ekki komu föðurforeldrar mínir einnig og hjálpuðu við skurðinn. Við systkinin vorum fimm og tókum öll þátt á einhverju skeiði en elstu bræður mínir duttu út á unglingsárum. Fyrir kom að gesti bar óvænt að garði og settust þeir þá niður með nokkrar kökur einnig.

Nei

Nei.

Nei, ekki á mínum æskuárum.

Aldrei gert laufabrauð heima hjá nei.

Já fjölskyldan mín hefur gert laufabrauð alla mína ævi og gerir enn. Allir á heimilinu taka þátt. Upphaflega gerðum við laufabrauð með fjölskyldu pabba s.s. með ömmu og afa og systur pabba og hennar fjölskyldu. Nú eftir að amma og afi eru látin hefur hefðin samt enn haldist og hittum við því systur pabba og fjölskyldu ár hvert í laufabrauð.

1. Já, laufabrauðsgerð var fastur liður á aðventunni öll mín æskuár, og er enn. 2. Allir á mínu heimili tóku þá. 3. Já. 4. Föðurafi minn og -amma, langafi minn í föðurætt (sem bjó heima hjá afa og ömmu), föðurbróðir minn, kona hans og þeirra börn. Af og til komu aðrir ættingjar úr föðurfjölskyldunni við og skáru líka.

Nei það var aldrei gert laufabrauð á mínu heimili.

Nei.

Engin laufabrauðsgerð á mínu æskuheimili.

Já, heimilisfólkið, ekki aðrir.

Ég ólst upp við að á aðventunni var alltaf gert laufabrauð á mínu heimili. Við gerðum það venjulega um miðja aðventuna, svona í kringum 12 desember, við vorum búin að skreyta þannig að allt var jólalegt í eldhúsinu og settum á þægilega jólatónlist. Allir tóku þátt, ég, yngri bróðir minn, pabbi og mamma og móðurafi minn lengi vel. Móðuramma mín tók aldrei þátt, ég man ekki hvort að hún kom samt í heimsókn eða ekki, en ég man eftir því að afi hafi keyrt heim í sveit frá Akureyri þar sem þau áttu heima til að skera út. Við keyptum alltaf laufabrauð frá sama aðilanum, manni sem afi hafði skipt við þegar hann rak verslun á Siglufirði og eftir að hann sjálfur hætti að kaupa laufabrauð hélt mamma áfram að kaupa af þessum sama aðila, alveg þangað til að hann hætti að selja.

Við fjölskyldan höfum alltaf gert laufabrauð heima á Tjörn. Þar kemur öll fjölskyldan saman ásamt ömmu minni sem býr á efri hæðinni. Þegar ég var yngri þá voru voru fleiri sem komu saman, mest var það föðurfjölskydan mín sem bjó í nágrenninu og svo ömmur og afar.

Já. Allir tóku þátt. Nei.

Nei.

Já, allir tóku þátt þegar þeir höfðu aldur og getu til, foreldrar börn og barnabörn. Ekki komu aðrir að laufabrauðsgerðinni en fjölskyldan fyrir utan eitt ár er við buðum eiginkonu hollensks sundþjálfara að koma og vera með.

Já fjölskyldan gerði laufabrauð saman þ.e. foreldrar mínir og bræður.

Fyrstu æviár mín gerði fjölskyldan ekki laufabrauð en það var samt partur af jólahátíðinni þar sem við fengum frá eldri frænku sem bjó á Akureyri. Í kringum unglingsárin fórum við svo að gera laufabrauð sjálf. Þá hittust mamma, pabbi og við systurnar ásamt einni systur mömmu og hennar fjölskylda og við gerðum þetta saman. Undanfarin ár höfum við þó haft þann háttinn á að kaupa kökurnar frá bakara en skera, fletta, steikja og pressa sjálf. Það hefur fjölgað í þessum 2 fjölskyldum jafnt og þétt í gegnum tíðina en þetta eru þó enn í grunnninn niðjar þeirra systra.

Fjölskyldan gerði laufabrauð með afa og ömmu og bróður mömmu og dóttur hans. Seinna eftir að afi og amma féllu frá er laufabrauð gert í húsi foreldra minna. Mamma, pabbi, við systkinin þrjú, makar og börn. bróðir mömmu og dóttir hans og hennar fjölskylda. Við gerum um 300 kökur fyrir þessar 20 manneskjur.

Nei það þekktist ekki hjá okkur hvorki þegar við bjuggum norður í Fljótum í Skagafirði eða í Reykjavík eftir. Faðir minn var Fljótamaður en móðir mín úr Reykjavík. Eitthvað heyrði ég þó um að kvenfélagskonurnar gerðu laufabrauð fyrir Þorrablót sem haldið var í sveitinni, en ég sá það aldrei.

Já, heimilisfólkið gerði laufabrauð. Foreldrar mínir og við systkinin, síðan bættust tengdabörn og barnabörn við síðar.

Já, við konurnar í fjölskyldunni skárum út laufabrauð. Ég, mamma, systir mín og ýmsar frænkur í móðurættinni.

Já, mamma og við 3 systur. Eiginkona frænda míns og 3 synir hennar tóku einnig þátt.

Ólst upp við laufabrauðsgerð frá fæðingu. Stóratburður árlega hjá móðurömmu minni úr Eyjafirði. Stórfjölskyldan kom saman um miðjan desember ásamt nánustu vinum að morgni laugardags. Yfirleitt 20 til 25 manns, amma, báðar dætur hennar, tengdasynir, öll barnabörnin sex, tengdaforeldrar yngri dóttur hennar, fyrrverandi ráðskona ömmu ásamt manni sínum og syni, ömmusystir með manni sínum og þremur dætrum og oft ýmsir tilfallandi vinir. Þannig var þetta þar til amma missti heilsuna um 1980. Þá skiptist fjölskyldan upp í tvennt enda fjölskyldan sístækkandi. Mamma tók við okkar hluta en hún var eldri dóttirin. Við systkinin vorum fjögur og makar okkar og ört fjölgandi barnabörn og alltaf tveir til fjórir vinir. Oftast 15 til 20 manns. Þannig var þetta fram 1997, þá var komið að okkur systkinunum. Við fluttum sitt í hvora áttina, ein fjölskylda til Kanada, ein í Njarðvík, þriðja í Kópavog og ég og mín fjölskylda til Akureyrar. Núorðið koma systur mínar tvær saman með sínum fjölskyldum á höfuðborgarsvæðinu, bróðir minn með sinni fjölskyldu í Kanada og við hér norðanlands. Hóparnir eru yfirleitt 12 til 15 manns. Konurnar sjá alltaf um skipulag og stjórnun en núorðið sjá karlmennirnir um að fletja út. Aðrir skera út og fletta, yngstu börnin pikka kökurnar.

Frá því ég var svona 12-14 ára gömul, upp úr 1970, gerði mamma laufabrauð. Fyrst var það bara mamma og við systkinin. Síðan jókst þetta og varð alveg ómissandi partur af jólaundirbúningnum.

Já alltaf gert laufabrauð. Heimilisfólkið tók allt þátt. Nei bara við.

Já, heima hjá mér var oftast gert laufabrauð. mest var það mamma sem stóð í þessu en við krakkarnir fengum líka að skera út okkar eigin kökur. Aðrir komu ekki að þessu á bernskuheimili mínu.

Einungis á heimilinu.

Ekki gert.

Þekkti ekki til laufabrauðs á æskuheimili mínu. Hinsvegar smakkaði ég laufabrauð í fyrsta sinn ca 11-12 ára gömul, á öðru heimili í Hafnarfirði, nýsteikt. Var með vinkonu minni að passa hjá fjölskyldu ættaðri að norðan, það vill svo til að myndin sem fylgir spurningaskránni er af kennara mínum í barnaskóla: Kristínu Hólmfríði Tryggvadóttur, vorum beðnar af henni um að passa hjá bróður hennar, og þar hafði fólkið verið að steikja laufabrauð, og steiktan afskurðinn máttum við vinkona mín ganga í eins og við vildum, laufabrauðið var ekki uppi við, svo við sáum það ekki.

Heima.

Bara á heimilinu.

Eingöngu heima.

Ég fullyrði að laufabrauðsgerð var á langflestum heimilum á Dalvík og Svarfaðardal í minni æsku.

Það var aldrei heima hjá mér, en það var yfirleitt heima hjá ömmu minni, ef ekki þá tók frænka mín það að sér sem var með gott pláss.

Við vorum eingöngu á heimilinu okkar. Ég tók einu sinni tekið þátt í að skera laufabrauð til fjáröflunar fyrir félag framsóknarkvenna í Reykjavík. Þetta var árleg fjáröflun hjá þeim og laufabrauðin ruku út enda fagurlega útskorin. Þegar ég tók þátt í þessu var notað eldhús í húsi Framsóknarflokksins á Rauðarárstíg sem nú er Covidfarsóttarhús. Góð aðstaða til að fletja út, skera, steikja og pakka.

Mismunandi,eftir því hvar ég bjó og með hverjum. Fyrstu árin í sveit í Fnjóskadal og síðar Eyjafirði,en frá 1948 á Akureyri og síðan þá að undanteknum 5 árum,er ég bjó í Reykjavík og var við nám í Háskóla Íslands.

Ég fór á milli húsa í þorpinu sem ég bjó og skar út.

Heima.

Bara á heimilinu.

Já.

Ég fór stundum og gerði laufabrauð hjá öðrum fjölskyldumeðlimum á þeirra heimili.

Það fór fram hjá móður ömmu minni.

Ég tók nánast bara þátt í laufabrauðsgerð í mínu heimahúsi, en það hefur komið fyrir í gegnum tíðina að ég hafi tekið þátt á öðrum heimilum.

Fyrst heima hjá föður ömmu og síðan hjá foreldrum mínum.

Við tókum aldrei þátt í laufabrauðsgerð annars staðar en heima.

Eingöngu á æskuheimilinu á þeim tíma en síðar höfum við systkinin gert laufabrauð saman á heimili systur minnar á Akureyri.

Fyrst hjá ömmu, seinna hjá mömmu, svo stundum hjá móðursystur minni.

Alltaf bara heima.

Nei, það var einungis heima hjá okkur.

Ég hef aðeins einu sinni tekið þátt í laufabrauðsgerð heima hjá vini mínum með hans fjölskyldu í Kópavogi. Öll fjölskyldan og amman tóku þátt ásamt okkur þremur vinum elsta sonarins. Hefðin kom úr hans föðurfjölskyldu sem var ættuð að norðan.

Í fyrsta skipti sem ég tók þátt í útskurði var árið 2019 í Hveragerði og þá hjá íbúum hverfisins míns en við fengum aðgang að eldhúsi Heilsustofnunar NLFÍ..

Þær systur skiptust á að halda laufabrauð. Svo heima hjá mömmu og núna heima hjá mér.

Ég man ekki eftir að hafa vitað um önnur heimili i Hveragerði sem steiktu laufabrauð á þessum tima.

Laufabrauðsgerðin fór fram í eldhúsi föður ömmu minnar þegar ég var ungur en færðist svo í eldhús móður minnar þegar hún eltist. Þetta er vel að merkja í sama húsinu. Það voru þrjú eldhús á Kristnes bænum þegar ég var að alast upp og þar bjó stórfjölskylda.

Fyrst heima hjá föður ömmu og afa. Síðar heima hjá pabba og mömmu. Að lokum heima hjá mér.

Einungis á heimili mínu.

Þetta fór fram á heimili okkar og móðursystur minnar til skiptis.

Eftir að flestir voru fluttir til Reykjavíkur hittumst við öll fjölskyldan börn og barnabörn og vorum þá í heimahúsum til skiptis.

Alltaf heima hjá mömmu.

Laufabrauð var gert á öllum bæjum og fór fólk til að hjálpast að. Systkini afa gerðu laufabrauð á 3 heimilum og mættu allra leggur hvers og eins í hvert hús til að hjálpast að.

Eftir að ég flutti norður á Langanes gerði ég laufabrauð með nágrannakonu minni ýmist heima hjá henni eða mér, í Hlíð eða á Sauðanesi. Allt heimilisfólk tók þátt í þessu.

- á vinnustaðnum. - heima.

Við gerðum þetta alltaf bara heima hjá okkur.

Sem ung kona tók ég þátt í laufabrauðsgerð með fjölskyldu vinkonu minnar. Það var í Keflavík og afar, ömmur, frænkur og krakkar tóku þátt.

Aldrei neitt laufabrauð á mínu heimili, fyrr og síðar.

Fór ekki fram.

Í barnæsku var þetta eingöngu á heimilinu. Seinna þegar ég var flutt til Reykjavíkur, þá aðstoðaði mamma konur í nágrenninu við laufabrauðsgerð. Stundum var þetta gert heima hjá okkur, en stundum fór hún í önnur hús.

Inni á heimili hverju sinni, allt unnið á hverjum stað.

Ekki.

Bara á heimilinu .

Man bara eftir þessu heima hjá mér.

Grunnskóla.

Hvergi.

Sjá ofar.

Laufabrauðsgerðin fór alltaf fram í eldhúsinu á heimilinu. Þar var matborðið og góður ylur og birta. Þar var kaffikannan, útvarpið og miðstöð heimilisins.

Hjá afa og ömmu og síðan pabba og mömmu.

Þetta gerðist eingöngu einu sinni á ári, á heimili mínu. Löngu síðar, þegar mín eigin börn voru komin í Mýrarhúsaskóla, þá var í nokkur ár boðið upp á laufabrauðsskurð þar og steikt í kennslueldhúsinu. Það var út af fyrir sig ágæt skemmtun líka en annars hef ég ekki fengist við þessa íþrótt nema í heimahúsi.

Ekki algengt í Vestmannaeyjum sem ég ólst upp.

Þetta fór fram á mínu heimili. Sláturgerðin fór fram á heimili vinafjölskyldunnar.

Aðallega heima en stundum skar maður hjá vinkonum sínum.

Bara heima. Ég man ekki eftir að hafa heyrt af því þegar ég var barn að nokkurs staðar hafi verið komið saman til að gera laufabrauðið, nema kannski ef fólk af nágrannabæjum sló sér saman. Seinna vissi ég þó að nemendur í barnaskólanum gerðu laufabrauð saman.

Hún fór í rauninni ekki fram heima hjá mér. Hún fór fram hjá ömmu og afa móðurmegin og föðurmegin.

Þegar ég var orðin fullorðin og farin að búa var okkur boðið að taka þátt í laufabrauðsgerð á neðri hæðinni hjá vinafólki okkar.

Ég man, að laufabrauðsgerðin var rótgróin í Bárðardalnum og fylgdi okkur móður minni og bræðrunum alla tíð, en ég sjálfur fór að búa í Reykjavík 1959. Konan mín er fædd og uppalin þar, faðir hennar var fæddur og uppalinn Hafnfirðingur, en móðirin fædd og uppalin í 10 systkina hópi, í Ásum í A-Húnavatnssýslu. Við hjónin gerðum alltaf laufabrauð fyrir jólin í okkar búskap. Aðeins fjölskyldan, við tvö og síðan synir okkar, meðan þeir voru börn og unglingar, skáru eða skreyttu kökurnar með "kleinujárnum", sem vinur minn á Selfossi útvegaði mér og smíðuð voru þar. Þegar árin liðu, komu systur konu minnar og fjölskyldur þeirra inn í þessa laufabrauðsgerð, sem þróaðist yfir í það að allur hópurinn - 3 fjölskyldur - kom saman um miðjan desember í stórum og upphituðum bílskúr. Þar var glatt á hjalla, jólalög leikin af diskum og setið lengi við og spjallað. Við héldum þessu áfram alla tíð í búskap okkar fram yfir sjötugt, fram að því er annar svili minn og önnur systir konu minnar létust á með skömmu millibili (2015-2016). Konan mín minnist þess, að faðir hennar var ekkert viðriðinn eða alinn upp við laufabrauðsgerð, en móðir hennar, sem hafði á yngri árum verið í Húsmæðraskólanum á Blönduósi, kunni vel til verka við laufabrauðsgerð. Laufabrauð var þó ekki sjálfsagður hluti jólaundirbúnings í bernsku konu minnar. Hún fæddist og ólst upp á Vífilsgötu 23 í Norðurmýrinni í Reykjavík og móðir hennar gerði sem sagt stundum laufabrauð heima og hafði það að sið, til öryggis væntanlega, að hún steikti kökurnar á rafmagnshellu úti á svölum. Konan mín og tvær systur hennar-báðar yngri- "skáru kökurnar út" og skreyttu þær eftir eigin höfði, með kleinujárnum og eftir lýsingunni var sá útskurður langt í frá eins flókinn og sá þingeyski sem ég kynntist og lærði sem barn. Ekki voru neinir aðrir þarna við þetta verk og hún man ekki efti því að nágrannar eða vinir hefðu verið í þessu eða talað um laufabrauðsgerð.

Á heimili ömmu og afa lengi vel. Heima hjá foreldrum mínum eftir að við fluttum suður. Síðan skiptum við okkur og erum búin að gera laufabrauð saman, mín fjölskylda og bróður míns sl.35 ár.

Sjá fyrra svar. Ég varð bara vör við laufabrauðsgerð á mínu heimili. Ég held ekki að móðir mín hafi alist upp við slíkt á Bakkafirði en amma Dagmar frá Hnífsdal þekkti þetta augljóslega. Okkur var alltaf boðið í hangikjöt til dóttur ömmu, Guðrúnar Kaldal og Jóns á Laugarásveginum og þar man ég ekki eftir að laufabrauð væri borið með.

Bara heima hjá ömmu, aldrei tekið þátt í laufabrauðsgerð annarstaðar.

Ég kynntist laufabrauði upp úr tvítugu í Eyjafirði, þar sem það þótti ómissandi á jólum.

Ég tók þátt í laufabrauðsgerð hjá tengdamóður minni og hennar sonum.

Bara heima

Tók aldrei þátt í því.

Nei.

Bara heima og mamma var verkstjórinn.

Eingöngu heima.

Já, eingöngu á mínu æskuheimili en ég gerði síðan laufabrauð þegar ég var flutt að heiman og hafði stofnað heimili sjálf. Við systur vorum saman í þessari hefð og börn okkar tóku þátt i að skera út. Þeirri hefð hefur verið viðhaldið.

Við gerðum bara heima.

Heimili foreldra minna, seinna mömmu minnar og svo á mínu heimili.

Bara með fjölskyldunni.

Bara heima.

Hjá ömmu og afa fyrst, svo í heimahúsum frændfólks og loks í leigðum sal eins og lýst er að ofan. Ég hef aldrei steikt laufabrauð sjálf á heimili mínu.

Alltaf heima hjá móðurömmu minni.

Eingöngu á heimili mínu eða heimili ömmu og afa.

Ég kom yfirleitt að laufabrauðsgerð á þremur stöðum í æsku heima á Vopnafirði. Heima hjá mér, hjá ömmu og svo hjá nágrönnum okkar.

Laufabrauðsgerðin var alltaf á heimili foreldra minna (fædd 1934) þangað til þau fluttu í þjónustuíbúð, þá tók eitt systkina minna við hefðinni og heldur það á heimili sínu fyrir alla.

Laufabrauðsgerðin á bernskuheimili mínu fór einungis þar fram og hvergi annars staðar. Fyrstu árin eftir að ég fór að heiman hélt ég áfram að skera laufabrauð heima hjá pabba og mömmu, en fór að skera á mínu eigin heimili fyrir 25 árum árið 1995.

Það var oft já en kannski ekki alltaf.

Ég man að systir mömmu kom fyrstu árin heim til okkar með dóttur sína sem er aðeins eldri en ég og þær bjuggu til kökurnar saman, en við frænkur skreyttum þær og síðar systkini mín líka og stundum pabbi eins og fyrr getur.

Á heimilinu

Þegar ég var krakki þá eingöngu heima. Seinna þátttakandi í laufabrauðsgerð til styrktar Tónlistarskólanum á Ísafirði.

Bæði á heimilinu og einnig í skólanum, gaman að halda í svona hefðir.

Fór líka á heimili föðursystur minnar þar sem föðuramma var.

Heimili ömmu og afa fyrstu árin síðan á heimili foreldra minna.

Ég tók ekki þátt í laufabrauðsgerð nema heima - en fékk þó að vera með þegar verið var að gera laufabrauð í næsta húsi þar sem leiksystur mínar áttu heima.

Hjá ættingjum.

Framan af var þetta sem sagt alltaf á miðhæðinni (þ.e. á næst efstu hæðinni) - en seinna gerðum við þetta hjá mömmu - eftir að tengdafólk kom til sögunnar ásamt barnabörnum. Eftir að foreldrar okkar dóu þá lengi var einhver okkar systra (við erum 9 systkynin ) sem stóð fyrir þessu í nokkur ár - en núna höfum við þetta með okkar barnabörnum.

Eins og kom fram hér að ofan, fór ég með mitt bretti og minn hníf á milli heimila móðurbræðra minna til að aðstoða við útskurðinn.

Alltaf laufabruð hjá afa og ömmu. Tók líka þátt heima hjá hinni ömmu minni á heimili hennar og eitt sinn á elliheimili hjá langömmu minni.

Laufabrauðsgerðin fór alltaf fram á mínu heimili. En eftir því sem hópurinn fór stækkandi var farið að skiptast á, til skiptis á mínu heimili og heimili föðurbróður míns.

Stundum heima og stundum hjá móðursystir.

Eingöngu á heimili okkar.

Í æsku var þetta á heimili foreldra minna. Ég fluttist á höfuðborgarsvæðið en foreldrar mínir fluttust austur á Klaustur. Einhverntíma skömmu eftir þetta fórum við að skera og steikja laufabrauð með móðursystur minni sem bjó líka í Reykjavík og fljótlega fórum við að steikja sjálf með systur minni og höfum gert síðan en við höfum alltaf keypt flattar kökur.

Engin laufabrauðsgerð á heimili foreldra minna.

Laufabrauðsbaksturinn fór ekki fram heima hjá mér heldur oftast heima hjá ömmu minni og afa. Þó að systkini mömmu hafi einnig boðið fram húsnæði seinni ár eftir að afi dó og amma var orðin gömul.

Alltaf heima.

Laufabrauðsgerðin skiptist ævinlega milli heimilanna. Það var hentugt því fjölskyldurnar bjuggu á sömu torfunni á Akranesi !

Eingöngu á heimilinu..

Laufabrauðsgerðin fór á milli heimila þegar ég var ung, frá ömmu fyrir til móðurbróður míns og frá honum yfir til mömmu. En síðustu 20 árin hefur móðir mín haft þennan dag hjá sér.

Sjá svar að ofan: bæði á mínu heimili og heimili föðurforeldra eða einstaka sinnum heima hjá bróður afa.

Bara á öðrum stöðum

Á ekki við.

Laufabrauð ekki gert á mínu æskuheimili.

Tók aldrei þátt í laufabrauðgerð.

Laufabrauðsgerðin fer alltaf fram á okkar heimili sem stafaði eingöngu af því að okkar hús var hentugast. Fyrir mína tíð fór laufabrauðsgerðin fram hjá ömmu og afa.

Á æskuárum mínum fór laufabrauðsgerðin alltaf fram annars staðar en á heimili mínu. Laufabrauðið var skorið og steikt heima hjá föðurafa mínum og ömmu.

Á ekki við.

Tók ekki þátt í laufabrauðsgerð.

Eingöngu á heimilinu.

Meðan ég var í grunnskóla var alltaf skorið laufabrauð þar. Ég var í mjög litlum skóla, við vorum sirka 40 í öllum tíu bekkjunum, og það voru alltaf haldin litlu-jól í síðustu vikunni fyrir jólafrí. Þá voru vinnustofur í skólanum, tónlist og fleira og alltaf skorið út laufabrauð í matsalnum. Matsalurinn var skreyttur, það voru jólalög í hátalara og allir sátu með sínum bekk og umsjónarkennara að skera út. Við höfðum líka flest gert skurðbretti og lítinn hníf í smíðum þegar við vorum í öðrum bekk held ég, þannig að flestir komu með það í skólann, því þetta var sérstaklega gert til að skera út laufabrauð. Ég á mitt bretti ennþá, fimmtán árum seinna og notaði það einungis til að skera út í mörg ár. Eitt árið kom ég með laufabrauðs járn í skólann til að skera út með, en þá fékk ég að heyra það að þetta væri ekki í boði, ég gæti skorið út með járninu heima hjá mér, en í skólanum átti að skera út með hníf.

Ég man bara eftir því að hafa gert laufabrauð heima hjá mér, á neðri hæðinni á Tjörn.

Nei ekki annarsstaðar.

Hún fór bara fram á heimilinu.

Eingöngu á mínu heimili.

Við skiptumst á að bjóða fólki heim í laufabrauðsgerðina, látum það rúlla á milli 6 heimila. Það eru heimili mömmu og pabba, systur hennar, tveggja barna hennar auk mín og systur minnar.

Fyrst vorum við alltaf í afa og ömmu húsi en svo í mömmu og pabba húsi.

Ég kynntist laufabrauðsgerð hjá fjölskyldu, sem ég hafði passað börn hjá, í Reykjavík um 1960. Fjölskyldan var úr Vestur-Skaftafellssýslu. Það sem var sérstakt við þeirra laufabrauð sem ég hef ekki séð annarstaðar að haft var heilveiti í bland við hveitið en að öðru leiti eins.

Eingöngu á heimilinu.

Fór nokkrum sinnum fram á heimili frænku minnar, Unnar Eyfells sem bjó við Selvogsgrunn, 104 Rvk.

Einungis heima hjá mér.

Alltaf á heimili elstu húsmóður.

Bara heima.

það var alltaf gert laufabrauð á heimili afasystur minnar í Reykjavík sem hélt alltaf stórar jólaveislur fyrir alla stórfjölskylduna. Það var fínt laufabrauð en ekki mikið skreytt ef ég man rétt.

Þau kynntust þessari hefð hvort í sínum landshlutanum. Móðir mín í Njarðvíkum - en móðir hennar kom með hefðina úr Eyjafirði. Faðir minn úr Skagafirði - en móðir hans hafði gert laufabrauð.

Ekki.

Foreldrar mínir - móðir ættuð úr Hafnarfirði og faðir ættaður af Eyrarbakka, höfðu ekki alist upp við laufabrauðsgerð.

Heima hjá foreldrum, Skagafjörður, Þingeyjarsýsla.

Svarfaðardalur. Foreldrar minir ólust bæði upp við laufabrauðsgerð. úr Svarfaðardal og Skagafirði Viðurvíkursveit.

Þetta var hvroki hefð hjá pabba, (Norðfirðingur) né mömmu úr ( Kjósinni). Mamma, búsett í Miðengi Grímsnesi, fór á námskeið í Húsmæðraskólann á Laugarvatni 1933 og lærði þetta þar.

Í foreldrahúsum til sveita.

Ég er ekki viss hvernig mamma byrjaði í þessu, en þetta hefur bara verið hefð það lengi. Mamma er úr Reykjavík þannig það var í þéttbýli og ég veit að amma er líka úr Reykjavík.

Móðir mín kynntist laufabrauðsgerð í Húsmæðraskólanum á Akureyri þegar hún stundaði nám þar á árunum 1947-1948.

Þau voru fædd og uppalin í Þingeyjarsýslu og þar var fyrir löng hefð í laufabrauðsgerð.

Pabbi er fæddur og uppalinn á Árskógsströnd og mamma í Arnarneshreppi bæði ólust upp við laufabrauð.

Móðir mín kynntist þessu á sínu æskuheimili.

Þau voru bæði fædd og uppalin í Svarfaðardal og ólust upp við þessa hefð.

Hjá foreldrum sínum. Eyjafjarðarsvæðið.

Ég er er alin upp hjá afa og ömmu svo ég svara því eins og þau séu mínir foreldrar. Amma mín var fædd og uppalinn í Helgafellssveit og bjó síðar í Stykkishólmi og svo á Akureyri en ég veit ekki hvort hún var vön að gera laufabrauð fyrr en hún kom norður. Afi minn var fæddur og uppalinn í Höfðahverfi í S-Þingeyjarsýslu og hann var vanur að gera laufabrauð með sínum foreldrum og ættingjum.

Mamma kynntist þessu í foreldrahúsum, móðir hennar kom frá Dalvík þar sem þessi hefð var.

Foreldrar mínir eru báður af suðaustur horninu og kynntust því ekki laufabrauðsgerð fyrr en þau fluttu norður á Lauga í Reykjadal, sem er lítið þorp í Suður-Þingeyjarsýslu. Þar bjuggu u.þ.b. 100 manns held ég, en það er kjarni fyrir sveitirnar í kring. Ég er síðan fædd þar og uppalin og við höfum steikt laufabrauð allar götur síðan.

Föður amma tók þetta upp eftir að móðir mín sem kom norðan úr Presthólahrepp í Norður þyngeyjarsýslu. En mamma var alinn upp við laufabrauðsgerð.

Foreldrar mínir, afi og amma voru öll úr Hrunamannahreppi. Þar var laufabrauðsgerð ekki algeng, og hvorki móðir mín né afi höfðu vanist henni í uppvextinum. Amma mín, prestsdóttir frá Hruna, var hins vegar alin upp við laufabrauðshefð. Móðir hennar (langamma mín) var að vísu fædd í Borgarfirði og alin upp í Reykjavík, en foreldrar hennar voru úr Skagafirði og höfðu lagt rækt við laufabrauðsgerð sem skagfirska hefð. Það hafði langamma haldið í, sem eins konar tákn um sinn skagfirska uppruna, og amma mín sömuleiðis, einnig eftir að hún flutti til Reykjavíkur.

Faðir minn ólst upp í Eyjafirði og hefur líklega alist upp við laufabrauðsgerð. Móðir mín er úr Bolungarvík og kynntist ekki laufabrauðsgerðinni fyrr en hún kom á heimili föður míns í Hörgárdal.

Amma og frænka mín voru aldar upp við þetta norðan úr Köldu-Kinn.

Var alltaf hefð held ég, ég ólst upp í Hrútafirði (sveit).

Mamma er frá Akureyri þar sem pabbi hennar kom með þennan sið inn í fjölskylduna. Hann var alinn upp nálægt Húsavík og í Grímsey . Móðuramma mín var úr Skagafirði og á hennar heimili var þetta ekki siður. Pabbi er frá Dalvík og þar var mikil hefð að gera laufabrauð. Föðuramma mín var úr Skíðadal og föðurafi var frá bæ rétt utan við Dalvík. Hann var í flokki ungra manna sem gengu á milli bæja og skáru út kökur. Vaninn var að skera út mikið magn af laufabrauði á hverju heimili.

Þau hafa eflaust þekkt til hefðarinnar en notuðu hana aldrei á mínum uppvaxtarárum.

Æskuheimili móður minnar. Frá Laugum í S-Þingeyjarsýslu. Gæti líka verið komið úr Eyjafirði.

Mamma var fædd og uppalin á Draflastöðum i Fnjóskadal, þar var gert laufabrauð þegar hún var að alast upp.

Faðir minn fæddist inn í laufabrauðshefðina á Kristnes býlinu í framanverðum Eyjafirði, en móðir mín kynntist henni með kynnum af föður mínum snemma á sjöunda áratugnum. Hún kom austan af Berufjarðarströnd.

Pabbi er alinn upp við laufabrauð. Á Akureyri. Foreldrar hans gerðu laufabrauð í Eyjafjarðarsveit.

Hefðin kom með móður minni sem ólst upp á Kleifum á Ólafsfirði.

Móðursystir mín kom að norðan úr menntaskóla og hafði þá kynnst þessu.

Mamma mín var alin upp við þetta frá Akureyri þar sem hún fæddist og framyfir tvítugt (600 Akureyri).

Móðir mín kynntist þessu í Mývatnssveit. Þar var bara strjálbýli.

Foreldrar mínir fluttu norður á Langanes 1966 og þá kynntust þau því að það verður að baka laufabrauð fyrir jólin og mikið af því.

- þau kynntust því ekki, eru frá Þýskalandi.

Mamma var alin upp að gera þetta með ömmu og afa og systkinum sínum í Neskaupstað.

Þar sem foreldrar mínir höfðu sérstakar trúarskoðanir á þetta ekki við. En þar sem ég sjálf (veit að ekki er verið að spyrja um mig en kannski gagnast þetta þó) sá, smakkaði og heyrði um laufabrauð var í þéttbýli í Garðabæ.

Aldrei.

Kynntust henni ekki.

Ég held að hefðin hafi komið með föður-ömmu minni sem kom frá Vopnafirði. Á Seyðisfirði var þetta ekki algeng hefð en við gerðum þetta alla mína bernsku. Hefðin hélst svo áfram eftir að við fluttum til Reykjavíkur og ég hef haldið hefðinni við og við fjölskyldan hittumst og gerum laufabrauðið saman.

Föðuramma mín var frá Grenjaðarstað, hún hefði ekki lifað af án laufabrauðs um jólin. Dætur hennar voru líka mjög duglegar að halda siðnum við.

Ekki.

Ólafsfirði.

Held að hvorugt foreldtra minna voru alin upp við þennan sig. Held að mamma hafi lært að baka á námskeiði. Þetta var í Arnessýslu.

Í grunnskóla barnanna minna í stað jólaföndurs þar, þetta var í Langholtsskóla 104 Reykjavík.

Þau þekktu ekki til laufabrauðsgerðar.

Sjá ofar.

Pabbi ólst upp við laufabrauðsgerð á sínu bernskuheimili, fyrst í Kálfagerði í Eyjafirði og svo á Akureyri. Mamma ólst upp í Vestmannaeyjum og hafði aldrei kynnst þessari hefð fyrr en hún fór að búa með pabba.

Afi og amma. Afi fæddist á Dalvík og amma á Akureyri. Bjuggu lengi að Laxá í Aðaldal.

Minn skilningur var að foreldrar mínir væru fyrsta kynslóðin sem skæri út laufabrauð í þeirra ættum. Þau voru bæði fædd 1930 og ræddu um þetta sem fyrst og fremst norðlenskan sið sem þau hefðu tekið upp, líklega á sjötta eða sjöunda áratug síðustu aldar, en hvorugt þeirra var ættað að norðan. Móðir mín var ættuð af sunnanverðu Snæfellsnesi og faðir mínn úr Flóanum. Ég er þó alls ekki viss um þennan meinta norðlenska uppruna laufabrauðsins.

Frá afa sem var frá Skoruvík Langanesi.

Ég er fæddur á Húsavík og við gerðum þetta þar. Foreldrar mínir eru bæði aðflutt og kynntust þessu fyrst þar.

Foreldrar mínir voru bæði úr Hrunamannahreppi og foreldrar þeirra ólust einnig þar upp. Þau eins og ég voru því laufabrauðslausir Sunnlendingar.

Foreldrar mínir voru bæði Austfirðingar, pabbi fæddur og uppalinn í Fljótsdal en mamma fædd á Borgarfirði eystra og var þar til 10 ára aldurs en eftir það á Reyðarfirði og fullorðinsárin á Akureyri. Ég veit ekki gjörla hvar þau kynntust þessari hefð, en ég held að það hafi verið á Akureyri.

Þau voru bæði alin upp í sveit í Skagafirði og vöndust laufabrauðsgerð frá blautu barnsbeini.

Þau hafa bæði gert þetta frá því í barnæsku. Mamma á Akureyri og pabbi í Eyjafjarðarsveit.

Laufabrauð var ekki gert á þeirra heimilum þau voru bæði ættuð úr Reykjavík þó svo að þau hafi verið alin upp á Ísafirði og á Borgarfirði eystra.

Faðir minn var alinn upp við þetta og það var sjálfsagður og óaðskiljanlegur hluti jólaundirbúnings og jólahátíðar í Bárðardalnum. Móðir mín þekkti ekki laufabrauðsgerð frá Keldum á Rangárvöllum, en kynntist henni, þegar hún flutti norður í Þingeyjarsýslu, árið 1936 og hóf búskap á Sigurðarstöðum í Bárðardal.

Heima hjá foreldrum sínum. Þéttbýli Siglufjörður og Ólafsfjörður.

Mamma er úr Hafnarfirði og hún ólst ekki upp við laufabrauðsgerð. Hún lærði handtökin af tengdamóður sinni, ömmu minni sem reyndar var upphaflega líka úr Hafnarfirðinum. Siðnum kynntust þær báðar í Eyjafirðinum þar sem þær bjuggu og búa. Föðurafi minn hefur væntanlega verið alin upp við laufabrauðshefðina sem hefur verið sterk í Eyjafirðinum og ég held að laufabrauð sé enn gert nánast á hverjum bæ hérna í framfirðinum (Eyjafjarðarsveit).

Sjá fyrra svar.

Í sveit í Húnavatnssýslu.

Eflaust hjá foreldrum sínum, en þau gera ekki laufabrauð sjálf.

Foreldrar mínir voru Húnvetningar og ég heyrði hvorugt þeirra nokkurn tíma nefna laufabrauð, a.m.k. ekki þannig að þau hefðu kynnst því eða vanist. Föðuramma mín var af Ströndum og hafði verið vinnukona á Ísafirði og ég þykist því nokkuð viss um að laufabrauð hafi hvorki tíðkast þar né í Árneshreppi. Mamma var frá Syðra-Tungukoti (nú Brúarhlíð) í Blöndudal, en var á aldrinum 5-10 ára í fóstri hjá föðursystur sinni í Hofstaðaseli í Skagafirði. Hefði hún á öðrum hvorum staðnum vanist laufabrauði, þykir mér trúlegt að hún hefði tekið siðinn með sér.

Tengdamóðir mín var lærður matreiðslukennari og stýrði húsmæðraskólanum á Laugalandi í Eyjafirði og kom þannig með þetta til síns heimilis.

Mér er ekki kunnugt um það

Við bjuggum í Hrunamannahreppi, en foreldrarnir voru frá Reykjavík og Mosfellssveit, Laufabrauð var ekki í þeirra hefðum.

Veit ekki.

Mamma og pabbi voru bæði alin upp við laufabrauð. Mamma er úr Svarfaðardal og pabbi úr Skíðadal. Afarnir mínir báðir voru útskurðarsnillingar. Skáru alls konar munstur og myndir út með vasahnífunum sínum.

Á æskuheimilum sínum, geri ég ráð fyrir. Á Sauðárkróki.

Móðir mín er úr Svarfaðardal v. Eyjafjörð Pabbi frá Hólum í Steingrímsfirði á Ströndum. Þau bjuggu lengst af á Siglufirði og þar í bænum var sterk hefð fyrir laufabrauðsgerð.

Pabbi ólst upp við laufabrauðsgerð í Fljótum í Skagafirði.

Mamma mín Erla Gunnarsdóttir ólst upp á Akureyri, fædd 1930.

Þéttbýli og sveit Vopnafjörður.

Það var gert laufabrauð á æskuheimilum þeirra beggja í Eyjafirði og N-Þing. Hins vegar var hefð mömmu ráðandi á heimilinu okkar.

Mamma var alin upp við þetta og ég líka þar sem ég bjó á heimili móðurforeldra minna hluta af æsku minni. Þau bjuggu í Haga á Barðaströnd í V-Barð (Vesturbyggð) sem er sveitabær.

Amma er frá Akureyri og þar var laufabrauðsgerð á hennar æskuheimili.

Þetta hefur verið hefð í föðurfjölskyldunni til margra ára. Um er að ræða Hrísey.

Mamma ólst upp við laufabrauðshefðina í heima hjá sér í sveitinni á Svalbarðsströnd í suður Þingeyjarsýslu.

Mamma er alin upp við þessa hefð, bjó í Saurbæ á Rauðasandi.

Pabbi var frá Húsavík og kom með siðinn til Reykjavíkur. Mamma tók honum strax vel og alltaf var skorið laufabrauð heima.

Ef ég man rétt þá heyrði ég að þessi siður hafi fylgt móður minni sem var norðan úr Reykjadal í S-Þyng, frá Laugum.

Báðir foreldrar mínir voru vön laufabrauðsgerð, pabbi úr Kelduhverfi (Arnanesi) og mamma úr Öxarfirði, (Bjarmalandi). Þau héldu þessum sið alla sína búskapartíð og ég hef líka haldið þessu alla mína búskapartíð, frá 1974.

Ábyggilega kom þetta á heimili okkar í Garðinum með mömmu, frá Hjaltadal í Skagafirði

Mamma var fædd og uppalin í Breiðdal en mamma hennar og föður amma voru ofan að Héraði og þaðan kem hefðin á Selnes.

Ég hugsa að þetta sé eitthvað sem þau bæði ólust upp við sem börn en er þó ekki viss. Þau eru bæði fædd og uppalin í Bárðardal, Þingeyjarsveit.

Foreldrar mínir eru bæði fædd og uppalin á Dalvík og afar og ömmur einnig fædd og uppalin í Svarfaðardal og Dalvík. Þau ólust öll upp við laufabrauðsgerð. Við heyrðum margar sögur af þunnu kökunum í gamla daga og listilega skornum kökum með litlum vasahnífum.

Mamma kom frá Akranesi og þekkti þetta ekki. Amma mín (fædd1913) var Eyfirðingur og var þetta hefð í hennar fjölsk. Hún bjó á þeim tíma á sveitabæ rétt við Akureyri.

Ég ólst upp á Dalvík og þar var það siður á öllum heimilum að gera laufabrauð. Mamma f.1925 ólst upp á Kóngsstöðum í Skíðadal og þar var eins og alls staðar í Svarfaðardal auðvitað gert laufabrauð. Afi Óskar þótti sérstaklega flinkur við að skera út en amma Snjólaug og seinna mamma sáu alltaf um að breiða út.

Voru alin upp við þetta , ómissandi jólaundirbúningur á Dalvík og Svarfaðardal,

Faðir minn er Reykvíkingur og mamma úr Reykhólasveitinni og þau ólust hvorugt upp við laufabrauð. Eftir því sem mér skilst þá fengum við uppskriftina að laufabrauðinu frá tengdaforeldrum systur pabba míns (Halldóra Pálmarsdóttir og hennar maður Ögmundur Guðmundsson). Ef ég man rétt þá eru þau austan úr Hrunamannahreppi - fengum sem sagt uppskriftina ekki að Norðan .

Foreldrar mínir ólust upp á Dalvík og hafa bæði þekkt laufabrauðshefðina frá blautu barnsbeini.

Alin upp við laufabrauðsgerð í Laxárdal í Suður-Þingeyjarsýslu.

Pabbi minn hafði alist upp við laufabrauðsgerð frá æsku, amma var fædd á Akureyri og gæti hafa byrjað þar þótt foreldrar hennar hafi ekki verið Akureyringar. Hún á barnsaldri til Reykjavíkur og var hefðinni haldið áfram hér í Reykjavík.

Held að þetta hafi verið hefð í mömmu  frá Þingeyjarsveit.

Á bernskuheimilum sínum, Gunnarsstöðum í Þistilfirði og Syðra-Lóni á Langanesi.

Móður amma mín var úr sveit í Eyjafirði.

Laufabrauðshefðin í minni fjölskyldu kemur frá langömmu minni, Áslaugu Kristjánsdóttur Thorlacius, sem er alin upp á Fremstafelli í Köldukinn í Suður Þingeyjasýslu. Amma Áslaug var mikil listakona í laufabrauðsskurði og í desember gekk hún um með laufabrauðshnífana sína í poka og gerði laufabrauð með öllum afkomendum sínum á mismunandi dögum á aðventunni.

Þau voru bæði úr sveit í Húnavatnssýslu, hún var fædd 1900 og hann 1906. Ég tel víst að þau hafi kynnst laufabrauðsgerð á sínum bernskuheimilum, en veit það svo sem ekki fyrir víst.

Móðurfjölskylda mín flutti frá Suðureyri, Súgandafirði, til Siglufjarðar 1932. Þar lærir amma aðferðina og tók þátt alla ævi. Pabbi minn fæddur í Nesi í Aðaldal, S-Þing, alinn upp í Kinn, gerði hið sjálfsagða laufabrauð. Þegar foreldrar mínir kynnast á Akranesi laust fyrir 1950 á Akranesi, var það eðlilegasta mál að gera laufabrauð !

Mamma mín ólst upp við laufabrauðsbakstur á sínu æskuheimili í Langadal í Austur-Húnavatnssýslu...

Móðir mín er alin upp við laufabrauðsgerð í Hrísey í Eyjafirði. Var tekið laufabrauð í fjölskyldum bæði afa og ömmu en þau eru fædd rétt eftir aldarmótin 1900. Laufabrauðshefðin hefur síðan fylgt okkur til Reykjavíkur síðast líðin 35 ár. Afi og amma eru alin upp við Eyjafjörðin, í Hrísey og Árskógsströnd og var laufabrauðsgerð fyrir jólin hluti af þeirra uppeldi.

Móðir mín ólst upp í Kópavogi en foreldrar hennar voru báðir úr Þingeyjarsýslu og vön laufabrauði því var gert laufabrauð á hennar heimili. Faðir minn ólst upp á Húsavík, þaðan var afi minn einnig en amma kom frá Hornströndum og hafði ekki gert laufabrauð fyrr en hún flutti til Húsavíkur. Ég man enda að hún forðaðist að skera margar kökur af því að henni fundust laufin klunnaleg hjá sér..

Á ekki við.

Hefðin er ekki stór í fjölskyldu mömmu en pabbi kynntist laufabrauðsgerðinni í æsku. Það var hefð að amma og systir hennar gerðu laufabrauð saman með sínum fjölskyldum. Amma var hússtjórnarkennari og kynntist laufabrauðsgerð líklegast í húsmæðraskólanum á Laugarvatni. Hún var sjálf af Skeiðunum en ég held að siðurinn hafi ekki tíðkast í hennar æsku.

1. Faðir minn kynntist hefðinni sem barn og móðir mín kynntist henni í gegnum han og tengdafólkið sitt. 2. Föðurfólkið mitt er upprunalega frá Skagafirði, en afi og amma, ásamt langafa mínum, fluttu til Reykjavíkur þegar faðir minn og bróðir hans voru á barnsaldri og bjuggu þar alla tíð síðan. Afi bjó að ég held lengst af á Sauðárkrólki, en amma bjó bæði á Kúskerpi og í Ábæ (ef ég man rétt). Afi og amma hófu svo sinn búskap á Sauðárkróki en flutti svo til Reykjavíkur.

Engin hefð til staðar.

Þessi hefð var hvorki í föður né móðurfjölskyldu minni og þar að leiðandi var þetta ekki hefð á æskuheimili mínu.

Ég veit það ekki, líklega frá þeirra foreldrum. Kaupangssveit, nú Eyjafjarðarsveit.

Ég veit ekki nákvæmlega hvernig pabbi kynntist þessari hefð, en ég held að hann hafi skorið út laufabrauð með sínum foreldrum í Reykjadal í Þingeyjarsýslu (sveit) þegar hann var ungur, með hníf. Mamma hins vegar ólst upp á Siglufirði í bænum og skar alltaf út með pabba sínum með laufabrauðsjárni. Mamma hennar sá um að steikja brauðin en afi um að skera, ég veit ekki hvort það hafi verið svona verkskipt hjá föðurfjölskyldunni.

Ég hugsa að þetta sé bara fjölskylduhefð. Amma mín frá Skagafirði hefur ætíð gert laufabrauð og er með sér deig sem við gerum alltaf. Ég huga að laufabrauðsgerð hafi ætíð verið gerð á Tjörn í Svarfaðardal, en þar hefur fjölskylda mín verið búsett í fleiri en 100 ár.

Á heimili foreldra sinna í Skagafirði og Eyjafirði Mamma á Sauðárkrók og pabbi í sveit.

Móðir mín er þýsk, en kynntist þessu hjá fjölskyldu þar sem hún var au-pair. Þar voru kökur steiktar en ekki skornar. Hún kynnstist svo útskurði hjá vinafólki sínu á Akureyri. Faðir minn var að austan og þekkir þetta ekki úr barnæsku, en lærði þegar hann fór að búa með móður minni á Akureyri.

Foreldar mínir ólust upp við laufabrauðsgerð í Eyjafyrði og austur á héraði.

Mamma á ættir að rekja til Akureyrar og ég hef alltaf tengt þetta við þær rætur. Pabbi er ættaður úr Hveragerði og hann kynntist þessu í gegnum mömmu.

Pabbi var fæddur og uppalinn í Mývatnssveit þar sem hefðin er sterk. Mamma er ættuð úr Mývatnssveit (móðir hennar fædd og uppalin þar) og úr Fljótunum (Faðir hennar fæddur og uppalinn þar).

Ég kynnti laufabrauðsgerðina fyrir foreldrum mínum eftir að ég lærði það hjá Skaftfellsku fjölskyldunni.

Hefðin kom frá föðurfjölskyldunni í Suður-Þingeyjarsýslu. Móðir mín hafði líka kynnst laufabrauðsgerð á uppvaxtarárum sínum en hún ólst upp hjá fósturforeldrum og átti ekki sterkar hefðir að byggja á.

Ég held að mamma hafi bara kynnst þessu hér í RVK í gegnum móðurætt sína.

Á sínu heimili, mamma í Svarfaðardal og pabbi á Akureyri.

Ævaforn hefð sem hefur alltaf verið til. Heyrði sögur allt frá langalangömmum mínum í Eyfirska legg fjölskyldu minnar. Móðuramma mín fædd 1903 fremst í Eyjafirði. Gríðarlega sterkur kvenleggur sem hefur flutt hefðina milli kynslóða. Amma flytur suður upp úr 1920 og heldur í stjórnartaumana fram yfir 1980. Síðan deilist fjölskyldan upp eins og áður segir. Allir afkomendur nú í þéttbýli.

Við bjuggum í Hafnarfirði þegar bróðir minn ca 9-10 ára kynntist þessu heima hjá vini sínum sem var ættaður að norðan og mamma gerði þetta fyrir hann. Hún gerði þetta ein fyrst, svo fórum við systkinin að taka þátt í skurðinum og síðar varð það fljótlega mitt hlutverk að steikja. Mamma ættuð að vestan/sunnan, alin upp í REY. Pabbi af sveitabæ á Kjalarnesi voru ekki alin upp við þetta. En laufabrauðið sló í gegn og varð fjölskyldusiður.

Laufabrauðsgerðin var bundin eingöngu við heimilið.

Ég býst við að mamma hafi þekkt laufabrauðið frá sinni ætt norður í Þingeyjarsýslu en hún er ættuð frá Gunnarsstöðum í Þistilfirði.

Já, nákvæmlega eins - nema það laufabrauð sem við fjölskyldan gerum í dag (frá grunni) er örlítið þykkra en hitt sem var vélflatt.

Ekki.

Sá aldrei neitt laufabrauð sem krakki, bara á myndum og svo fyrrnefndan afskurð !

Samsvarandi já.

Já. Uppskriftin sem ég nota er frá langömmu minni. Útskurður ekki eins metnaðarfullur og var. Ég hef hins vegar smakkað keypt laufabrauð. Sem likist laufabrauði en er ekki bragðgott.

Laufabrauðið var mjög svipað, aðeins þykkara, því það var auðvitað hnoðað í höndunum.

Það var mjög líkt. en í útskurðinn var lagður meiri metnaður einnig voru kökur sumstaðar málaðar og eru enn.

Mér persónulega finnst laufabrauð sem er keypt úti í búð alltof þykkt. Okkar var miklu þynnra og meira fíngert. Við gerðum samt held ég bara venjulegt laufabrauð og svo líka með kúmeni.

Móðir mín var með uppskrift sem ég á og líkist því brauði sem maður getur keypt í búð. Ég vandist ekki á kúmenbrauð. Svona hljóðar uppskriftin hennar mömmu og ég geri ráð fyrir að hún hafi fengið hana í húsmæðraskólanum. 23-30g smjörlíki brætt 500g hveiti 1 tsk. lyftiduft 1 msk sykur 1 tsk salt 3 dl sjóðandi mjólk Mjólkin og smjörið brætt saman. Öllu hellt í hrærivélarskál og hnoðað saman. Best að fletja brauðið út sjóðheitt. 15-16 kökur fást úr uppskrift. Maður varð að fletja kökurnar svo þunnt út að mynstrið í vaxdúknum undir sæist í gegnum kökurnar. Við notuðum matardisk og kleinujárn til að móta kökurnar.

Man vart hvort það var einhver munur,en þá óverulegur. Annars var gerð þess ætíð lík.

Laufabrauðið sem ég ólst upp við er með kúmeni og er stökkara en það sem keypt í dag. Ég held mig við þá uppskrift sem mamma notaði hnoða í það flet - og skeri út í það.

Já.

Já, það var nokkuð svipað.

Já.

Já alveg það sama.

Já ég segi það.

Þar sem að við gerum enn laufabrauð heima er það mjög líkt því sem ég ólst upp við. Við mamma höfum aðeins bætt við heilhveiti eða rúgmjöli í uppskriftina sem þýðir að kökurnar eru aðeins dekkri og stekkri, en ég ólst upp við hvítari kökur. Þær voru samt alltaf frekar gerðarlegar og við eltumst ekki við að þær væru næfurþunnar og náhvítar, því okkur þykja þær betri aðeins dekkri og nógu stökkar í sér til að hægt sé að smyrja þær með smöri. Okkur er illa við þessar búðarkeyptu sem molna við að litið sé á þær. Þær hafa að öðru leyti lítið breyst frá því ég var yngri, bara aðeins grófari.

Ja eins nema stundum voru nokkrar kökur teknar frá og settar sér þar sem milli þeirra var stráður sykur þannig að þær urðu að nokkurskonar sætabrauði.

Laufabrauðið heima var áþekkt því sem nú fæst í búðum, kringlótt og með laufaskurði. Sérstaklega fyrri árin meðan það var gert einungis úr hvítu hveiti. Síðan lærðist þeim, ömmu og mömmu, að nota dekkra deig (blandað með heilhveiti, held ég, frekar en rúgmjöli) sem var bragðmeira, líka þurrara viðkomu. Í steikingunni var þess gætt að hafa feitina svo heita að ekki þyrfti að steikja nema fáar sekúndur og láta feitina renna vel af um leið og tekið var upp úr. Þannig urðu laufabrauðin ekki eins feit eins og sumt af því laufabrauði sem nú fæst í búðum.

Það var samskonar laufabrauð og það sem enn tíðkast. Deigið var svipað því sem nú er hægt að fá keypt í bakaríum á Akureyri.

Laufabrauðið sem við gerðum var gert eftir uppskrift ur Hússtjórnarskólanum á Laugum, ca 1935. Þetta voru örþunnar hveitikökur (átti að vera hægt að lesa Moggann í gegn). Síðan var skorið mynstur með hníf (aldrei með járnum!!!), kökurnar pikkaðar og svo steiktar.

Nei, mamma gerði kökurnar sjálf frá grunni svo þær voru nokkuð þykkari en þær sem keyptar eru í bakaríum eða verslunum. Að öðru leyti svipaðar.

Já, það var svipað, aðeins þynnra kannski, þar sem það var flatt út heima.

Sjá hér ofar.

Já, Frá Kristjáns bakaríi, mjög mikilvægt. Þótti líkast því sem amma gerði. Við flöttum ekki út. þ.e. gerðum ekki frá grunni. Skárum og steiktum.

Laufabrauðið þá var ekki svo frábrugðið þvi sem hægt er að kaupa i búðum i dag, stærðin er svipuð litur ekki frábrugðinn. Mamma hnoðaði og breiddi út ,þykktin var passleg þegar hægt var að lesa dagblað i gegnum kökuna. Það var skorið með laufaskurði og lengjur sem snúið var upp á. Eg man að við skárum upphafsstafi heimilisfólks, stjörnur, tungl, kirkjur. Við skurðinn notuðum við vasahnífa frá pabba. Mamma steikti líka og voru kökurnar steiktar fremur dökkar, annars “voru þær svo berklasjuklingslegar” ( mamma). Diskur var settur yfir kökurnar þegar þær komu upp úr feitinni. Þar til gerður Hlemmur var ekki til þá.

Það var svipað en alltaf ósætt, ég man eingöngu eftir brauði úr hvítu hveiti.

Samskonar. Fyrst man ég eftir ömmu og pabba að fletja út. Svo pabba. Alltaf uppskriftin hennar ömmu samt. Svo kom að því að það var hægt að fara með eigið deig til bakara sem flatti það út. Það var gert á meðan það mátti. Eftir það höfum við pantað útflattar kökur og skorið það út og steikt.

Við höldum enn í þá hefð að gera brauðið frá grunni og við erum með kúmen í okkar kökum.

Okkar laufabrauð er mjög þunnt og steikt upp úr jurtaolíu.

Mér finnst þetta vera það sama. Við höfum alltaf keypt ósteiktar kökur frá Kristjánsbakaríi.

Já alveg eins enda sama uppskrift.

Heimatilbúna laufabrauðið á Langanesi var miklu betra en þetta sem nú er selt í búðum, bakað í bakaríum og er oft mjög vont. Langanesfrúrnar bjuggu til deigið sem átti að geymast á köldum stað yfir nótt, síðan flatt út svo þunnt að hægt væri að lesa á bók í gegnum það, skorið undan diski, skreytt með ýmsum útskurði og til þess notaðir vasahnífar og laufabrauðsjárn, breitt vel yfir kökurnar meðan þær biðu steikingar, síðan pikkaðar með gaffli og steiktar í sjóðandi fitu og pressaðar létt með sléttum hlemmi strax þegar þær komu upp úr feitinni. Eftir það mátti stafla þeim í háa stafla og geyma lengi. Það var mest borðað með hangikjöti og sem snakk. Krakkarnir í skólanum smíðuðu stundum laufabrauðshlemma úr krossviði í handmennt og skreyttu þá með jólamyndum. Langanesfrúrnar fengu sér líka mysuost, suðu hann upp með rjóma og smurðu honum á laufabrauðið. Mörgum fannst það alveg ómissandi.

- þekkti það ekki.

Við gerum svipuð laufabrauð og er nú til í búðunum.

Æjæj, nú hef ég því miður ekki samanburðinn. En þó fannst mér brauðið sem ég smakkaði í kringum 1990 hafa verið harðara og stökkara en það sem ég hef fengið á fullorðinsárum.

Þarf ekki að svara.

Þekkti það ekki.

Já. Að visu var lengi vel gert laufabrauð úr hveiti eingöngu, en svo kom í ljós að auðveldara var að eiga við deigið, bæði hnoða það og fletja út, ef það var blandað með heilhveiti og rúgmjöli, og það er uppskriftin sem ég nota.

Það var svolítið losaralegra, kökurnar ekki alltaf jafnt bakaðar en samt mjög fínt. Verksmiðjukökur komu til skjalanna síðar.

Veit ekki.

Já er að notast við sömu uppskrift .

Laufabrauðið sem mamma gerði var mjög líkt því sem gert er í dag. Þá var ekki hægt að kaupa ósteikt laufabrauð, brauðið varð hnoða heima og skorið út með vasahníf og kleinujárni. Annars mjög líkt. Síðar var svo keypt sérstakt laufabrauðsjárn sem var smiðað sérstaklega til þess að skera út með.

þekkti ekki laufabrauð í æslu.

Ekkert laufabrauð.

Sjá ofar.

Laufabrauðið er í núna mínum huga alveg sams konar og það var á mínu bernskuheimili. Mín fjölskylda notar meira að segja sömu uppskriftina. Helsti munurinn er að í dag er notuð meiri plöntufeiti til steikingar og minna af tólg. Það laufabrauð sem keypt er tilbúið er bæði þykkara, vélskorið og steikt í jurtafeiti eingöngu. Ekki sama bragð. Okkur finnst betra að hafa smá tólgarbragð.

Já, afi hannaði og bjó til fyrsta laufabrauðsjárnið á Íslandi.

Helsti munurinn liggur í deiginu. Þegar við skerum út laufabrauð nú til dags þá kaupum við alltaf deigið tilbúið til skurðar og losnum þar með við helsta puðið, sem er að fletja það út. Fyrir vikið verða brauðin líka alla jafna þynnri en forðum daga. Uppskriftin er sjálfsagt líka eitthvað önnur. Hef grun um að feitin sem steikt er upp úr sé líka eitthvað önnur núna en það voru víst einhver áhöld um hve holl hún er eða var.

Eins baka eins.

Þetta er sama laufabrauðið utan þess að undanfarin ár hafa verið keyptar tilbúnar kökur og nú er dreitill af heilhveiti samanvið. Áður var notað eingöngu hvítt hveiti. Kökurnar flattar út eins þunnar og mögulegt er.

Mér finnst eins og ég hafi varla séð laufabrauð í æsku, hvað þá annað.

Laufabrauð æsku minnar var svipað og í dag, hveitideig, aldrei blandað öðru mjöli og mikill metnaður lagður í að hafa þær þunnar, miklu þynnri en búðarkökur dagsins í dag.

Já, við notum ennþá gömlu uppskriftina hennar mömmu, nema hvað það var örlítill sykur í deiginu sem við erum vön að sleppa núna. Að öðru leyti er það gert nákvæmlega eins nema hvað hún steikti alltaf upp úr tólg en við notum steikingarfeiti, stundum blandaða tólg. Brauðið var eingöngu gert úr hveiti, man ekki eftir annars konar laufabrauði þar sem ég fékk það þegar ég var barn þótt það hafi sjálfsagt verið sumstaðar.

Já.

það var ekkert laufabrauð í minni æsku.

Laufabrauðið sem ég kynntist fyrst og þekkti í bernsku minni var sannkallað "laufabrauð", vandaður útskurður, þar sem mynstur og lauf voru skorin út með þunnu hnífsblaði. Menn höfðu tíma og ætluðu sér nægan tíma til verksins, sem jafnframt var sameiginleg ánægju- og hvíldarstund fyrir heimilisfólkið og fjölskylduna. Taugaspenna e-ða stress var ekki til og þátttakendur voru ekki að flýta sér með það að "klára" sem flestar kökur. Meira gilti að vanda verkið og helst að vera frumlegur og búa til fallegar útskurð. Þar voru smá og stærri lauf, sem kalla má, skorin út og lyft til hliða, lögð á misvíxl. Laufin lögð á misvíxl hvert yfir annað. Sama gilti með annan útsurð, svo sem fangamörk skurðmeistarans, sem seinna fann og borðaði listaverk sitt með gleði og ánægju. Báru nafnið "laufabrauð" með rentu. Áríðandi var að kökurnar kæmust heilar og óbrotnar í gegnum ferlið og á jólaborðið. Miklu máli skipti að þær væru vel og rétt steiktar, ekki of feitar Í dag kaupum við laufabrauð frá "Kristjáns brauðgerð" á Akureyri og frá "Ömmubakstri" í Reykjavík. Fyrst og fremst vegna þess, að innst í rótgróinni minningu tengist "laufabrauð" jólahátíðinni og því sem henni fylgir. Þessar "nútíma-laufabrauðskökur" gleðja ekki augað, þær eru steiktar í jurtafeiti, vantar gamla góða bragðið og þær eru "skreyttar" eða vélristar án tilfinninga. Oft og tíðum brotnar og of feitar.

Alveg eins og var i gamla daga.

Já, ég held að þetta hafi verið ósköp svipað. Eftir stúdentspróf fór ég til nám í Berlin (1974). Þar komu Íslendingar saman á aðventu og skáru og steiktu laufabrauð. Ég gerði þetta heima hjá Jóni Ásgeiri Sigurðssyni og Þórunni Sigríði Þorgrímsdóttur leikmyndateiknara og að ég held bara einu sinni þegar Álfheiður Ingadóttir náttúrufræðingur var þar í heimsókn yfir jólahátíðina. Þegar ég svo heimkomin vorið 1979 stofnaði eigið heimili tók ég upp laufabrauðssiðinn. Ég var þá mikið í slagtogi við leikhúsfólk, m.a. í Alþýðuleikhúsinu og man að ég fékk uppskrift hjá Þórhildi Þorleifsdóttur leikstjóra og það var talsvert af rjóma í þeirri uppskrift sem ég á ekki lengur og man að það kom mér á óvart að þetta laufabrauð bragðaðist líkt og tekex. Held að ég hafi bara skorið og steikt laufabrauð einu sinni á þessum fimm árum sem við hjónin (eiginmaður Þjóðverji Thomas Aharenst)bjuggum á Íslandi en mögulega hef ég tekið þátt í skurði í öðrum húsum. Áðurnefnd Þórunn Sigríður var þá líka komin heim og þar kom fólk saman, gamlir Berlínarbúar, skáru laufabrauð og steiktu og supu vín!

Mjög svipað.

Það er eins, meira og minna. Bólóttara en keypt laufabrauð samt.

Það lýtur eins út en bragðið er annað. upp skrift tengdamóður minnar var með m.k. bolla af rúgmjöli og gaf það einstaklega gott bragð.

Já, alveg eins

Þekkti það ekki.

Já.

Já, ég geri eins laufabrauð og mamma og amma gerðu. Munurinn í dag er meira í útskurðinum. útskurðarjárnin eru bara að koma eftir 1970. Reyndar er gamla aðferðin að koma aftur hjá unga fólkinu, þe að skera sjálfur munstrið.

Já, það var eins.

Já það laufabrauð sem var búið til á mínu æskuheimili er einsog það sem er til í dag að útliti, kringlóttar kökur, kanturinn skorinn með munstruðu járni, nettir vel beittir hnífar notaðir við munstur útskurð, oftast góðir vasahnífar.

Laufabrauðið er svipað því sem er í dag en heldur þynnra.

jú það er er ósköp svipað hugsa samt að kökurnar hafi verið stærri og svo bökuðum við fleiri kökur.

Sama.

Já svipað nema það var að sjálfsögðu steikt úr tólg.

Ég man ekki betur en það hafi verið svipað. Amma gerði þó alltaf deigið sjálf og flatti út. Í dag kaupa allir tilbúið deig til útskurðar og steikingar.

Já það er eins. Ég nota sömu uppskrift og amma notaði.

Já, nema fjölskyldan mín hefur alltaf sett kúmen og/eða kúmenduft í kökurnar.

Laufabrauðið sem við borðum hver jól er gert eftir sömu uppskrift og með sama lagi og þegar ég ólst upp. Mamma breiðir enn út laufabrauð fyrir okkur og ég er að læra listina hjá henni. Ávallt hafa verið gerðar laufabrauðskökur úr hveiti hjá okkur og steiktar upp úr blöndu af tólg og djúpsteikingarfeiti. Mikilvægt er að hafa kökurnar sem þynnstar og listilega skreyttar.

Við fjölskyldan notum enn uppskriftina frá mömmu, sem fékk hana hjá fjölskyldu sinni í Saurbæ á Rauðasandi. Enginn vill breyta hefðinni.

Laufabrauðið sem við gerum í dag er nákvæmlega eins og þegar ég var að alast upp. Maðurinn minn kom hins vegar með þá hefð inn á heimilið að skera út upphafsstafi allra fjölskyldumeðlima. Annað sem er breytt er það að nú fletjum við ekki út lengur, heldum kaupum tilbúnar kökur sem við skerum sjálf og steikjum.

Það var nákvæmlega það sama.

Já laufabrauðskökurnar voru mjög líkar þeim kökum sem eru vel þekktar hér á landi í dag. Að vísu er líka hægt að fá núna keyptar óbakaðar kökur úr grófu deigi, en þær voru alltaf fínar sem bakaðar voru heima. Skreytingarnar voru svipaðar og eru í dag, þó eldri sonur minn sé hugmyndaríkur og skreytir nokkrar kökur fyrir hver jól með nýjum útgáfum af skreytingum.

Já, það sama

Já það var mjög svipað, heimagert frá grunni.

Já það finnst mér, kannski einhver bragðmunur en annars bara eins.

Mamma sauð alltaf kúmen í mjólkinni og síaði það síðan frá til að auðveldara væri að skera út mynstur í kökurnar. En hún setti líka kúmen og heilhveiti í hluta og þær kökur fannst mér bestar og þannig kökur gerir mín fjölskylda í dag, börn og barnabörn. Mamma skar allar kökurnar eftir litlum diski með kleinuhjóli þannig að kökurnar voru laufóttar. Svo skárum við munstur í kökurnar, upphafsstafi fjölskyldumeðlima og allt sem okkur datt í hug. Kökurnar voru steyktar upp úr feiti, oft tólg og plöntufeiti í bland en ég nota eingöngu Palmin jurtafeiti.

Laufabrauðið var gert frá gunni og flatt út. Amma var ekki ánægð fyrr en kakan var það þunn að nánast væri hægt að lesa blöðin í gegnum hana. Við notuðum samt laufabrauðshjól en skárum ekki út. Èg kaupi ósteiktar kökur og sker og steiki. En hef núna í nokkur ár gert hluta af laufabrauðinu,sem ég tek, með Mývetningum og Bárðdælingum þar sem notast er við gamlar hefðir og allt gert upp á gamla mátann. Þe flatt út og handskorið. Þvílík listaverk í laufabrauðsútskurði hjá hópnum hef ég aldrei um dagana séð.

Já. Það voru hvítar kökur og gert deig bæði með kúmeni í og líka deig þar sem kúmenið var soðið í mjólk en síað frá. Þannig þóttu kökurnar verða betri til að skera út í og þær urðu fallegri. Heima hjá mér var alltaf bara hvítt hveiti notað í laufabrauðið. Mikilvægt var að fletja deigið svo vel út að það nánast væri hægt að sjá í gegnum kökurnar. Því þynnri því fínni þóttu þær vera. Mikið var lagt uppúr að útskurðurinn væri fínlegur og sérstaklega góðir vasahnífar eða skeiðahnífar notaðir. Ég hef líklega verið um 10-11 ára þegar við fengum laufabrauðsjárn til að skera út með. Það var smiður nágranni okkar, Jón Björnsson hét hann sem var mjög laghentur smiður bæði á tré og járn og hann fór að smíða svona laufabrauðsjárn eins og þekkt eru núna og flestir nota. Þetta þótti mikið rarítet en skurðurinn varð þó grófari með járninu sem við fengum amk.

Mjög svipað, var steikt í tólg í dag meira notuð jurtafeiti. Laufabrauðsjár voru fyrst þekkt um 1960-65, Held að fyrstu járnin hafi Ágúst Jónsson vélstjóri við Laxárvirkjun smíðað ( hann var Svarfdælingur og þekkti vel þennan sið).

Mér skilst að okkar laufabrauð  sé frábrugðið því norðlenska að því leyti að í okkar er rismjöl og alltaf steikt úr plöntuolíu - ekki dýrafitu eins og var gert á mörgum heimilum þegar ég var yngri. Við kaupum að sjálfsögðu ekki tilbúnar kökur heldur hnoðum frá grunni.

Mikill metnaður var í laufabrauðsútskurðinum og voru að sjálfsögðu bara notaðir hnífar. Ég eignaðist laufabrauðsjárn 1980, þá fór að halla undan fæti í metnaðinum, útskurðurinn varð allur grófari og ekki eins fjölbreyttur. Móðurbræður mínir voru allir mjög listfengnir og nutu sín í laufabrauðsútskurðinum og málningunni sem þeir tóku alltaf þátt í og þessi skemmtilega hefð er komin frá einum þeirra: hann hét Sigurjón Páll Guðlaugsson og var bóndi í Miðkoti fyrir ofan Dalvík. Palli, eins og hann var alltaf kallaður var fæddur 1910, hann lést 1997. Palli skar einstaklega fallega út, laufin voru lítil og nett og kakan þakin mynstrum og orðum. Í dag sér maður laufabrauð sem bara hefur verið rúllað yfir með járninu og laufin ekki brett upp. Það er ekki almennilegt laufabrauð!

Já er eins.

Mikið var lagt upp úr laufabrauðsdeiginu og haldið í uppskriftina hennar ömmu. Amma var þó nokkuð á undan sinni samtíð hvað varðar hollustu og heilsu og var fljót að bæta heilhveiti í deigið og gerðum við helminginn "hollann" og helminginn úr hvítu hveiti. Metnaður var lagður í að skera út kökurnar fallega, þeir flinkustu notuðu aldrei járn, alltaf vasahníf.

Ja alveg eins.

Já, en það var alltaf rúgmjölsblandað laufabrauðið hjá okkur.

Ekki man ég það en í æsku skárum við munstrið með hnífum en í dag notum við "laufabrauðsjárn".

Já, það hefur lítið breyst. Langamma sagði að það ætti að fletja það út þar til hægt væri að lesa Þjóðviljann í gegnum það. Þjóðviljinn var nú reyndar ekki lengur gefinn út í minni æsku en við létum nægja að geta lesið það dagblað sem var hendi næst í gegnum útflatt deigið. Síðan voru kökurnar lagðar á hjónarúmið hjá ömmu og afa til að þorna. Breytt var yfir þær lak og svo var glugginn hafður opinn þannig að herbergið héldist kalt. Ég man ennþá eftir því að ég var örugglega ekki nema 5 ára þegar ég var byrjuð að þreyfa á kökunum og læra hvenær þær væru orðnar hæfilega þurrar til að skera í þær. Svo sátu allir saman við borðstofuborðið og skáru munstur í kökurnar. Ég man að eitthvert árið var komið laufabrauðshjól en mér fannst það aldrei nauðsynlegt, mér fannst skemmtilegra að skera sjálf. Fyrst vorum við börnin notuð í að bretta munstrin sem hinir fullorðnu höfðu skorðið út og svo fékk maður að spreyta sig sjálfur að skera. Afi minn og langamma pössuðu upp á að skera upphafsstafi allra barnanna í fjölskyldunni út í laufabrauð. Stafakökurnar voru svo notaðar á aðfangadagskvöld til að merkja hvar hvert barn ætti að sitja við borðið. Svo var útskornu kökunum safnað á hinn endann í hjónarúminu og þegar útflatningu á öllu deiginu (oftast um 5 porsjónir, 30 kökur í hverri porsjón) var feitin hituð og steiking hafin. Þá fékk ég að standa með pönnukökupönnuna og stafla af eldhúspappír og pressa kökurnar þegar þær komu uppúr pottinum til að þær yrðu alveg sléttar.

Laufabrauðið sem ég þekkti í æsku var eins að öðru leiti en því að það var steikt upp úr tólg en ekki olíu eins og margir gera í dag.

Ég geri laufabrauð eins og mamma gerði það. Ég flet allt út sjálf - passa að afkomendur og næstu fjölskyldumeðlimir læri líka. Við notum langmest hnífa þó laufabrauðsjárn nútímans séu líka notuð. Það eru margir flinkir, ungir og gamlir!

Já ...en við systur höfum blandað heilhveiti saman við hveitið...

já það er ekki mikill munur á, sama uppskrift nema hvað það getur enginn flatt út eins þunnar kökur og amma gerði. Það var best ef hægt var að lesa blaðið í gegnum kökurnar ósteiktar.

Já, frá því að ég man eftir mér hefur laufabrauðið ekki breyst.

Já

Á ekki við.

Afskaplega sviðað, ef ekki eins.

Við höfum alltaf gert laufabrauð eftir sömu uppskriftinni í áratugi þannig að kökurnar sem ég þekki hafa lítið breyst. Þær eru líklegast frekar sunnlenskar s.s heldur þykkari heldur en þær norðlensku.

1. Já, það var mjög svipað.

Á ekki við.

Það laufabrauð sem ég fékk smjörþefinn af á mínum uppvaxtarárum var heimabakað heima hjá vinkonum sem áttu foreldra að norðan. Munurinn á því og það sem tíðkast í dag er lítill sem enginn.

Já, eins og í dag.

Já það var í raun alveg eins, ég ólst upp við hvítt laufabrauð (ekki með neinum fræjum eða neinu auka í) sem var skorið út í. Hins vegar ólst ég upp við að móðurafi minn setti alltaf smjör á laufabrauðið, sem ég apaði upp með honum, en ég veit ekki hvort margir gera það.

Já laufabrauðið hefur ætið verið eins. Alltaf með kúmen!

Alveg eins nema við notum heilhveiti líka bæði hreint heilhveiti blandað í hveiti 750gr hveiti 250. GR heilhveiti.

Já, það er eins. Þunnt skornir bókstafir og munstur. Núna set ég þó kúmen í deigið, sem ekki var gert á mínu æskuheimili og einnig er tólk blandað í steikarfeitina til að fá annað bragð. Þetta hvoru tveggja lærði ég af tengdamóður minni sem fæddist á Dalvík.

Já það er mjög svipað en var samt alltaf flatt út á heimilinu og þurfti að vera þunnt, það þunnt að munstrið í eldhúsbekkjunum sæist í gegn.

Við notuðum hvítt hveiti í kökurnar í fyrri tíð, eins og líklegast er algengast en í dag kaupum við kökur gerðar úr rúg.

Laufabrauðið átti að vera þunnt og ljóst. Þannig gerum við það í dag: Við notum laufabrauðsjárn, það hefur verið til í fjölskyldunni frá því ég man eftir mér. Við kaupum útflattar kökur og höfum gert síðustu 30 árin en áður var eldhúsborðið sett á búkka til að hækka það og afi og Frændi (bróðir mömmu) flöttu út. Þá var viktað deig í hverja köku skorið með kleinujárni utan um disk. Fyrst eftir að við hættum að breiða út sjálf söknuðum við munstursins eftir kleinujárnin, kökur breiddar út í vél eru með sléttan kant.

Það brauð sem ég kynntist sem unglingur er eins og það sem gert er í dag.

Svipað :)

Já það er eins. Mamma notast við uppskrift sem hún fékk frá einhverri frænkunni eða mömmu sinni. Þetta eru grófari kökur en þessar hefðbundu þar sem þessar sem við gerum innihalda hveiti, rúgmjöl og heilhveiti.

Já.

Sama uppskriftin hefur verið notuð í gegnum margar kynslóðir. Efni fer eftir aðstæðum á hverjum tíma. Þó veit ég að ekki var settur sykur í deigið fyrr en um 1880. Þá bættist 1 msk sykur á hvert kg hveitis eða mjöli eins sagt var í minni fjölskyldu. Langalangamma mín fór í vist um tíma úr á Akureyri og lærði þar að nota sykur. M.a. lærði hún að búa til sultu og þótti það mikið bruðl með sykur í Saurbæjarhreppi.

Já þetta er svipað. Mamma fékk uppskriftina frá húsmæðrakennara, Sólveigu (Olllí) sem var Hafnfirðingur. Það var reyndar með heilhveiti líka, meira en í keyptum kökum. Afskurðurinn var steiktur síðast og borðar fram á jólum eins og hver vildi. Sem var hellingur, það voru steiktar kannski 100 eða fl. kökur. Eftir að mamma dó 2001, tók ég að mér EINU sinni að gera eins og hún, að hnoða og fletja út fyrir stórfjölskylduna og hafa tilbúið til skurðar. Ég var með vöðvabólgu í marga daga á eftir, þvílíkt púl. Síðan hef ég keypt kökur tilbúnar til útskurðar frá ömmubakstri. Við krakkarnir söltuðum gjarna partana/afskurðin líkt og popp og borðuðum sem snakk. Amma mín vestfirðingur, fædd 1911 fannst frekar lítið til þessa norðlenska kex koma í fyrstu, en fínt þegar búið var að krydda það upp og bragðbæta með chile eða hvítlauk.

Já flatt út mjög þunnt og krafist vandvirkni við skurðinn, hef aldrei getað lært að móta járn eingöngu vasahnif.

jú, laufabrauðið var líkt því sem ég þekki af mínu heimili, enda ættað þaðan auðvitað. Það var ljóst og haft mjög þunnt og skorið í það laufamynstur líkt og nú þótt við nútímafjölskyldan séum orðin ansi frjálsleg í útskurðinum í seinni tíð. laufamynstrið er uppistaðan í skreytingalistinni, en "frjáls aðferð" ryður sér einnig til rúms meðal yngra fólksins.

Á vinnustað mínum kynntist ég þessari jólahefð. Þar sem samstarfsfólk og fjölskyldur komu saman og skáru út og steiktu laufabrauð. Eg var orðinn 25 ára þarna.

Tók þátt í henni í æsku eins og fyrr segir - en þá var keypt útflatt laufabrauð. Stórfjölskyldan fór svo að gera laufabrauð frá grunni fyrir um 15 árum eða svo.

Einu sinni aðeins svona árið 2001.

Mér var boðið til systur tengdamömmu að skera út, þegar ég var komin vel yfir þrítugt, hún, tengdamamma og vinkona þeirra vildu koma á svona hefð, líklega var það þegar hægt var orðið að kaupa tilbúnar kökur til steikingar, ég man ekki eftir að þær hefðu talað um að gera deigið og fletja út.

Í raun aldrei.

Hef alltaf gert laufabrauð. Á mínu heimili eftir að eg fór að búa sjálf. Stundum með móður minni meðan hún var á lífi.

Um 1960 að norðan.

Svarið liggur þegar fyrir.

Ég elst upp við laufabrauðsgerð .

Hef tekið þátt frá því ég man eftir mér.

Ég kynntist hefðinni í gegnum manninn minn en hann var alinn upp við að gera laufabrauð fyrir jólin. Fjölskylda hans sem býr í Reykjavík gerði alltaf laufabrauð.

Við fengum fljótt að vera með í þessu í æsku.

Hún hefur alltaf verið partur af mínu lífi, en ég fór að taka þátt í að búa til deigið og kökurnar á unglingsaldri.

1970 flutti ég að Refsstað í Vopnafirði og þar var venja að steikja laufabrauð. Tengdamóðir mín (fædd á Vopnafirði) sá um laufabrauðsgerðina í fyrstu en svo tók svilkona mín (úr Skagafirði) við um 1975.

Laufabrauðsgerð var iðkuð í nokkur ár í tengdafjölskyldunni, sennilega upp úr 1990. Þetta var ,,áunnin“ hefð, og bara tekið upp á henni til að öll systkini mannsins míns gætu hist fyrir jólin og gert eitthvað saman. Þetta lagðist svo af aftur þegar börnin í fjölskyldunni voru orðin eldri og nenntu ekki lengur svona stússi.

Á ekki við.

Eg var kominn nokkuð á þrítugsaldur. þegar ég kynntist laufabrauði. Kona mín hafði kynnst því á húsmæðraskólanum á Laugum. Hún bakaði það stundum, alls ekki alltaf fyrir jól.

Ég var 18 ára þegar ég tók þátt í laufabrauðsgerð með vini mínum eins og áður sagði. Okkur þremur vinum hans var boðið sérstaklega að taka þátt af því að ekkert okkar hafði kynnst þessari jólahefð heima hjá sér.

Sjá ofar.

Ég ólst upp við laufabrauðsgerð.

Alltaf laufabrauðsgerð á aðventunni frá því ég man eftir mér.

Ég kynntist laufabrauðsgerð fyrst hjá tengdamömmu minni þegar ég var komin yfir tvítugt. Laufabrauðsgerðin fór fram inná heimili hennar. Tengdamamma hafði lært listina í Húsmæðraskólanum á Laugarvatni þar sem hún var í námi um 1940.

Eins og fram er komið hófst mín laufabrauðsgerð með Elínborgu, nágrannakonu minni í Hlíð, eftir að ég fór að búa á Sauðanesi 1970. Ég var nú mest til aðstoðar, var hálffeimin við þessa stórkostlegu laufabrauðsgerð vinkvenna minna norðurþingeyskra, þetta var ritúal, helgiathöfn og varð að fara eftir ákveðnum reglum. Og þær gátu rætt um þetta fram og aftur, hvernig deigið hefði lukkast, hvernig hefði gengið að breiða út, hverjir hefðu verið í útskurðinum o.fl. Já, ég gleymdi að segja að afskurðurinn sem kom þegar kökurnar voru skornar undan diski, var ekki flattur út aftur heldur geymdur undir yfirbreiðslu, pikkaður og steiktur síðast og svo máttu allir viðstaddir borða það brauð strax.

- þegar ég flutti til Íslands var mér boðið í hóp á vinnustaðnum (MA).

Þetta kom frá fjölskyldu vinkonu minnar. Fólkið hennar er bæði úr Keflavík og af Snæfellsnesi. Þetta var árið 2005.

Aldrei.

Kom ekki inn í mitt líf.

Ég fékk að taka þátt í barnæskunni og hef síðan haldið við hefðinni.

Ekkert - nema borða hjá öðrum eða kaupa úti í búð!

Hjá Kvenfélaginu í sveitinni. ca 1965.

Hef alltaf tekið þátt í laufabrauðsgerð .

Var í stað jólaföndurs í grunnskóla eldri barnanna minna.

Árið 1969 fór ég að baka laufabrauð, 26 ára gömul.

Eiginkona mín er norðlensk í föðurætt. Hún er alin upp við þessa hefð. Við tókum hana upp strax fyrst jólin í búskap okkar. Um árabil höfum við haft sameiginlegan laufabrauðsdag, og þá koma börn og tengdabörn og barnabörn og heimilið er lagt undir laufabrauðsgerð heilan laugardag eða sunnudag snemma í desember. - Þetta hefur að vísu fallið niður á þessu ári, vegna farsóttarinnar.

Sjá fyrri svör!

Kynntist þessu í æsku og tók þetta með mér inn í mína fjölskyldu. Konan (sem eru úr Kópavogi) þekkti þetta ekki.

Já, ég lærði að skera út laufabrauð hjá tengdamóður minni sem ólst upp í Reykjavík en er ættuð af Vatnsnesi.

Hef alla tíð þekkt laufabrauð.

Ég man ekki eftir þeim tíma sem ég tók ekki þátt í laufabrauðsgerðinni.

þegar ég var 27 ára hjá vinkonu minni á neðri hæðinni.

Laufabrauðsgerð og hluti þess í jólaundirbúningi hefur fylgt mér allt mitt nær 84 ára líf!

Með 2 systkinum, móður minni, maka, börnum mínum og hluta af börnum þeirra. Systir sem flutti í Húnavatnssýslu og hennar dóttir. Þá tók bróðurdóttir þátt sem á móður úr Þingeyjarsýslu. Gert á mínu heimili í nokkur ár.

Eins og áður sagði kom laufabrauðsgerð aftur inn í líf mitt úti í Berlin, einhvern tíma á árunum 1974 - 1978 og hélt síðan áfram í þeim sama hópi, sem tengdist Þórunni Sigríði Þorgrímsdóttur og Álfheiði Ingadóttur eftir að ég kom heim 1979. Ég lét þá foreldra mína alltaf hafa nokkrar kökur. Árið 1984 flutti ég aftur til Berlínar og lifði þar þá fjölskyldulífi. Ég lagði nokkra áhrerslu á íslenskar hefðir og/eða mínar fjölskylduhefði þar. Reyndum að láta senda okkur hangikjöt og einu sinni kom maður maður með rjúpur handa okkur. Það var veisla. Ég man ekki eftir laufabrauðsgerð á þeim tíma en einhvern veginn finnst mér samt að við höfum reynt það einu sinni, fjölskyldan en eitthvað gekk það brösuglega og kom ekki aftur upp. Þegar ég svo flutti enn einu sinni aftur heim, nú einstæð með þrjá syni, þá finnst mér eins og laufabrauðsgerð hafi verið orðin fastur liður í jólaundirbúningi þeirra sem voru í kringum mig, menntuð millistétt, fjölmiðla -, lista- og uppeldisgeirinn.

Ég kynntist laufabrauði og laufabrauðsgerð fyrst fyrir jólin 1970 á Skipalóni í Glæsibæjarhreppi í Eyjafirði, þá kominn í sambúð með einni heimasætunni. Ég var svo sem ekki yfir mig áhugasamur, en var auðvitað skikkaður til að skera út eins og aðrir. Þar var reyndar til svonefnt laufabrauðsjárn og það var notað á flestar kökurnar, en alls ekki allar. Snorri bóndi held ég að hafi aldrei snert "þann fjanda", heldur notaði vasahnífinn sinn og mig minnir að flestir hafi skorið a.m.k. nokkrar kökur með hníf. Það var partur af ævintýrinu að geta þekkt "sínar kökur" og skapað sem frumlegust mynstur. Ég var á þessum tíma orðinn 21 árs og sennilega of fullorðinn til að þessi partur af jólastemmningunni næði tökum á mér. Eins og svo margt annað fannst mér laufabrauðið best meðan það var enn heitt. Þegar kom að því að borða það með hangiketinu fannst mér það fremur bragðdauft og ekki bæta miklu við matarnautnina.

Hef lýst því hér að framan í tengslum við trúlofun mína.

Ég kom að henni í æsku

Kom aldrei.

Ég hef aldrei tekið þátt í laufabrauðsgerð.

Alltaf gert laufabrauð og geri enn.

Er alin upp við laufabrauðsgerð og gerði sjálf þar til fyrir fáum árum að afkomendur mínir gerðust vegan þá hætti ég bakstri á laufabrauði.

Fæddist inn í hefðina.

Hef næstum alltaf gert laufabrauð. Synir mínir myndu ekki taka annað í mál.

Hef komið að gerð þess frá því ég man eftir mér.

kona mín Anna María Sveinsdóttir, fædd 1948, sem verið hafði á húsmæðraskólanum á Blönduósi bjó til laufabrauð og það var skorið í hópi af börnum sem við fengum að láni og í félagi við grannkonu Sólveigu Sigurjónsdóttur í Sunnuhvoli móður einhverra þessara barna. Sólveig var nemandi frá Hallormsstað, fædd og uppalin í Snæhvammi í Breiðdal 1932-. Seinni árin keypti Anna María nokkrar frosnar kökur sem hún steikti.

Frá því ég man eftir mér.

Laufabrauðsgerð hefur alltaf verið hluti af lífi mínu.

Maðurinn minn er Húnvetningur og hann hafði alist upp með laufabrauðsgerð. Þar sem ég er Finni þá höfum við sett saman hefðir úr báðum löndum og alltaf haft laufabrauð að jólum frá því að við hófum búskap (1978).

Ég hef ekki tekið þátt í laufabrauðsgerð frá því í æsku og hefur sú hefð ekki verið á mínu heimili og var ekki á heimili konunnar sem er frá Djúpavogi.

Fyrstu búskaparár okkar hjóna upp úr 1970 héldum við þessu áfram og svo eitthvað af og til.

Alltaf verið hluti af mínu lífi, ómissandi fyrir hver jól.

Alltaf verið gert laufabrauð á mínu heimili fyrr og síðar.

Með mágkonu minni.

Hef alltaf gert laufabrauð.

Ég er sem sagt alin upp við laufabrauðsgerð og hélt þeirri hefð áfram eftir að ég flutti suður og stofnaði eigin fjölskyldu. Þá gerðum við laufabrauðið með eldri systur minni og hennar fjölskyldu og af henni lærði ég að breiða deigið nógu þunnt út eins og amma og mamma höfðu gert. Þá uppúr 1980 fórum við að nota heilhveiti í kökurnar sem þótti þá hollara - stundum blanda af hveiti og heilhveiti. Okkur fannst heilhveitkökurnar verða betri - bragðmeiri. Prófuðum líka að nota rúg eins og sumir hafa í laufabrauð en þótti heilhveitið betra. Við systur sáum bæði um að breiða út og steikja brauðið - þótti hvort tveggja ábyrgðarstarf.

Ég kynntist laufabrauði fyrst um 1960 hjá fjölskildu sem ættuð var úr Skaftafellssýslu og ég var barnapía hjá, síðar 1968 hjá tengdamóður minni Margréti Tryggvadóttur f. 1917 sem var frá Ytri-Varðgjá í Eyjafirði. Mér fannst gaman af þessari hefð og fékk móður mína Elínu Jónsdóttur f. 1918 sem var mjög gefin fyrir að gera eitthvað skemmtilegt úr mat, að gera laufabrauð. Í brauðinu úr Skaftafellssýslu var haft heilhveiti að hluta á móti hveiti. Kökurnar urðu heldur þykkri fyrir vikið og ekki eins gegnsæjar. Eftir að ég kynntist manninum mínum gerði ér alltaf laufabrauð með tengdamömmu og frændsystkinum mannsins míns meðan þau voru ung. Seinna þegar ég fór að búa fluttist baksturinn heim til mín og þangað komu áhugasamir úr sórfjölskyldunni. Margrét sagði mér að á Ytri-Varðgjá hefðu verið gerðar 400 kökur eða meira, margt var í heimili, systkinin 8 og vinnu konur líka. Farið var upp snemma þá kl 4 að nóttu til að hnoða í deigið og fletja út. Kökurnar voru lagðar á hjónarúmið þar til það var þakið og lök lögð yfir kökurnar svo þær þornuðu ekki, lag eftir lag. Farið var að skera eftir gerningar og skornu kökurnar lagðar á sama hátt á annað rúm lag eftir lag. Síðan fóru konurnar að steikja skiptust á að standa yfir pottinum. Það fólk allt er mjög flinkt að skera mörg og mismunandi munstur.

Hef alltaf tekið þátt í laufabrauðsgerð.

Sem barn tók ég auðvitað alltaf þátt í laufabrauðsbakstrinum og þegar ég fór sjálf að búa fór ég í hlutverk móður minnar og hafði yfirumsjón með ferlinu :-) Ég bjó erlendis í fjölda ára, en gerði alltaf laufabrauð. Að halda jól án laufabrauðs er óhugsandi!

Þegar ég seinna hitti minn lífsförunaut þá var mikil laufabrauðshefð í hans fjölskyldu. Hjjá honum hafði alltaf verið gert laufabrauð í stórum stíl, svo lengi sem allir þar muna. Það var ekki lagt eins mikið uppúr hátíðleikanum að hittast og skera brauðið, heldur var verið að gera sem bragðbestar kökur í stórum stíl svo að allir hefðu nóg laufabrauð að maula um jólin. Hann er frá Ólafsfirði.

Á ekki við.

Nei, fékk bara norðlenskt laufabrauð þegar ég var um þrítugt hjá eldri norðlenskri vinkonu sem bakaði laufabrauð og þar áður soðkökur hjá tengdamóður minni í Stykkishólmi en hún lærði að baka þetta af norðlenskri konu. Vinkona mín var frá Siglufirði.

Vandist því í æsku.

Þar sem ég kom ekki að laufabrauðsgerð í æsku og þar sem þessi hefð er heldur ekki þekkt í fjölskyldu konu minnar hefur aldrei verið fengist við laufabrauðagerð á heimili okkar hjóna. Ástæðan fyrir því að ég er að svara þessari könnun er sú að faðir minn sem var þýskur og settist að hér á landi þekkti náttúrulega ekki þennan sið og móðir mín og hennar fólk var hér að sunnan og þessi hefð ekki fyrir í fjölskyldunni hennar. Sama má segja um fjölskyldu konu minnar. Hennar ættmenni eru sunnlendingar. Þó að við höfum ekkert um laufabrauðssögu að segja fannst mér eðlilegt að taka þátt í þessari könnun, því þetta eru líka upplýsingar.

Ég hef alltaf gert laufabrauð.

Ég kynntist þessari hefð í gegnum manninn minn sem er úr Mývatnssveit og við gerðum fyrst laufabrauð fyrir jólin 1978. Þá kom systir hans til okkar og hjálpaði mér við að búa til deigið og fletja það út. Við nýttum afgangana og hnoðuðum þá saman og flöttum út á ný! Þetta var þrælavinna og ég hef aldrei fengið aðrar eins harðsperrur í yfirmagann. Þetta var hefð frá æskuheimili mannsins míns sem réði því að við nýttum afskurðinn svona vel í þetta sinn!

Ég ólst upp með laufabrauði á jólum.

Heimilum vinkvenna

Á ekki við.

Ég tek upp laufabrauðshefðina í gegnum konu mína, en henni kynnist ég 1984, hún frá Akureyri en ég frá Sauðárkróki.

Hef aldrei komið nálægt laufabrauðgerð.

Hef gert laufabrauð alla mína tíð. Man ekki eftir jólum án þess að gera laufabrauð.

Á ekki við.

Eins og áður sagði ólst ég ekki upp við laufabrauðsgerð en þegar ég kynntist eiginmanni mínum fyrir 34 árum síðan kynntist ég laufabrauði og laufabrauðsgerð, heldur betur. Tengdaforeldrar mínir voru fæddir og uppaldir á Akureyri og nágrenni og þaðan kom þeirra siður. Þegar ég kom til skjalanna 1986 og á árunum þar um kring voru þau hætt að búa sjálf til kökurnar en keyptu tilbúnar ósteiktar og skáru út með myndarbrag og steiktu. Mér fannst þetta frábært og lærði af þeim allt hvað þessu viðkom. Þau keyptu oftast kökur frá Kristjáns bakarí á Akureyri. Fyrsta sunnudag í aðventu eða um það bil var sest niður með laufabrauðið, jólatónlist, laufabrauðshjól og hnífa og hver og einn reyndi eftir bestu getu að leika listir sínar á brauðunum.

Í Eyjafjarðarsveit eftir að ég flutti til Akureyrar um fimmtugt.

Fyrstu kynni mín af laufabrauðsgerð voru í gegnum systir mína. Hún giftist inn í norðlenska fjölskyldu og datt inn í laufabrauðsgerð þar. Fór nokkrum sinnum með henni í laufabrauðsgerð á unglingsárum. Einnig voru börnin mín í tónlistarskóla þar sem hefð var að baka laufabrauð og selja í fjáröflun á hverju ári. Þar kom maður að öllum þáttum sem tilheyra heimabakaðri laufabrauðsgerð.

Laufabrauðsgerð hefur ætíð verið í minni fjölskyldu.

Tók þátt í henni í æsku og geri enn.

Við fengum laufabrauð frá frænku frá Akureyri en um unglingsárin fórum við fjölskyldan ásamt systur mömmu og hennar fjölskyldu að gera laufabrauð saman.

Alltaf gert laufabrauð, líka þegar fjölskyldan bjó í Svíþjóð þegar ég var 8-9 ára.

Ég hef tekið þátt í laufabrauðsgerð síðan 1968 þegar ég kynntist manninum mínum. Móðir hans, margrét Tryggvadóttir f. 1917, var frá Ytri-Varðgjá í Eyjafirði og þar var laufabrauðshefðin í hávegum höfð. Á æskuárum hennar voru steiktar um 400 kökur enda heimilið fjölmennt, börnin 8 svo og ein eða fleiri vinnukonur. Byrjað var að hnoða deigið og fletja út um kl 4 um nóttina og síðan farið að skera eftir gegningar. Allir tóku þátt og sagði hún að sumir bræðra sinna hafi verið afar slingir við skurðin. þar svo mikið var gert af kökum voru þær lagðar yfir rúmin og yfir breidd lök til að koma í veg fyrir að þær ofþornuðu. Þegar skurðurinn hófst voru nýskornar kökur lagðar á næsta rúm með sama umbúnaði. Meðan tengdamamma hnoðaði í kökurnar sem hún gerði vel fram yfir sjötugt, var hafður sami háttur á. Eftir að hún hætti að hnoða deigið sjálf fórum við að kaupa tilbúnar kökur. Venjan var að kaupa kökur frá Kristjáni á Akureyri henni fannst það líkjast því sem hún var vön.

Byrjaði í æsku.

Á ekki við.

Alltaf verið. Þekki ekki annað.

Frá því ég var unglingur.

Ég er vön þessu og hef auk þess gaman af handverki og laufabrauðsgerð er í raun skemmtilegt handverk auk þess að vera hefð.

Geri ekki laufabrauð í dag. Hefðin lognaðist út af á vinnustaðnum fyrir15 árum.

Já, stórfjölskyldan - systkini, makar, foreldar og börn.

Nei.

Nei, ekki reglulega, Tengdamamma og systir hennar hættu þessu þegar þær voru orðnar það gamlar að þær réðu ekki við þetta lengur og enginn tók við keflinu, Ég hef í örfá skipti gert sjálf (úr keyptum hráum kökum), og haft félagsskap við að skera út, en hef sjaldan hangikjöt á jólunum svo kökurnar hafa átt það til að gleymast í geymslunni.

Sker með fjölskyldunni ef ég er á svæðinu Laufabrauðsdaginn.

Nei.

Já, börnum og barnabörnum og stundum með systrum mínum og þeirra fjölskyldum.

Já, geri laufabrauð í dag. Hef skorið út með einni systur minni og börnunum okkar.

Nei.

Já með fjölskyldu minni.

Ég sker enn út laufabrauð og núna með smærri hóp. Ég á 4 börn (3 dætur og 1 son) og áhugi þeirra er misjafn. Elsta dóttir mín sýnir mestan áhuga og ég hef skorið með dætrunum í sitt hvoru lagi á þeirra heimilum.

Já, og nú síðast eftir lát konu minnar með syni mínum hér á Akureyri og börnum þeirra.

Ég geri laufabrauð með börnum og barnabörnum.

Nei, ég bý í útlöndum. En á meðan mamma lifði sendi hún okkur allltaf jólamat, þar á meðal laufabrauð.

Já, ég geri laufabrauð með systkinum mínum og þeirra börnum.

Já. Nei.

Það hefur verið hefð hjá mömmu undanfarin ár að gera laufabrauð með börnunum hennar og stjúpbörnum og þeirra fjölskyldum.

Nei því miður, eftir að amma dó fjaraði þetta út.

Ég bý til laufabrauð í dag, og það er almennt helst nánasta fjölskylda. Við systkinin erum þrjú og makar okkar allra taka núna líka þátt en ekkert þeirra þekkti hefðina vel fyrir þó svo að eitt þeirra sé að norðan. Ég hef líka búið erlendis og allavega einu sinni bjó ég til laufabrauð í Bretlandi með einungis vinum sem höfðu aldrei skorið laufabrauð áður, erlendum sem og Íslendingum, sem var upplifun en gekk mjög vel. En almennt er það innsta fjölskylda sem býr til laufabrauð saman og kökur fara á öll þau heimili sem komu að gerð.

Nei, ég kaupi steikt laufabrauð handa mínu heimili.

Nei ekki reglulega en stundum tökum við vinkonurnar okkur til og gerum laufabrauð.

Nei, geri ekki lengur laufabrauð.

Nei, aldrei.

ÉG geri það, reyndar ekki í ár vegna Covid19. Ég geri annars laufabrauð með systur minni eins og síðustu 35 árin eða svo.

Ég hef tekið þátt í laufabrauðsgerð frá því ég man eftir mér, nema í fyrra og í ár. Þetta hefur verið með frænkum mínum ásamt dætrum okkar undanfarin ár.

Já ég og systir mín reynum að halda í hefðina með því að skera út tilbúnar kökur og steikja þær fyrir jólin. Börnin okkar hafa tekið þátt í þessu með okkur (mismikið þó).

Já ég kaupi tilbúnar kökur til útskurðar í bakaríi og við systkinin og fjölskyldur þeirra, skiptumst á að halda boðið í byrjun aðventu og kennum börnum og barnabörnum að skera út með hníf. Munstur afa á Akureyri og ömmu á Dalvík lifa áfram. Við komum með jólasmákökur og brauð, hnífa og bretti, dúnka og pappír setjum jólatónlist á og skiptumst á að steikja brauðið. Amma á Akureyri flatti út og steikti, á meðan afi skar, en á Dalvíkurheimilinu snérist dæmið við, afi flatti og steikti á meðan amma skar út. Líklegast var þetta valið út frá hæfni til að skera út.

Nei en ég kaupi það í búð eða á mörkuðum.

Hef aðeins einu sinni skorið út laufabrauð og steik með íbúum hverfisins míns eins og sést á svari hér framar.

Já, með mömmu og bræðrum mínum og þeirra fjölskyldum 15-18 manns.

Ég kem venjulega að laufabrauðsgerð með fjölskyldu. Dóttur, konu bræðrum og mágkonum.

Kaupum kökur tilbúnar í skurð og steikingu. Fyrir mitt heimili, foreldra minna, tengdaforeldra, mákonu og systur dóttur. Einhverjir af öllum heimilum koma og skera.

Já og það er ómissandi, börn og barnabörn koma saman hjá okkur foreldrunum og allir taka þátt. og s.l. 10 ár hef ég boðið vinahópi okkar sem telja 8 fullorðna að koma á heimili mitt og við gerum þetta saman, og það er mikill ánægja með þessa samveru.

Ennþá með mömmu, mágkonu og börnunum okkar.

Já, oftast. Við tengdamamma og börnin mín höfum gert þetta saman í gegnum tíðina. Nú eru barnabörnin mín komin í hópinn. Þannig að það eru fjórar kynslóðir sem gera þetta saman.

Já ég bý til laufabrauð og býð vinum, ættingjum og saumaklúbbnum að koma og gera daginn hátíðlegan. Til að fá sömu stemmningu og í æsku.

Nei, ég bý ekki til laufabrauð í dag, en dætur mínar gera það, líka sú sem býr á Austfjörðum þannig að laufabrauðsgerðin hefur breiðst út.

Já, innan fjölskyldu, 4-6 manns.

Ekki oft en ég bý það þá til með fjölskyldu vinkonu minnar (þ.m.t. henni).

Nei.

Nei.

Já. við gerum laufabrauðið í fjölskyldu minni, sonur minn og tengdadóttir og sonardætur. Systir mín tók þátt í þetta sinn enda er hún ekki með heimili og gerir því ekki sjálf laufabrauð.

Nei.

Nei.

Ég kaupi í dag frá bakaríi sem á eftir að skera út í og steikja. Og við fjölskyldan gerum það saman.

Hef gert það fram að þessu þar til á þessu ári. Hlýði Víði og co, held mig heima. Systir mín og hennar fjölskylda gera þetta með mér nema í ár..

Nei.

Já, með börnum og barnabörnum.

Sjá ofar.

Ég hef haldið við hefðinni á hverju ári síðan ég flutti að heiman 1969. Meira að segja þegar ég bjó í tvö ár í Svíþjóð. Þá vorum við tvær ættaðar að norðan sem gerðum nokkrar kökur með mönnum okkar. Það vantaði þá bara tólg til að hafa með jurtafeitinni til að fá "rétta" bragðið. Seinna bjó ég í tvö ár í San Diego í Kaliforníu. Þá hafði ég hugsað mér að sleppa laufabrauðinu - en við vorum í félagsskap með gömlum Vestur -Íslendingum, 3. kynslóð frá innflytjendum, sem vildi fá að kynnast laufabrauði sem ég hafði sagt þeim frá. Ég tók að mér að koma með nokkrar kökur á jólafundinn og þar með var ekki undan vikist að slá í heila uppskrift þó við fjölskyldan værum þá bara 3 í heimili. Laufabrauðið vakti mikla lukku hjá og vildu konurnar fá að vita allt um vinnuaðferðirnar. Hafði því miður ekki tíma til að vera með námskeið fyrir þær! Á fyrstu búskaparárum mínum á höfuðborgarsvæðinu gerði ég laufabrauð með föðursystrum mínum. Þær bjuggu tvær saman og buðu nánum ættingjum að vera með sér og buðu svo í hangikjötskvöldverð í lokin - það var þeirra jólaboð. Úr því varð skemmtileg hefð í nokkur ár uns þær fluttu til Akureyrar til að eyða eftirlaunaárunum þar. Eftir það hafði ég náð tökum á hefðinni og hef séð um framkvæmd og stjórnun. Uppskriftin var eiginlega alltaf sú sama með smá tilraunamennsku á milli. Yfirleitt var það með kjarnafjölskyldu minni og einnig með ýmsum ættingjum sem nutu þess að taka þátt. Stundum upp í fjórar kynslóðir saman.

Já, það er planið.

Já, við systkinin gerum þetta saman með fjölskyldum okkar, sbr. fyrra svar.

Alltaf sjálf heima með fjölskyldunni minni nánustu.

Já ég geri laufabrauð og hef gert með móðursystur minni og hennar manni, síðustu ár. Það er arfleifð frá ömmu minni og afa en þau tóku þetta upp í gegn um mömmu og þar kom fólk saman til laufabrauðsgerðar, vinafólk ömmu og afa, auk móðursystur minnar.

Nei, en maðurinn minn og börnin fara til tengdamóður minnar að skera út og steikja laufabrauð.

Ég geri ekki lengur laufabrauð, læt mig hafa að kaupa box með steiktum kökum.

Við systkinin og okkar fjölskyldur komum saman árlega og gerum laufabrauð alveg frá grunni. Allir taka þátt, frá 2-3 ára börnum og upp úr. Ég geri það ekki með neinum öðrum og myndi held ég ekki hafa áhuga á því - nema í ár reikna ég reyndar með að gera laufabrauðið eingöngu með mínum afkomendum vegna covid, stórfjölskyldan er líklega orðin of stór til að óhætt sé að koma saman.

Já. Ég geri það annarsvegar með móðurfjölskyldunni og hinsvegar með föðurfjölskyldunni.

Nei ég geri það ekki, en ég kaupi alltaf einn pakka til að halda í hefðina.

Nei, við erum hætt því fyrir um 5 árum síðan.

Nei.

Já það geri ég. Hef verið með sama hópnum sl.35 ár. Ég,bróðir minn og fjölskyldur okkar.

Ég geri laufabrauð á hverju ári með systkinum mínum og móður minni. Við reynum að vera snemma í því oftast í lok nóvember í kringum fyrsta sunnudag í aðventu. Yfirleitt alltaf á laugardegi. Síðustu tvo áratugina höfum við hist hjá bróður mínum og fjölskyldu hans höfum verið nálægt 20 manns þau skipti sem systir okkar sem býr á öðru landshorni hefur komið til að taka þátt. Dagurinn er mjög vel skipulagður.

Ég tók í framhaldi af þvi sem segir í fyrra svari upp þennan sið. Skar og steikti fyrst með öðrum, nokkrum sinnum með Þórunni Sigríði Þorgrímsdóttur sem áður hefur verið nefnd og síðar tók ég sem elsta systir af skarið þegar flest systkina minna voru komin heim frá námi með fjölskyldur sínar að bjóða í laufabrauðsgerð á aðventunni. Þá hafði ég í saumaklúbb sem ég og vinkona mín Helga Pálína Brynjólfsdóttir (1954) frá Ólafsfirði stofnuðum á fyrri hluta tíunda áratugarins með fjölda "stelpna" sem flestar voru ættaðar að norðan, Þuríður Jóhannsdóttir (1952 eða 1953) frá Dalvík, systurnar Hafstað (Steinunn 1954 og Ásdís 1952 - eða 1953) úr Skagafirði, Steinunn Hjartardóttir (1954) úr Svarfaðardal, Ingunn Ásdísardóttir (1953) frá Egilsstöðu, Maríanna Traustadóttir (1954 eða 1953) Ólafsfjörður og Akureyri, Sunnefa Hafsteinsdóttir (1956) frá Seltjarnarnesi og Guðlaug María Bjarnadóttir (1956) frá Akureyri. Laufabrauðsgerð var augljóslega sterk hefð hjá þessum konum flestum. Og þegar ég byrjaði á reglulegri laufabrauðsgerð með systkinum mínum á aðventunni þá fékk ég að vera í samfloti við Helgu Pálínu Brynjólfsdóttur sem pantaði útflattar kökur frá bakaríinu á Ólafsfirði. Ég bið hins vegar um að hafa mínar kökur án kúmens eins þær sem Helga Pálína fær. Undir árið 2000 kom Margrét Örnólfsdóttir inn í fjölskyldu mína og kom með sterka laufabrauðsgerð með sér. Hún mætti alltaf með fjölskyldu sína í laufabrauðsgerð hjá mér eins og flest systkina minna gerðu líka jafnvel þótt t.d. systir mín Hildur Ingólfsdóttir vildi ekki taka neinar kökur með sér. hún er gift Valdimar Jóni Björnssyni, ættaður úr Kópavogi. Þau Valdimar og Hildur virðast ekki hafa smitast af laufabrauðshefðinnni þótt þau byggju áravís fyrir norðan, fyrst á Siglufirði og síðan á Skagaströnd. Margrét Örnólfsdóttir (móðir Helga Jónsdóttir leikkona frá Akureyri) var hins vegar öflugur liðsmaður í laufabrauðsgerð og vitnaði mikið til afa síns Jóns (faðir Helgu og Arnars Jónssonar leikara) sem hefði skorið svo listavel. Laufabrauðsgerðin hefur í gegnum árin verið mikil samveru - og stemmningsstund með góðum mat, köldu borði eða heitri súpu, Allir skera, börn og fullorðnir og svo eru það yfirleitt strákarnir, karlmennirnir sem steikja.

Ég geri laufabrauð með eiginmanni og vinkonu.

Bý ekki til laufabrauð sjálf, finnst það ekki gott og dettur ekki í hug að standa í þessu veseni.

Ég hef, að mig minnir, ekki gert laufabrauð síðan þetta var, en af einhverjum ástæðum oftast keypt laufabrauð fyrir jólin. Það er aftur á móti misjafnt hvort maður man eftir að setja það á borðið. Mér er engin eftirsjá að því. Miklu fremur að mér sé eftirsjá að því að hafa ekki kynnst því fyrr en raunin varð og náð þessari tengingu, sem virðist svo sterk hjá því fólki, sem ólst upp við laufabrauð. Útskurðurinn er svo mikil félagsathöfn og sennilega mun meira virði en átið.

Við erum hætt því en hefðin lifði í áratugi.

Já, og geri það með börnum og fjölskyldum þeirra.

Nei.

Nei.

Já geri það. Nú er ég tekin við hlutverkinu hennar mömmu en hún kemur og sker. Öll fjölskyldan tekur þátt. Gaman að geta þess að frændi minn flutti til norður Noregs fyrir 40 árum. Það gékk ekki alveg að senda laufabrauð milli landa svo hann fékk uppskriftina og konan hans gerði deigið. Fjölskyldan sá um að skera á gamla mátann og baka. Dætur hans eru komnar með sínar fjölskyldur í dag og þær halda í þessa hefð, koma saman fyrir jólin og gera laufabrauð.

Nei.

Við systur höfum haldið í þá hefð að koma saman og skera út með börnum og nú líka barnabörnum.

Stundum með vinkonu eða systur.

Ég geri laufabrauð í dag. kaupi tilbúið og sker sjálf. Ömmukökur og 2020 keypti ég tilbúnar kökur 40 stykki í hagabakarí Hraunbergi. Skar fyrri daginn og steikti þann næst. Komin með spanhellur og spenna hvernig gengi að steikja, gekk mjög vel.

Stundum.

Já. Einu sinni fengu systurdætur mínar að vera með í að steikja. Systir mín sem bjó undir Eyjafjöllum hélt ekki hefðinni en þær vilja prófa.

Ég setti þetta eiginlega allt inn í svarið við fyrstu spurningunni. Ég hef aldrei gert laufabrauð ein, bara með fjölskyldu minni.

Já ég geri laufabrauð í dag með minni fjölskyldu, móður minni og bræðrum og fjölskyldum þeirra. Einnig kemur bróðir mömmu og sambýliskona hans. Í ár kom svo föðursystir mín líka í fyrsta skipti.

Já, ég geri það enn með foreldrum mínum, systkinum og mökum okkar.

Ég geri alltaf laufabrauð með mömmu fyrir hver jól. Núorðið er það þannig að við breiðum út okkar kökur og svo hittast systkini mömmu og afkomendur þeirra til að skera út kökurnar og steikja. Við höfum verið um 40 sem komum saman, þann dag borðum við alltaf saman hangikjöt og svo er slegið upp veisluborði með kökum þegar verkinu er lokið. Síðustu ár hef ég einnig verið með tengdafjölskyldunni hér á Akureyri í laufabrauðsgerð en hef þá aðallega verið við að steikja brauðið.

Nei.

Við gerum enn laufabrauð fyrir hver jól, nema jólin 2020 vegna Covid fjöldatakmarkana. Foreldrar, systkin og einstaka náinn ættingi eru þátttakendur.

Já, ég bý alltaf til laufabrauð og við gerum það öll saman í fjölskyldu minni, þ.e. börnin mín, þó þau séu flutt að heiman.

Hef ekki gert í. Okkur ár heldur keypt en einmitt núna hef ég samið við dótturson okkar að kenna honum að baka laufabrauð. Ætlum að vera saman þrjú, afinn, ég og drengurinn sem er 18 ára.

Í dag hef ég einstaka sinnum tekið þátt í að gera laufabrauð. Alltaf með tengdafjölskyldu minni og þá er forsprakkinn frænka ein sem lengi var búsett norður á Akureyri en hefur nú flutt suður og stendur fyrir laufabrauðsgerð fyrir stórfjölskylduna.

Nei.

Já, ég hef steikt laufabrauð árlega, eða alla mína búskapartíð frá 1974. Eini hópurinn sem ég hef búið til laufabrauð með eru félagar mínir í þorrablótsnefndum hér á Seyðisfirði. Þá koma allir saman og hjálpast að við að búa til kökurnar, skreyta þær og steikja og karlmennirnir hafa líka tekið þá í þessu með okkur, bæði að skreyta og steikja.

Hef ekki gert laufabrauð um nokkurra ára skeið, en fengið gefins eða keypt.

Nei ekki eftir að ég flutti frá Ísafirði.

Já vip gerum saman mamma, pabbi og systur mínar og fjölskyldur.

Já með mínum börnum og barnabörnum.

Annað slagið með dætrum.

Við systkinin sem erum hér fyrir norðan komum saman ásamt börnunum okkar og skerum út og steikjum laufabrauð. Hluti af hópnum sker út með hníf á gamla máta. Svo gerum við með vinum ættuðum úr Mývatnssveit og Bárðadal.

Já, nú tek ég þátt í laufabrauðsgerð með fjölskyldu dóttur minnar og hennar tengdafólki sem vant er laufabrauðsgerð frá Akureyri. Fyrst var það langamma, amma og ömmubróðir og svo tvenn hjón með börn sem standa mest fyrir laufabrauðsgerðinni og svo lítur inn einhleypt ungt fólk sem kemur til að skera nokkrar kökur. Í þeirri fjölskkyldu var langamma oft var búin að taka nokkra daga fyrir sjálfan laufabrauðsdaginn í að breiða út og geymdi stafla af kökum í ísskápnum. Síðan langamman dó hafa unglingarnir (15-16 ára) oft tekið að sér að breiða út kökurnar, stundum fyrirfram, en ég fór þá að kaupa tilbúnar kökur sem við leggjum í púkkið. Hjá þeim hefur það verið siður að karlmennirnir sjái um að steikja. Ég hef því alveg dottið út úr ábyrgðarhlutverkum við laufabrauðsgerðina síðustu 10-15 árin. En ég tek virkan þátt í að skera út með hinni ömmunni og börnunum.

Já við gerum laufabrauð á hverju ári þó eru dætur mínar farnar að sjá um það að mestu núorðið. Við hittumst alltaf með barnabörnunum tveim til þrem vikum fyrir jól og skerum út saman og borðum síðan kvöldmat saman. Við höfum kertaljós og piparkökur á skurðarborðinu og hlustum å jólalög. Ég geri bara laufabrauð með fjölskyldunni en ég veit að dætur mínar hafa tekið þátt með börnum sinum í Kópavogsskóla.

Kaupi útflattar kökur og sker út og steiki.

Gerum alltaf laufabrauð - þetta covid-árið 2020 þá erum við bara litla fjölskyldan saman en á venjulegu ári þá höfum við komið saman 2-3 systkinin ásamt börnum og skorið saman og átt góða jólastund. Ég veit einnig að systur mínar úti á landi gera það sama í sínum fjölskyldum.

Núna geri ég laufabrauð með systur minni og/eða frændfólki. Laufabrauðsbakstur er félagsleg athöfn og í mínum huga fráleitt að vera einn í bakstrinum!

Já geri laufabrauð. Í litlum hóp með mömmu, ömmu, eiginmanni og syni og bestu vinkonu mömmu og hennar fjölskyldu.

Við gerum laufabrauð á hverju ári og enn með fjölskyldunni. Foreldrar mínir gáfust upp á þessu fyrir nokkrum árum síðan og tókum við frændsystkinin við og skiptumst á "halda laufabrauð". Við erum mjög stór hópur í dag og stundum kaupum við kökur að auki til að komast yfir þetta. Við bjuggum líka í nokkur ár á Ólafsfirði og þá höfðum við laufabrauðsbakstur fyrir þá fjölskyldu á hverju ári heima hjá okkur.

Stundum förum við hjónin til systur minnar sem á stóra fjölsk. og gerum og skerum og steikjum laufabrauðið en annars kaupum við það tilbúið.

Nei.

Já, geri það með uppeldis systur og hennar fjölskyldu.

Kaupum kökurnar og skerum og steikjum. Fjölskylda mín og systur minnar, mismargir hverju sinni en yfirleitt 6-8 manns stundum fleirri.

Nei.

Já það er ennþá alltaf tekinn heill dagur á aðventunni í móðurfjölskyldunni undir laufabrauðsgerð. Eitt árið prófuðum við líka að gera vegan laufabrauð með frænku mannsins míns sem er vegan. Það var mjög skemmtilegt.

Ég geri laufabrauð í dag og þá alltaf með stórfjölskyldunni, sem er fyrir mína parta systur mínar, sem eru þrjár, makar þeirra og börn og núna barnabörn. Frá hlið mannsins míns eru það systur hans, þeirra börn og frændur og frænkur úr Mývatnssveitinni.

Já alla mína búskapartíð hef ég gert laufabrauð fyrir jólin og þá með manni mínum, börnum og barnabörnum. Nú tvö síðustu jólin hef ég að vísu keypt kökurnar tilbúnar og við skorið í þær falleg mynstur. Börn og barnabörn sem næst í koma til að skera út og njóta stundarinnar.

Ég geri mitt laufabrauð frá grunni, 1 deig á dag kannski, frysti svo kökurnar, við viljum mikið ! Það er nánasta fjölskyldan og stundum fleiri, en alltaf bara fjölskyldumeðlimir.

Já við systurnar og börn okkar ,tengdabörn og barnabörn erum um 30 samtals...og við bökum frá grunni....

Já laufabrauðsgerð er hluti af aðventunni í minni fjölskyldu. Við gerum það saman nokkur systkinabörn með börnunum okkar og móður minni sem er í hlutverki ömmunnar.

Það fer eftir því hvar ég held jólin. Ég bý í Reykjavík en foreldrar mínir búa á Húsavík. Ef ég fer norður fyrir jól geri ég gjarnan laufabrauð heima hjá mömmu - ef hún er ekki búin að því áður en ég kem. Í Reykjavík hef ég nokkrum sinnum tekið þátt í laufabrauðsgerð, en ekki heima hjá mér. Nokkrum sinnum heima hjá föðursystur ásamt fleiri systkinum pabba en tvisvar hef ég gert laufabrauð heima hjá bróður mínum, ásamt mágkonu og bróður mágkonu minnar.

Nei kaupi það í litlu magni

Nei.

Já það er gert laufabrauð í dag, ég og konan mín, börn og barnabörn.

Nei.

Já ég geri enn laufabrauð í dag. Alltaf með sama fólki frá því í æsku, fjölskyldu pabba. Það eina sem hefur breyst er að þeir elstu hafa látist en nýjir fjölskyldumeðlimir bæst við.

1. Já, ég geri það. 2. Nei, við gerum þetta alltaf í sama hópnum. 3. Laufabrauðshópurinn erum við systkinin fjögur, mamma (foreldrar mínir skildu fyrir löngu og faðir minn er látinn), börnin okkar systkinanna og nú í seinni tíð börn þeirra sumra (ég er yngst af fjórum, elsti bróðirinn er fæddur árið 1957 og á orðið fjögur barnabörn og sá næstelsti á tvö barnabörn), svo þetta eru fjórar kynslóðir). Stundum hafa vinir okkar systkinanna eða aðrir úr stórfjölskyldunni litið inn og skorið með en það er ekki föst regla á því. Þetta er fyrst og fremst fjölskylduviðburður.

Já á hverju ári kaupi ég ósteikt laufabrauð og sker út og steiki. Þá höfum við fjölskyldan mín: maki, börn, tengdabörn, eftir því hver er heima á hverjum tíma sest niður og haft þetta hátíðlega stund og huggulega samveru. Hlustum á jólalög af cd diskum eða spotify og rifjum upp gamla tíma með tengdaforeldrum mínum.

Já, með stórfjölskyldu eiginkonu.

Nei.

Já, aðeins heima.

Ég bý ekki til laufabrauð í dag, ég flutti úr sveitinni í Reykjadal suður í höfuðborgina þegar ég var tvítug og hef eytt aðventunni í borginni síðustu tvö ár og hef ekki komist nógu snemma heim í sveit til að ná í laufabrauðið. Ef ég væri hins vegar í sveitinni þegar ætti að fara að skera myndi ég taka þátt, en þetta er ekki nógu mikilvæg hefð fyrir minni fjölskyldu að ég keyri sérstaklega norður til að taka þátt. Ég hef ekki skorið brauð hér fyrir sunnan, aðalega vegna þess að ég myndi ekki nenna því ein og það er mjög mikið mál að steikja það, þannig að ég hef ekki lagt í það, þar sem ég fer yfirleitt norður um jólin hvort sem er.

Já við fjölskyldan gerum alltaf saman laufabrauð heima á Tjörn. Við höldum alltaf jólin saman.

Já alltaf börnum og fjölskyldum.

Nei.

Já, ég bý til laufabrauð í dag og við teljum það ómissandi undirbúning jóla. Við gerum laufabrauð hér með móður minni sem fær að nýta listræna hæfileika sína til útskurðar (er 91 árs), með börnum og barnabörnin eru farin að skera líka. Þetta er eitthvað við við gerum eingöngu með nánum fjölskyldumeðlimum þar sem þetta er hluti af jólaundirbúningshefð fjölskyldunnar.

Ég er alfarið farin að kaupa útflattar kökur núna síðustu árin. Ég geri laufabrauð bara með einum hópi og eru það allir afkomendur sem komast hverju sinni.

Við kaupum kökurnar óskornar og ósteiktar en hittumst svo ásamt fleiri fjölskyldumeðlimum og klárum að útbúa laufabrauðið. Hópurinn samanstendur af foreldrum mínum og þeirra niðjum auk systur mömmu og hennar niðjum.

Ég geri laufabrauð með mínu fólki, mömmu, og systkinum mínum og fjölskyldum og bróður mömmu og hans niðjum. Einnig geri ég laufabrauð með tengdafjölskyldunni.

Já þegar Margrét varð lasin tók ég við hlutverkinu og nú hafa dætur mínar tekið alfarið við laufabrauðsbakstrinum. Ég sker þó alltaf út með litlu krökkunum. Ég hef bara unnið laufabrauð með nánustu fjölskyldu.

Já, með eigin fjölskyldu: eiginmanni, börnum, tengdasyni og barnabarni.

Já við skerum út í dag en nú hefur hefðin færst yfir á mitt heimili, þ.e. laufabrauðs partíið er haldið heima hjá mér - þar sem ég er í stærsta húsinu og ábyrgðin á þessum viðburði hefur færst yfir á mig, sem er mjög gaman en það bara gerðist á einhvern óútskýrðan hátt :) Held að þetta sé venjan í móðurfjölskyldunni, þ.e. að gera eina af yngri konunum að "alpha" í þessari hefð svo hún lifi örugglega áfram.

Já með systir minni og vinkonu hennar.

Ekki síðustu þrjú árin vegna heilsuleysis. Kaupi annað hvort tilbúið eða útflatt til skurðar. Systkini halda enn í hefðina. Fjölskylda mín eru færri en 10 hér norðanlands.

Já en bara heima, barnabarnið of ungt og og sonurinn upptekinn við annað og nærfjölskyldan sem var í þessu með mér áður, er ekki á landinu eða látið.

Ég kaupi tilbúið sker og steiki. Er með fjölskylduna hluta af henni .Já

já, öll jól er gert laufabrauð á mínu heimili og það eru eiginlega engin jól án þess. (þótt svo verði nú á covid jólum i fyrsta sinn) Stór hópur kemur að laufabrauðsgerðinni, við gömlu hjónin, og fjögur barna okkar, og 5-6 barnabörn. það er mjög glatt á hjalla ég og synir mínir skiptast á að hnoða, skera og steikja en hinir eru í því að skreyta kökurnar.

Nei.

Já, á hverju ári. Ég sé um að búa til deigið og fletja út og steikja.. Hinir skera út.

Nei.

Nei, hef ekki komið að laufabrauðsgerð undanfarin ár - hef ekki sérstakan áhuga á að standa í því.

Ef ég er tiltækur.

Nei.

Alltaf gert laufabrauð.

Hef alltaf gert laufabrauð.

Ekki síðustu 3 ár.

Á hverju ári og mun gera áfram. Í fyrsta lagi finnst öllu mínu fólki laufabrauð mjög gott. Í öðru lagi er það að gera laufabrauð ein af fáum tilbreytingum sem við gerum vegna jólanna.

Ég hef alltaf skorið laufabrauð og mér finnst þetta vera ómissandi jólahefð. Maður kemst í jólaskap við að skera og steikja, við hlustum á jólalög og borðum smákökur við athöfnina og svo er laufabrauð bara svo gott með jólamatnum. Við smökkum "aðeins" á kökunum þegar við erum að steikja.

Alltaf,man þó ekki hvort á árunum 1965-1969,er ég dvaldi í Reykjavík,hvort móðir mín sendi þá laufabrauð suður.

Á hverju ári.

Yfirleitt á hverju ári nema þau ár sem ég hef búið erlendis.

Já, árlega.

Á hverju ári ef það er hægt en var ekki með núna á þessu ári.

Nei.

Ég hef tekið pásu tvisvar sökum þess að búa erlendis. Eitt skiptið var ég án laufabrauðs, en annað skipti kom laufabrauðið í kökudalli til mín í Japan. Óbrotið!

Fer bara eftir hvort við vinkonurnar nennum og höfum tíma til.

Nú er langt síðan ég hef tekið þátt í laufabrauðsgerð. Ég gerði það með foreldrum mínum fram á fullorðinsár, og einhvern tíma líka með tengdaforeldrum, en ekki með öðru fólki og aldrei á eigin heimili. Hins vegar fór ég að kaupa laufabrauð fyrir jólin og hef gert það meira eða minna, Ekki samt viss um að ég geri það í ár.

Geri laufabrauð á hverju ári.

Ég gerði ekki laufabrauð í fyrra, og ekki í ár, vegna þess að hjá mér eru allir hættir að borða laufabrauðið.

Já hef gert það nánast undantekingalaust undanfarin 20-30 ár a.m.k.

Á hverju ári. Núna í covid vorum bara við fjölskyldan, brottflutt dóttir mín og systir mín sem komum saman og gerðum laufabrauð.

Nei,

Ekki fallið úr ár síðan ég man eftir mér.

Ég sleppti laufabrauðinu þegar ég bjó erlendis, en fékk stundum sendan dúnk.

Árið 2019 kom ég ekki nálægt neinni laufabrauðsgerð í fyrsta skipti í minni mínu. Maðurinn min var í krabbameins meðferð.

Við höfum aðeins sleppt úr 1 ári en þá dvöldum við erlendis yfir jól og áramót.

Ég hef alltaf gert laufabrauð fyrir utan eitt árið en þá bjó ég erlendis.

Í ár er ekki gert laufabrauð vegna Covid. En oftast höfum við gert laufabrauð. Ef það hefur ekki verið gert er það aðallega sökum annríkis.

Laufabrauð er bara eins og hangikjöt á jólunum og það er gert á hverjum jólum.

Nei, ég bý ekki nálægt dætrum mínum en myndi annars vera með þeim í bakstrinum. Annars fannst mér laufabrauðsdagurinn erfiður, það er mesta púl að baka laufabrauð allan daginn, ég er orðin of gömul í svoleiðis vinnu.

- var ad byrja samkv. ósk dóttur minnar, gerum það árlega núna.

Þetta hefur verið stopult. Kannski út af fyrirhöfninni en þó ekki. Það er svo góð stemmning að það er synd að sleppa þessu.

Nei.

Aldrei.

Já. Hefðin hefur aldrei fallið niður. Ástæðan er sú að okkur finnst laufabrauð gott og kunnum vel við þessa hefð.

Nei. Ekki aðstæður eða löngun.

Nei, alveg hætt kaupi bara úti í búð.

Á hverju ári.

Í ár er þetta fyrsta sinn sem þetta er ekki gert saman, nú mun ég fara og kaupa það tilbúið.

Nei er alveg hætt þar sem ég er með glútenóþol en gerði samt glútenlaust fyrir 2 árum, get samt verið án þess svo ég sleppi því.

Á hverju ári nema núna vegna samkomubanns.

Sjá ofar.

Ég man ekki til að ég hafi tekið pásu. Ég hef á einhvern hátt tekið þátt í laufabrauðsgerð frá bernsku - (3-4 ára) og fram á þennan dag. Oftast með fjölskyldu og frændfólki og þá í öllu ferlinu: hræra, hnoða, fletja (breiða út norðlenska), skera út, steikja, ganga frá í heppileg ílát, borða á aðfangadagskvöld og narta í fram eftir nóttu. Vegna góðrar aðstöðu hef ég síðustu 23 ár staðið fyrir laufabrauðsgerð, stjórnað og kennt yngri kynslóðinni svo núna er komið kröftugt lið sem kann vel alla þætti verksins og finnst það gaman. Það verður að segjast að stúlkurnar hafa meiri ánægju af þessari hefð en piltarnir mæta samt og skera út og hjálpa til við steikinguna til skiptis. Þangað til fyrir 8 árum tók móðir mín, sem bjó í sama húsi, þátt í öllu ferlinu fram að 97 ára aldri. Við vorum þá 4 kynslóðir saman og notuðum alltaf sérstakar hvítar svuntur sem hún hafði varðveitt áratugum saman. Skemmtileg hefð, ungu stúlkurnar kalla svunturnar "Downton Abbey"-svuntur. Eftir að hún féll frá höfum við aftur orðið 4 kynslóðir saman og sú yngsta (2ja ára) var strax farin að taka þátt á síðasta ári.

Yfirleitt árlega, spurning með Covid, ..

Hef gert þetta meira eða minna á hverju ári síðan ég var barn, náði því þó ekki alltaf á námsárum mínum í Bandaríkjunum, ef ég kom ekki heim nógu snemma fyrir jólin. 2020 gæti skurðurinn líka fallið niður því að faraldurinn torveldar fjölskylduboð. Það er þó ekki útséð með það.

Aldrei pása.

Þetta hefur verð samfelld og ómissandi hefð. Börnin mín hafa tekið aukin þátt síðustu ár, voru ekki mjög aktíf í fyrstu.

Ég held að ég sé í eilífðarpásu. Eftir þátttöku í nokkur ár komst ég að þeirri niðurstöðu að mér þætti þetta ekkert skemmtilegt og væri ekki hluti af minni jólahefð.

Hef tekið pásu, þar sem við erum bara tvö hjónin.

Í nokkur ár eftir að við systkinin vorum öll löngu flutt að heiman og hætt að fara norður um jólin gerðu foreldrar mínir laufabrauðið tvö ein og komu svo með það suður til okkar en svo tókum við af skarið og sögðum þeim að sleppa því, við vildum miklu heldur fá þau aðeins fyrr suður til að gera þetta með okkur. Mamma hafði yfirumsjón með verkinu og sá um steikinguna fyrstu árin en svo tókum við systurnar við.

Ég tek þátt í laufabrauðsgerð á hverju ári og hef gert sér ferðir að sunnan til þess að komast í laufabrauð. Eina skiptið sem ég hef misst af laufabrauðinu var síðasta vetur en þá var ég í skiptinámi.

Búið að skýra út.

Gerði laufabrauð í nokkur ár.

Aldrei sleppt úr. Mætti sleppa öllu öðru en EKKI laufabrauðinu.

Síðustu árin efur þetta verið árlegur viðburður og nú hafa systkinabörnin, þeirra börn og makar bæst í hópinn. Þetta er risastór hópur, uppundir 50 manns en það koma aldrei allir og sumir kíkja bara við og skera eina eða tvær kökur án þess að taka með sér. Á Covid aðventu var laufbrauðssamveru aflýst og það var bara jólakúlan mín þetta árið sem kom saman og skar og steikti. Fékk að þessu sinni kökurnar í Björnsbakaríi. Þær eru ekki eins góðar og Ólafsfjarðarkökurnar sem þó eru kannski helst til sætar. Best þykir mér Tjarnar-uppskriftin (Tjörn í Svaraðardal) en þar er notað rúgmjöl með hveitinu og það gerir Ingunn Ásdísardóttir frá Egilsstöðum líka en hún notar ekki kúmen eins og Svarfdælingarnir.

Tók langt hlé vegna fjölskylduaðstæðna á þeim tíma.

Síðustu 10-15 ár, síðan ég var ca 17-18 ára, hef ég verið pínd í að stýra yngri frænsystkinum og síðan eigin börnum í laufabrauðsskurði á hverju ári. Við gerum þetta ekki í ár og ég er fegin að losna við það.

Við hættum vegna þess að fyrirhöfnin er ansi mikil og álagið á húsmóðurina strembið. Að fletja út 30-50 kökur tekur í.

Já, árlega.

Aldrei gert.

Nei.

Alltaf laufabrauðsgerð á hverju ári.

Nei. Eftir að frænka mín búsett á Akureryi hætti að koma suður til að gera brauðið með mér og minni fjölskyldu, hættum við að gera það sjálf.

Eg er hætt að gera deigið sjálf. Satt best að segja hætti eg því eftir bakuppskurð og langvarandi bakvandamála í kjölfarið þegar eg fann og áttaði mig hversu gríðarlega erfitt var að standa svona og fletja út sem er mikil áreynsla !

Hef eitthvað komið að laufabrauðsgerð samfelt . Meira að segja gerði ég laufabrauð þau ár sem ég bjó í Svíþjóð.

Ég er oftast ein það má engin vera að því að taka þátt í þessu. Frænka mín stundum með mér. Reyni oftast að gera skammt en ef það tekst ekki þá er það í góðu lagi.

Ekki á hverju ári sökum tímaskorts/leti.

Ég hef líklega ekki gert laufabrauð árið sem ég var ein hér í Reykjavík og síðan var ég einu sinni að heiman um jólin og gerði ekkert þá held ég. Annars alltaf.

Samkomuhaldið í salnum innan fjölskyldu minnar er alltaf í Reykjavík þar sem þar búa flestir í stórfjölskyldunni. Eftir að ég flutti aftur heim hef ég ekki mætt í laufabrauðsgerð fyrir sunnan nema ég sé stödd í bænum af tilviljun en geri mér ekki sérstaka ferð.

Já ég geri laufabrauð á hverju ári.

Á hverju ári.

Frá því eg man eftir mér hef ég aðeins sleppt laufabrauðsgerð einu sinni en þá bjó ég fjarri fjölskyldunni og var í krefjandi háskólanámi.

Nei, sé ekki fyrir mér afskipti af þessu þar sem ekki er lengur neitt fólk í kringum mig heldur sem væri þátttakendur. Laufabrauð var annars til umræðu hér fyrir nokkrum dögum og bar okkur Austfirðingum saman um að hafa ekki tekið þátt í því sem krakkar og þar voru yngst ný orðin sextug. En Ásta Snædís Guðmundsdóttir fóstra mín, sextug, sem verið hafði á Varmalandi í Borgarfirði í hússtjórnarnámi hafði tekið þar þátt í að búa slíkt til en ég skildi hana svo að síðan hefði hún stöku sinnum steikt sér köku úr "bakaríinu".

Árlega nema Covid árið 2020. Þetta er orðin heilög hefð hjá okkur og nú taka börnin okkar fullan þátt, svo það eru 3 kynslóðir sem skera.

Ég geri laufabrauð á hverju ári.

Sjá það sem er fyrir ofan.

Nei.

Ég hef aldrei tekið mér frí frá árlegri laufabrauðsgerð, enda finnst mér þetta vera upphaf jólahátíðarinnar og vil ekki missa af því !

Pásur, eftir önnum og öðrum ástæðum.

Nei.

Alltaf, man eftir einu skipti sem ég missti af og það var hræðilegt, ætlaði aldrei að komast í jólagírinn það ár.

Já alltaf.

Alltaf gert laufabrauð.

Já, það er alveg árviss liður í jólaundirbúningi að taka laufabrauð. (Það má alls ekki segja baka, heldur gera laufabrauð eða taka laufabrauð.) Við höldum þessum sið af því að það er gott að eiga dag með fjölskyldunni og svo finnst okkur laufabrauð ómissandi með hangikjötinu.

VIð gerum laufabrauð a hverju ári.

Þegar ég hef verið á landinu.

Eitt árið tók ég ekki þátt - bjó þá í Þýskalandi - annars alltaf.

Ég man ekki eftir ári þar sem ég hef ekki tekið þátt í laufabrauðsbakstri.

Á hverju ári. Það eina sem er ómissandi.

Ég geri laufabrauðsdeigið sjálf á hverju ári fyrir allan hópinn. Ástæðan fyrir því er sú að Ólafsfjarðarfjölskyldan myndi aldrei líta við laufabrauði ef að ekki væri í því kúmen. Það er algert aðalatriði og sleppa þau frekar laufabrauði ef ekki er kúmen í því. Byrjaði ég því að gera hluta deigsins með kúmeni (fyrir okkur) og annan hluta án. Nú vilja allir fá með kúmeni. Við bjuggum lengi á Spáni (15 ár) og þá stöðvaðist hefðin í nokkur ár hjá okkur. Við byrjuðum síðan að hóa í vini okkar í Barselóna og bjóða til okkar í laufabrauðsgerð. Vandamálið á Spáni var að finna kúmen en í þá tíð var ekki hægt að finna broddkúmen. Settum við stundum í indverskt kúmen laufabrauðið í staðinn og urðu allir Spánverjar mjög hissa að svona séríslenskt jólabrauð væri með indverskum keim.

Hef tekið pásur stundum við gerð en kaupi þá tilbúin.

Þetta er ekki hefð hjá mér.

Aldrei tekið pásu.

Hverju ári.

Nei.

Já, ég hef alltaf gert laufabrauð, fyrir 10 árum var ég erlendis einn vetur en þá gerði ég samt laufabrauð með íslendingum sem ég þekkti þar. Í ár er ég líka erlendis en stefni engu að síður á að baka laufabrauð. Ég er ekki viss um að jólin kæmu annars.

Við vorum í Svíþjóð veturinn 1979-80 og þá gerðum við laufabrauð, þá vorum við bara þrjú. Við eltum son minn um jólin til Finnlands og þar gerðum við laufabrauð í nokkur ár og þá vorum við fjögur. Árið 1988 vorum við á eyju í Karíbahafinu og gerðum ekki laufabrauð það árið. Við höfum gert laufabrauð frá árinu 1984 til dagsins í dag, alltaf með stórfjölskyldunni.

Aldrei tekið pásu frá laufabrauðinu, enda er þetta okkar snakk um jólin og tekið fram yfir smákökur.

Aldrei tekið pásu. Bjó í Svíþjóð í nokkur ár en gerði samt laufabrauð. Bara svolítið minna af því.

Við bökum laufabrauð á hverju ári en núna í covidástandi bökum við í smærri hópum...

Það hefur aldrei fallið niður laufabrauðsgerð - hún var með öðru sniði í ár 2020 og í minni hóp en áður. En laufabrauð er alltaf gert.

Það hefur komið fyrir að ég er ekki á landinu um eða fyrir jól og missi þá af laufabrauðsgerð.

Lítið gert laufabrauð

Nei.

Er í þessu á hverju ári.

Nei.

Aldrei tekið pásu. Missti einu sinni af laufabrauðsboðinu með öllum hópnum einu sinni en þá gerði fjölskyldan mín aftur laufabrauð bara fyrir mig.

1. Laufabrauðsgerðin var fastur liður í aðventunni öll mín æskuár og fram á unglingsár, en eftir það varð þetta aðeins stopulla. 2. Ástæðan er einkum skilnaður foreldra minna þegar ég var unglingur, þá riðlaðist hefðin. Seinna fórum við að gera þetta heima hjá mömmu og þá við systkinin, en þá var föðurafi minn látinn og föðuramma mín orðin sjúklingur og gat ekki verið með. Þetta var nokkuð föst hefð í nokkur ár, en svo fórum við systkinin eins og gengur að vera lengri og skemmri tíma erlendis við nám og það var eins og það þyrftu allir að vera með til að þetta væri að virka! Síðustu tíu árin eða svo höfum við systkinin svo hist ásamt mömmu, oftast heima hjá okkur hjónunum, og skorið og steikt.

Nei alla daga síðan ég fór sjálf að búa hef ég gert laufabrauð að undanskildum árum sem ég hef haldið jól með tengdaforeldrum mínum og þá hef ég tekið þátt í laufabrauðsgerð með þeim á þeirra heimilli.

Á hverju ári.

Baka ekki og geri ekki laufabrauð.

Hef gert hlé vegna eftirlauna !

Ég tek þátt í laufabrauðsskurði ef ég er í sveitinni hjá mömmu og pabba þegar það á að skera, en ég sækist ekki beint í þetta.

Ég hef alltaf tekið þátt, man ekki til þess að hafa tekið mér pásu frá því. Þetta er stór partur af jólunum í okkar fjölskyldu.

Nei.

Ég tók smá pásu þegar ég bjó í Reykjavík vegna náms fyrir um 35 árum.

Nei hef aldrei tekið pásu frá laufabrauðsgerð.

Já við hittumst í byrjun nóvember ár hvert og gerum laufabrauð saman en því miður þá tókst það ekki á þessu herrans ári 2020 vegna covid. Í staðinn þá hittumst við systur hjá foreldrum okkar og skárum og steiktum okkar kökur.

Á hverju ári.

Við steikjum laufabrauð á hverju ári og aldrei sleppt úr.

Ekki á hverju ári. Þegar börnin voru á unglingsaldri, á eilífum íþróttaæfingum, og við hjónin unnum sem mest þurfti að skera niður jólahefðirnar. Það var bara ekki tími í allt og við leystum það þannig að hver valdi eina hefð sem honum/henni fannst ómissandi. Laufabrauðið vék stundum fyrir einhverju öðru.

Þetta hefur verið á hverju ári nema þegar veikindi hafa staðið því í vegi.

Á hverju ári, fastur liður. Gott að narta í og að borða með matnum.

Sjá síðasta svar.

Á hverju ári nema það verður pása í ár þar sem ég verð út á sjó nema rétt aðfangadag.

Já á hverju ári. Stór hluti af jólahefðinni.

Ég man engin jól í minni 51 árs búskapartíð sem ekki hefur verið gert laufabrauð þótt í mismiklu magni hafi verið. Þessi jól 2020 verða vonandi fyrstu og síðustu jólin mín þar sem ekki verður stór hópur saman í laufabrauðsgerð. Ég mun þó steikja nokkrar kökur ,- annars koma engin jól.

Yfirleitt reynt að fara í það seinnihluta nóvembermánaðar - eða í kringum 1. í aðventu.

Ekki tekið þátt.

Veit ekki um neinn sem gerir laufabrauð á öðrum tíma en í desember. Tengdó og co voru yfirleitt einhvern sunnudaginn í desember, fyrir 15. des. (þann dag á tengdamamma afmæli og þá var hún búin að baka allar smákökurnar (ca 5 sortir) og laufabrauðið líka)

Upphafi desember.

Nei.

Fyrri hluti jólaföstu og helgi. Stundum gert nokkrar kökur fyrir þorrablót.

Enginn sérstakur dagur valinn, bara valinn dagur í desember sem hentar öllum. Aldrei gert á öðrum árstíma.

Nei. Nei.

Já og dagurinn er valinn þannig að sem flestir fjölskyldumeðlimir komast . Ekki er gert laufabrauð á öðrum tíma ársins.

Yfirleitt er valinn laugardagur eða sunnudagur á aðventunni þegar fólk getur gefið sér tíma. Við gerum laufabrauð bara fyrir jólin en það hefur komið fyrir að við skerum svo mikið að óvart hefur kökudunkur "týnst" í búrinu og fundist þegar líða fer að páskum og þá er laufabrauðið borðað eins og snakk því það geymist vel.

Í desember,en fer eftir aðstæðum,hvenær í mánuðinum fyrir jól það er.

Enginn sérstakur dagur er fyrir laufabrauð. Nei einungis fyrir jól.

Undanfarið höfum við oft gert laufabrauð í lok nóvember og það er bara reynt að finna tíma sem hentar öllum. Geri ekki laufabrauð á öðrum tíma ársins.

Nei. Einhver dagur í desember.

Það er í rauninni bara sá dagur þar sem flestir komast það getur verið alveg frá nóvember og fram í desember.

Nei.

Laufabrauðsdagurinn er mismunandi eftir ári og fer bara eftir því hvenær fjölskyldunni hentar best. Hann hefur verið eins snemma og í byrjun desember og eins seint og á þorláksmessu. Mismunandi eftir ári. Við reynum að gera nóg laufabrauð til að eiga afgang á Þorranum, og gerum því aðeins laufabrauð einu sinni á ári.

Frá 1975 og til 2009 hittust hér í mínu eldhúsi svilkona mín, dætur hennar og fjölskyldur þeirra. Þegar hæst hóaði var þetta um 30 manns. Ungu konurnar sáu um að búa til deigið og fletja út, hitt liðið skar út, svilkona mín steikti svo brauðið. Ég sá svo um mat og stjórnun á barnaskaranum. Oft steiktar um 280 kökur. Við reyndum að baka ekki seinna en 15.des. Við gerðum aðeins laufabrauð fyrir jólin.

Nei.

Á ekki við.

Dagurinn er valinn þannig að hann henti sem flestum úr stórfjölskyldunni. Alltaf í desember en ekki á neinum ákveðnum degi.

Við höfum venjulega valið helgi sem hentar flestum (helst öllum) í nóvember.

Yfirleitt einhver laugardagur á aðventunni, sem hentar okkur báðum. Bara gert fyrir jólin.

Oftast gerum við laufabrauðið snemma á aðventunni, en stundum eru börnin í prófum og við frestum þá bakstrinum þar til sem flestir geta mætt. Við erum með facebook hóp þar sem umræður fara fram, og fjögur af sjö systkinum búa hérna fyrir sunnan og við hittumst eftir samningaviðræðum á netinu. Það er aldrei gert laufabrauð á öðrum tíma.

Reynum að finna góðan dag í byrjun des. má ekki vera of nálægt jólum.

Laufabrauð er alltaf gert fyrir jólin í fyrrihluta desember. Einginn sérstakur dagur frátekinn.

Hjá ömmu var það fyrsti sunnudagur í aðventu. Man ekki hvernig það var hjá pabba og mömmu. En finnst líklegt að þau hafi gert eins og amma. Ég gerði oftast í lok nóv. Og um helgi. Bara laufabrauð um jól og smá afgangur á þorra. En ekki lagað sérstaklega fyrir það.

Yfirleitt byrjar jólaundirbúningurinn með laufabrauðsgerðinni og yfirleitt  gerum við þetta eftir miðjan nóvember, Dagurinn er valinn þegar allir eða flestir geta komið. Við gerum þetta ekki á öðrum árstíma.

Enginn sérstakur dagur en við gerum þetta alltaf á laugardegi eða sunnudegi í desember.

Oftast gert einhverja helgi í desember, fyrstu eða aðra.

Tekinn frá dagur á hverju ári til laufabrauðsgerð ár. Hins vegar er það ekkert alltaf sami dagurinn. Þetta þarf að gera til að sem flestir komist. En nei það er ekki gert á öðrum tímum.

Já, það þarf að ákveða dag sem öllum hentar sem ætla að vera með. Laufabrauðið geymist vel og fínt að klára það frá snemma á jólaföstunni. Það tilheyrir fyrst og fremst jólunum en er stundum líka bakað fyrir þorrablót norðanlands.

- nei.

Nei, þetta hefur bara verið í desember, á laugardögum fyrrihluta dags. Um hádegi.

Nei.

Ekki.

Já. En dagurinn er bara valinn með tilliti til þess að allir geta mætt. Í minni fjölskyldu er þetta aðeins gert á einum degi.

Nei.

Alltaf í byrjun desember .

Reynt að ná samkomulagi um dag,

Nei.

Oft rétt fyrir jól þegar barnabörn koma frá útlöndum.

Við hringjumst á í nóvember og veljum saman hentuga helgi fyrir þetta.

Við í stórfjölskyldunni erum orðin svo mörg, börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn, að við verðum að skipuleggja daginn með góðum fyrirvara. Það gerum við í gegnum Facebook og veljum þá dagsetningu sem flestir komast á bilinu frá 20. nóvember -7. desember. Venjulega byrja konurnar að morgni að útbúa deigið hnoða og fletja sem mest. Eftir hádegið koma svo þeir sem geta og hefja útskurð þar sem hver lærir af öðrum. Mikið kapp er lagt á að gera fallegar kökur og velja þá sem verður efst í bunkanum á aðfangadagskvöld. Það er svo tekið undan henni svo sú fallegast er alltaf efst. Við höfum líka uppgötvað upprennandi listamenn með því að hafa smá samkeppni um flottustu kökuna, besta handbragðið, nýstárlegustu kökuna, besta frumkvæðið. Það hefur verið dómnefnd um valið. Ekki hefur verið gert laufabrauð í minni fjölskyldu á öðrum tíma árs. En ég man að mamma gerði örfáar kökur til að setja í þorrablótstrogið á 6. og 7. tug síðustu aldar.

Eingöngu fyrir jólin.

Þetta er alltaf gert eitt kvöld á aðventunni, ýmist föstudags- eða laugardags. Laufabrauð er eingöngu gert fyrir jólin. Kaupum stundum líka laufabrauð út úr búð fyrir jólin.

Nei bara þegar eiginmaðurinn er klár að fletja út.

Þegar fólk kemur saman þarf að ákveða dag og jafnan er það í seinnihluta nóvember, fundin dagur sem hentar öllum (flestum). Þetta er eingöngu jólahefð en við reynum að eiga laufabrauð til að hafa með þorramat á þorranum. Stórfjölskylda hefur komið saman til þorrablóts um árabil.

Meðan fjölskyldan gerði laufabrauð var vænleg helgi tekin frá í desember, þegar allir voru heima og í stuði. Laufabrauð tilheyrir jólunum hjá mér ekki öðrum tímum árs.

Í minni fjölskyldu hefur þetta alltaf verið gert rétt fyrir jólin, fyrstu árin biðum við eftir að foreldrar okkar kæmu suður til að vera með og á seinni árum hafa einhver úr stórfjölskyldunni alltaf verið búsett eða í námi erlendis og þá hefur verið beðið eftir að þau kæmu heim í jólafrí svo að þau gætu verið með. Ég hef einstöku sinnum gert laufabrauð á öðrum árstímum en þá hefur það verið smáskammtur, sérstaklega fyrir útlendinga sem eru hér að kynna sér íslenskar matarhefðir.

Það er ekki einhver ákveðin dagur en það er gert í því að finna dagsetningu svo allir geti verið með. Við gerum bara laufabrauð fyrir jólin.

Laufabrauðstíminn var svona um miðjan desember, 10-14 dögum fyrir jólin.

Tökum dag um helgi. Finnum hvenær allir geta hist. Laufabrauðsgerð eingöngu um jólin.

Laufabrauð er í minni fjölskyldu skorið og steikt á aðventunni og reynt að hitta á laugar- eða sunnudag sem hentar sem flestum og fer alltaf fram heima hjá mér. Aðeins gert laufabrauð fyrir jól.

Valinn dagur sem hentar það árið, hvenær við höfum tíma.

Við veljum tíma stuttu fyrir jól, í kringum 20.des.

Þessi spurning vekur athygli. Dettur virkilega einhverjum í hug að gera laufabrauð á öðrum árstíma en fyrir jólin? Þótt mér sé persónulega nokkuð sama um laufabrauðið, þykir mér þetta nánast óhugsandi. Akkúrat í ár hefði kannski verið athugandi að fylgja fordæmi Kastrós og fresta jólunum, og þá auðvitað laufabrauðsgerðinni um leið. En annars ...???

Eingöngu fyrir jól og oftast sú helgi þar sem hópurinn var stór sem gat mætt.

Það er reynt að gera þetta í upphafi aðventu ef allir eru lausir á þeim tima. Annars getur það breyst um viku fyrr eða siðar. Það bara gert laufabrauð einu sinni á ári.

það er enginn dagur.

Nei.

Sérstakur dagur er fyrir laufabrauðsgerðina. Hann er ákveðin í samráði við fjölskylduna. Stundum miðast hann við hvenær börn sem eru komin í framhaldsskóla komast heim. Seinni árin höfum við reynt að hafa hann í nóvember.

Einhver sunnudagur i Aðventu var venjulega fyrir valinu. Hann var valinn þannig að sem flestir, sem ætluðu að gera laufabrauðið saman, kæmust. Nei, þekki ekki að laufabrauð se gert á öðrum árstíma. Venjan var hinsvegar að geyma kökur fram á Þorrann.

Einn ákveðinn dagur valin eftir hvað hentar fjölskyldumeðlimum . Eingöngu bakað fyrir jól.

Nei enginn sérstakur dagur, bara einhver dagur sem hentar. eitt árið var ég svo heppin eð taka þátt í jóladagskrá Árbæjarsafns. Mátti hirða allar kökurnar mínar og fleiri til. Alger veisla það árið.

Enginn sérstakur dagur.

Já, einn heill dagur. Eftir hentugleikum.

Bara fyrir jólin. Valinn er frídagur (laugar- eða sunnudagur) sem hentar sem flestum í stórfjölskyldunni eftir að stuttleg könnun hefur farið fram í grúppu fjölskyldunnar á facebook. Þetta eru í allt yfir 100 manns með mökum og það er aldrei svo að allir komist. Þeir mæta sem geta.

Ég geri laufabrauð alltaf helgina fyrir fyrsta í aðventu og markar það svona upphafið að jólaundirbúningum hjá okkur. Nei ég geri ekki laufabrauð á öðrum tíma en fyrir jólin.

Einhver laugardagur eða sunnudagur seint í nóvember eða byrjun desember.

Við höfum eingöngu gert laufabrauð fyrir jólin. Alltaf hefur verið reynt að finna helgi sem flestir úr stórfjölskyldunni komast og er yfirleitt stefnt á síðustu helgina í nóvember. Við höfum reynt að gera velríflegan skammt svo við munum einnig eiga laufabrauð á Þorranum.

þetta var aðeins gert fyrir jól.

Valinn er dagur á aðventunni og hist eftir vinnu einhvern virkan dag og skorið fram á kvöld. Enginn vill fara heim fyrr en búið er að steikja og gæða sér á "skönkunum" (afskurðinum). Helst á hann að vera volgur ennþá. Allir taka heim með sér laufabrauð, en misjafnt er hvort fólk tekur bara "sín" laufabrauð eða tekur bara hvað sem er. Sumir merkja laufabrauðin sín með litlum kantskurði, sértaklega þeir sem leggja mestan metnað í skurðinn. Eiginlega allir nota skurðstofuhnífa og skera út frjálsri hendi. Það er til eitt laufabrauðsjárn í ættinni, en sumir snerta ekki við því og telja það helgispjöll að nota þau. Brauðin eru steikt í Palmín olíu. Þegar brauðin eru tekin uppúr pottinum eru þau lögð á bunka af gömlum dagblöðum, og þrýst laust á með sléttu pottloki til að slétta brauðið.

Ekki er valinn sérstakur dagur til laufabrauðsgerðar, en við höfum þann sið að gera það sem næst jólum þegar allur annar bakstur er frá. Oft notum við fjórða sunnudag í aðventu eða einhvern af síðustu dögunum fyrir jól. Laufabrauð er aldrei gert á öðrum árstímum.

Aðeins gert fyrir jól. Ég hef aldrei haft neinn dag heldur þegar  "andinn kemur yfir”.

Þessi hópur hittist iðulega rétt fyrir jól og þá er tækifærið notað og skipst á kortum og gjöfum.

Nei.

Nei, ég hef aldrei verið með sérstakan frátekin dag fyrir laufabrauðsgerðina, það hefur bara farið eftir aðstæðum, hvernig stendur á í vinnu hjá okkur á heimilinu. En undantekningalaust þá höfum við gert þetta um helgar... Laufabrauð hef ég ALDREI gert á öðrum tíma en fyrir jól !

Í aðdraganda jóla, ekki tímasett löngu fyrirfram.

Fyrir austan var laufabrauð bara gert í desember fyrir jólin.

Bara fyrir jól. Í dag oftast seinnihluta nóvember en í gamla daga oft bara rétt fyrir jól. Dagsetning bara ákveðin eftir því hvenær allir komast.

Já þegar allir geta mætt. Ég hef nokkrum sinnum gert laufabrauð á þorranum fyrir vinahóp fyrir sameiginlegt þorrablót.

Við gerum laufabrauð um mánaðarmótin nóv des. Ræðst af prófatíma barnanna. Geri aldrei laufabrauð nema fyrir jólin.

Já, oft hefur það verið fyrsti sunnudagur í aðventu eða annar sunnudagur á jólaföstunni. Bara ákveðinn dagur og látið boð út ganga. Aldrei gert laufabrauð á öðrum tíma.

Tveim til þrem vikum fyrir jól er laufabrauðsdagur. Þannig háttar hjá okkur að nokkrir í fjölskyldunni vinna vaktavinnu svo dagur er valin með tilliti til þess. Við steikjum laufabrauð bara fyrir jól og borðum um jól og áramót. Stundum geimast nokkrar kökur fram á Þorra en þó sjaldan.

Í desember.

Dagurinn er bara ákveðinn eftir því sem við sammælumst hverju sinni - hver er á vakt - hver getur haldið og svo framvegis. Aldrei gert á öðrum tímum árs.

Það "má" fara að huga að laufabrauðsbakstri eftir 20 nóvember og það eru alltaf helgarnar sem verða fyrir valinu um tímasetninguna. Ég hef aldrei gert laufabrauð á öðrum tímum, en ég man eftir að það voru geymdar nokkrar kökur til að eiga með þorramatnum.

Alltaf laufabrauð á laugardegi. Helst í byrjun desember, fer eftir vinnu hjá hópnum sem gerir saman núna síðustu ár. Oft skorið aðeins út á föstudagskvöldinu.

Við í fjölskyldunni hringjum okkur saman og ákveðum besta tímann. Oft er mikið að gera hjá fólki í desmber svo að við erum farin að hittast eftir vinnu á virkum degi núna. Ekki gert laufabrauð utan jólatímans.

Nei ekki sérstakur dagur, bara dagur sem allir komast til að skera út. Nei laufabrauð er jólamatur.

Nei, engin hefð í því en þó alltaf reynt að vera fljótlega í upphafi aðventu.

Dagurinn er ákveðinn með góðum fyrirvara til að allir geti hliðrað til fyrir eftirmiðdegi á laugardegi eða sunnudegi á aðventunnni.

Ég hef á tilfinningunni að laufabrauðsgerð sé á undanhaldi þar sem þjóðfélagshættir eru að breytast og fólk étur meira alls konar sælgæti.

Laufabrauð er bara bakað fyrir jólin, það er yfirleitt gerð óformleg skoðanakönnun um hvenær flestir, helst allir í fjölskyldunni, komist. Oftast er það heill laugardagur eða sunnudagur í desember.

Við tökum frá laugardag eða sunnudag einhverja helgina fyrir jólin til laufabrauðsgerðar og er þetta í eina skiptið sem við gerum laufabrauð.

Laufabrauð gerum við eingöngu fyrir jólin og gerum það yfirleitt seinnipartinn í nóvember.

Við reynum að finna dag, laugardag í lok nóvember eða byrjun desember sem hentar flestum. Við gerum ekki á öðrum tímum árs.

Ekki er nú alltaf sami dagur valinn. oft hefur 1 sunnudagur í aðventu reynst góður ,annars dagur sem allir eða flestir komast...Aldrei bakað nema fyrir jól...

Já að er reynt að halda sér við fyrstu helgina í desember fyrir laufabrauðsgerðina nú í seinni tíð. En áður var það yfirleitt nær jólum og þá þegar fjölskyldan var komin norður til að taka þátt í þessu með þeim sem bjuggu fyrir norðan. Laufabrauð er ekki bakað á öðrum árstíma, en það er oft teknar frá nokkrar kökur sem eru geymdar til þorrans - ég man meira eftir því hér áður.

Yfirleitt er valinn hentugur laugardagur eða sunnudagur á aðventunni, ekki endilega sami dagurinn frá ári til árs. Í æsku var laufabrauðið oft gert snemma, jafnvel seinni part nóvember og markaði þannig upphaf jólaundirbúnings. Nú til dags fer það eftir hentisemi þeirra sem taka þátt en sennilega er fyrsta helgin í desember langalgengust. Fyrir síðustu jól gerðum við laufabrauð 19. desember því að mamma beið með að gera það þar til við nokkur systkinin vorum komin norður. Aldrei er gert laufabrauð á öðrum tíma árs.

Nei.

Konurnar ráða, oft er erfitt að finna dag.

Nei.

Laufabrauð er bara gert fyrir jólin. Yfirleitt um helgi annað hvort laugar- eða sunnudag en dagurinn er nú bara ákveðin með tilliti til hvenær sem flestir geta mætt.

1. Við erum ekki með fastan dag, en reynum oftast að hittast um eða rétt fyrir miðjan desember. 2. helgin í desember er algengasti tíminn. 2. Þar sem ég hef verið "gestgjafi" laufabrauðsskurðarins síðustu árin bý ég yfirleitt til könnun í Facebook-hóp okkar systkinanna og afkomenda og legg til 3-4 daga sem koma til greina. Markmiðið er að sem allar flestir geti komist á þeim degi sem valinn er, en það eru alltaf einhverjir unglingar í prófum eða að vinna, svo það er yfirleitt alltaf einhver sem verður að segja pass, eða kemur ekki fyrr en líður á daginn. Við veljum þá daginn sem flestir merkja við að henti. 3. Nei, við gerum þetta bara fyrir jólin.

Fyrsti eða annar sunnudagur í aðventu hefur oftast verið fyrir valinu eða kvöldstund sem allir erum heima á hverjum tíma. Aðalatriðið er og var að sem flestir fjölskyldumeðlimir séu heima. Hef einungis gert laufabrauð á aðventunni en geymt kökur fram á páska ef eitthvað hefur verið eftir og borðað annað hvort á þorranum eða á páskum.

Einn dagur valinn af yfirstjórn og maður mætir eins og hlýðinn borgari og sker út og aðstoðar eins og þarf. Dagurinn er valinn út frá því sem flestum hentar. Laufabrauð er eingöngu gert skömmu fyrir jól, eða 2-4 vikum fyrir jól.

Nei.

Enginn sérstakur dagur, bara ca. 2-4 vikum fyrir jól.

Við höfum bara gert laufabrauð fyrir jólin, einhvern tíman á aðventunni. Það er enginn sérstakur dagur fyrir þetta, bara þegar við höfum tíma í rauninni. Við borðum laufabrauðið heldur ekki fyrr en í fyrsta lagi á þorláksmessu, þannig að það er eini tímaramminn.

Við gerum oftast laufabrauðið rétt fyrir aðfangadag, allavega eftir 20. des, því þá eru allir komnir norður.

Nei.

Já, við veljum gjarnan laugardag á aðventu þegar húsmóðirin þarf ekki að fara yfir próf og allir eru á lausu. Við gerum ekki laufabrauð á öðrum tímum árs, ekki á Þorra né öðrum tímum.

Í sjálfu sér er það ekki neinn sérstakur dagur. Of var verið að miða við að allir væru búnir í prófum þegar laufabrauðsgerðin fer fram. Stundum er valinn sami dagur og jólasveinarnir koma á "kaupfélagssvalirnar". Nei laufabrauð er aðeins gert fyrir jólin.

Þar sem tengdadóttir systur mömmu er hárgreiðslukona þá er alltaf mikið að gera hjá henni í desember svo við höfum valið að gera þetta í byrjun nóvember, önnur af fyrstu tveimur helgunum. Í dag erum við með spjall á Messenger fyrir laufabrauðsgengið og þar finnum við út stund og stað. Áður var það gert í gegnum síma. Við gerum bara laufabrauð fyrir jólin en þar sem pabbi elskar laufabrauðið þá panta þau mamma alltaf hressilega margar kökur svo þær endist nú helst bæði Þorrann og Góuna.

Við gerðum alltaf laufabrauð í desember, kannski aðra helgina. Þegar börnin og systkinabörnin voru mörg var mikið að gera í desember, jólaböll og tónleikar og þá færðum við okkur fram í nóvember. Við miðuðum þá gjarnan við afmælisdag ömmu 22. nóvember, eða næstu helgi við þann dag. Í ár vonumst við til að geta gert laufabrauð 12. desember, að fjöldatakmarkanir leyfi það. Annars verðum við að skipta fólkinu á tvo staði við skurðinn og sleppa mjólkurgrautnum sem við borðum alltaf saman í hádeginu og hangikjötsmáltíð kvöldsins.

Bara steikt fyrir jól. Oftast í fyrstu eða annari viku í desember allt eftir hvernig fólk í fjölskyldunni er að vinna en margir hjá okkur eru vaktavinnufólk.

Nei, enginn sérstakur dagur. Bara reynt að grípa dag þar sem allir hafa tíma.

Ákjósanlegast er að gera þetta á laugardeginum fyrir fyrsta í aðventu svo hægt sé að bjóða uppá þetta með hangikjötinu daginn eftir. Það hefur ekki alltaf tekist (auk þess sem hangikjöts hefðin hefur aðeins skolast til v. háþrýstings tiltekinna þátttakenda) en lykilatriði er að þetta fari fram á laugardegi svo hægt sé að gera sér glaðan dag og hvíla sig daginn eftir. Þessu fylgir alls ekkert "djamm" en gömlu fá sherrí og svo erum við með veitingar. Það þarf að taka til eftir svona dag og í raun skúra allt húsið og lofta vel út (vegna steikingarinnar). Ég sé orðið um að fletja út deigið og það eru meiriháttar átök að ná því réttu, þ.e. þannig að kökurnar séu mjög þunnar. Ég finn fyrir þessum "æfingum" næstu daga á eftir :)

Einungis fyrir jól og tekin frá laugard eða sunnud í byrjun des þegar við erum lausar.

Yfirleitt um miðjan desember.

Alltaf á aðventunni, bara þegar vont var veður svo maður nyti þess að vera heima í hugguleitum en tapaði sem sagt ekki skíða- eða skautafæri.

Nei bara þegar vel stendur á. Þegar fólk hefur tíma. Nei.

Nei, reyndar ekki, það er þó yfirleitt síðasti sunnudagur nóvember eða fyrsti sunnudagur í desember. Það veltur á unga fólkinu sem er yfirleitt mjög upptekið á þessu tíma en vill endilega vera með.

Minnkandi hefð. Fólk gerir konfekt og sörur saman.

Ég huga að útbreiðslan sé meiri en hún var fyrir 20-30 árum - orðin almennari milli landshluta.

Mikið aukist eftir að norðlenzka hefðin kom suður yfir heiðar.

Ég geri mér ekki grein fyrir því, hvað er í gangi hjá öðrum.

Aukist.

Heldur vaxandi.

Stendur i stað. Yngra fólk finnst útbreiðsla of mikil vinna og margir farnir að kaupa tilbúið.

Held að hún hafi fremur aukist ef eitthvað er. Á mínum vinnustað kom fólk saman og skar út laufabrauð og sumir voru þá að gera þetta í fyrsta sinn. Ég var hins vegar aðeins áhorfandi eða skipuleggjandi því ég skar út heima með minni fjölskyldu.

Engar. Vaxandi.

Laufabrauðsgerðin hefur tekið miklum breytingum, þá á ég við að fólk kaupir útbreiddar kökurnar og sker út og steikir. Ég geri kökurnar enn frá grunni. Sem sagt laga deigið og breiði út.

Frá því að fjölskylda mín hóf að skera laufabrauð hefur orðið sprenging í útbreiðslu laufabrauðs. Fv. eiginmaður minn er ættaður vestan af fjörðum og hann hafði aldrei kynnst þessum sið. Systir hans er gift manni frá Akureyri og þau eru alltaf með laufabrauð. Þannig að þeir sem hafa vanist brauðinu geta ekki sleppt því um jólin hvort sem þeir skera út sjálfir eða kaupa tilbúið, steikt brauð.

Vaxandi, og sérstaklega í þéttbýlinu suðvestanlands þykir mér.

Mín tilfinning er að fólk kaupi tilbúnar kökur, eigi bara eftir að steikja, það sé ekki flett upp.

Held að þetta hafi verið nokkuð svipað sl 20-30 ár og virðist vera á landsvísu.

Enga.

Ég hugsa að það sé nú svona svipað en þó held ég að fólk sé meira farið að kaupa tilbúnar kökur, bæði ósteiktar og steiktar, heldur en gera allt sjálft frá grunni.

Frekar fer það vaxandi.

Ég hef hugsanlega aðeins vaxandi áhuga á laufabrauðsgerð, sérstaklega þar sem ég er held ég eina manneskjan sem ég þekki undir fertugu sem býr til laufabrauð frá grunni. Upprunalega var það þegar móðir mín var að lenda í vandræðum með hendurnar á sér og vildi hætta að fletja út, við reyndum búðarkeypt brauð ein jólin og það var alveg ómögulegt svo ég fór að taka að mér að gera það sjálf frá grunni. Mér finnst mikilvægt að halda þessu við, og ég fékk einnig aukinn áhuga á laufabrauðsgerð þegar ég bjó erlendis og bjóst við að þurfa að halda þessari hefð við alveg ein. Laufabrauð er alveg ofboðslega góður matur, ódýr og hátíðlegur, og því mjög mikilvægt að viðhalda honum. Ég býst við að steikja laufabrauð fram í rauðan dauðann.

Fyrir svona 20 árum var töluverður uppgangur í laufabrauðsgerð, en þegar bakarar fóru að bjóða upp á ósteikt brauð og líka steikt hef ég grun um að laufabrauðssamkvæmi hafi lagst af, en þó eru einhverjir sem enn halda gömlum venjum.

Hugsa að hún fari minnkandi því miður.

Ég á vini sem gera enn laufabrauð og mikið af því. Mín tilfinning er að fólk sem hefur vanist þessu geri þetta áfram.

Ég hef mjög óljósa hugmynd um þróunina síðustu áratugi. Ég held það hafi verið fyrir 40 til 60 árum sem laufabrauðshefðin hætti að vera bundin við landshluta eða uppruna, heldur varð (líkt og t.d. hnoðmör eða Þorláksmessuskata) að hefð sem landsmenn völdu eða höfnuðu eftir smekk og hentugleikum. Síðan hefur laufabrauðsneysla væntanlega orðið jafnari og almennari, þegar laufabrauð urðu auðfengin í búðum. Og laufabrauðsgerð sennilega færst meira í það horf að vera sameiginleg fyrir fleiri heimili ættingja eða vina. Það sé ég t.d. af þessum spurningalista sem greinilega er mest miðaður við eitthvað slíkt. En það þekki ég ekki af eigin raun.

Geri mér ekki grein fyrir því en mér skilst að hefðin sé frekar að breiðast út en hitt.

Mér finnst laufabrauðið vera áberandi í búðum, þannig að það hljóti að vera fleiri sem borða það.

Staðið nokkuð í stað eða aðeins aukist kannski.

Mér finnst laufabrauðsát vera almennara heldur en það var. Þegar ég byrjaði á núverandi vinnustað 1987 hélt ég stutt námskeið fyrir samstarfsfólk á aðventunni í laufabrauðsgerð, og þá kunnu það fáir, og margir höfðu aldrei smakkað það. Núna þykir sjálfsagt að kaupa tilbúnar kökur.

Held að hún sé að breiðast út um landið, sérstaklega á höfðuborgarsvæðinu þar sem norðlendingar og austfirðingar hafa flutt hefðina með sér hingað.

Ég tel að hún sé svipuð og þó et.v. meiri vegna þess að nú getur fólk keypt steikt og ósteikt í búðum. Ég kaupi tilbúið í búð, rétt til þess að fá smakk.

Svipað.

Ég hef á tilfinningunni að hún hafi aukist mikið á landsvísu. Hvort hún sé aukin í mínu umhverfi er ég ekki viss um. Ég held líka að mun færri búi til deigið sjálfir.

Hér fyrir norðan held ég að það sé bara eins og áður. Fjölskyldur hittast.

Ég held að flestir sem gera laufabrauð á heimilum sínum kaup tilbúnar kökur, skeri út og steiki.

Ég geri mér enga grein fyrir því. Mögulega hefur hún aukist en með tilkomu þess að nú er hægt að kaupa steikt brauð í verslunum þá gæti þetta hafa dregist saman.

Ég held að hún sé ekki vaxandi, en þær fjölskyldur sem hafa gert þetta í gegnum tiðina hafa haldið sig við það. Ég veit að það þótti fremur undarlegt að tengdamamma skyldi gera laufabrauð þar sem hún er hreinrækaður Sunnlendingur, ættuð úr Fljótshlíðinni. En henni fannst þetta bæði bragðgott og gaman og uppskriftin hennar er frá Birni sem var ættaður úr Bárðardalnum. Hann var kennari á Laugarvatni.

Það þekkja fleiri laufabrauð í dag en nenna hins vegar ekki eða treysta sér ekki í ferðina og kaupa því frekar lítið af brauðinu og það er dýrt. Hér áður fyrr var verið að skera 300 kökur fyrir jólin og laufabrauð var bara svona eins og snakk. Enda mjög gott að salta yfir geirana og borða sem snakk.

Ég veit ekki. Kjaftaskarnir í útvarpinu eru farnir að tala mikið fyrir hönd þjóðarinnar, þjóðin gerir hitt og þetta fyrir jólin og þetta og hitt er hefð, það á allt mögulegt að vera hefð eftir því sem blaðurvaðallinn segir. Mig grunar að oft séu þetta dulbúnar auglýsingar. Ég hef ekki trú á því að "öll þjóðin" baki laufabrauð fyrir jólin. Það er bæði erfitt og tímafrekt. Og vandasamt ef það á að verða gott. Ég býst við að margir kaupi tilbúið laufabrauð í plastdósum, þó að það sé næstum óætt, en þeir sem virkilega hafa alvöru laufabrauðsdag eru Norðlendingar/Þingeyingar og afkomendur þeirra sem hafa sérstakt laufabrauðsgen og víla ekki fyrir sér vinnuna og tímann sem fer í alvöru laufabrauðsgerð. Og þar sem fjöldi þeirra er fluttur suður þá hefur laufabrauðsgerð örugglega farið vaxandi á höfuðborgarsvæðinu.

- stendur í stað, en vaxandi hjá okkur, þar sem vid byrjuðum fyrir 3 árum síðan...

Áhuginn sýnist mér hafa farið vaxandi. Sérstaklega á meðal ferðamanna. Listsköpun sem byggir á mynstri í laufabrauðsskurði hefur að mínu mati vakið jákvæð viðbrögð. Eins og laufabrauðið veki með manni þjóðarstolt. Svo hefur laufabrauðið (mynstrið) ratað á frímerki sem er mjög gott.

Enga.

Ég held hún standi í stað, kannske fer hún vaxandi.

Ég held að laufabrauðið hafi aukist í vinsældum og það sé einkum vegna þess að nú er hægt að kaupa kökurnar útflattar til að skera út og svo er einnig hægt að kaupa tilbúnar kökur.

Held hún standi í stað en flestum þykir hún nauðsynlegur liður á hlaðborð á jólum eða í boðum rétt við jólin.

Þetta er þjóðlegur og fínn siður þótt ég taki ekki þátt.

Útbreiðslan hefur farið vaxandi.

Ekki viss, þekki þetta ekki vel.

Held hún hafi farið vaxandi en kannski bara af því laufabrauð er í boði á heimili foreldra minna núorðið.

Veit ekki.

Ég held að laufabrauð sé orðið miklu almennara en áður var. Meðal annars kaupa margir laufabrauð í verslun. Fyrir fjölskyldu okkar er þetta stærra viðfangsefni: samkoma allra kynslóða og samvinna um þetta. Síðan skipta menn bunkanum á milli heimilanna í fjölskyldunni.

Ég veit lítið um það en ég hef á tilfinningunni að unga fólkið hafi gaman af þessari hefð og því sé meiri áhugi á að prófa þetta. Auk þess er auðvelt að kaupa laufabrauð sem hluta af jólamáltíðinni ef fólk treystir sér ekki til að gera það sjálft. Tengdabörn mín hafa mikla ánægju af að taka þátt og eftir nokkur skipti finnst þeim þetta ómissandi þáttur þó þau hafi ekki vanist laufabrauði áður.

Vaxandi.

Held að laufabrauðið eigi sér traustan sess í þjóðmenningunni. Þó hefur tilbúið laufabrauð að einhverju marki rutt hinu heimagerða brott. Laufabrauð fékkst ekki í búðum þegar ég var barn og raunar ekki einu sinni tilbúið deig í það. Það er hvoru tveggja síðari tíma nýjung.

Margir sem kaupa held ég ekki margir í kring um mig sem gera sjálfir.

Mér finnst fleiri hafa tekið þetta upp eða gerðu það fyrir nokkrum árum.

Mér finnst hún fara vaxandi. Mig grunar að í minni gömlu heimasveit sé þetta víða orðinn siður en hafi ekki verið.

Laufabrauðsgerð hefur breiðst út að mínu mati.

Laufabrauð er í sjálfu sér býsna útbreitt en ég held kannski að laufabrauðsgerð hafi dregist saman, allavega að laufabrauð sé gert frá grunni. Margir kaupa deigið tilbúið eða kökurnar útflattar til að skera þær eða bara verksmiðjuframleitt laufabrauð sem búið er að steikja - ég á bágt með að sjá tilganginn með því vegna þess að laufabrauðsgerð og -skurður er í mínum huga fyrst og fremst félagsleg athöfn (og ekkert varið í þetta verksmiðjuframleidda).

Ég var náttúrulega alltaf fyrir norðan í barnæsku og hélt að allir gerðu laufabrauð. Það er ekki fyrr en ég flyt suður í skóla sem ég kemst að því að þetta tíðkast minna fyrir sunnann.

Veit ekki.

Veit ekki.

Standi í stað.

Útbreiðslan hefur aukist mikið.

Mér finnst eins og laufabrauðshefðin hafi verið að eflast á síðustu 20 -30 árin rétt eins og þorrablóts og skötuhefðin!

Veit ekki.

Hef engar hugmyndir um laufabrauð annað en að það sem fæst í bónus sé eflaust annars flokks!

Ég hef svo sem enga hugmynd um það. Nú virðist þetta fyrir löngu alsiða og hefur vafalaust að hluta gerst fyrir tilstuðlan bakara og kaupmanna, en laufabrauðsbakstur barst líka hingað suður með Eyfirðingum og sjálfsagt Þingeyingum. Mín tilfinning er sú að þetta sé löngu orðin hefð og vegna þess hve félagslegi þátturinn er sterkur (fólk safnast saman til að skera út), er þetta ein þeirra hefða sem virðist líklegri til að styrkjast en láta undan síga. Þetta er þó auðvitað hrein ágiskun.

Það er erfitt að spá til um það en margir kaupa smakk með hangikjötinu.

Það að gera laufabrauð frá grunni hefur kannski dregist saman, en mér finnst fara vaxandi að fólk kaupi kökur og komi saman til að skera út.

Sýnist að einhverjir séu að taka þetta upp á sínum heimilum án þess að hafa alist upp við það.

Vaxandi. Keypt í búð.

Hér á norðurlandi held ég að hún,sé svipuð, við erum flest alin upp við þessa hefð og höldum henni.

Ég veit það ekki. Gæti samt trúað því að ungt fólk sé ekki mikið að að gera laufabrauð.

Veit ekki - en finnst þetta mjög víða vera hefð að koma saman og skera út og steikja. Hugsa að þetta sé sjaldgæfara nú en fyrr þ.e.a.s að gera deigið sjálfur eftir að hægt var að kaupa tilbúnar hráar kökur. Þó hafa fleiri sem ég þekki hætt að gera sjálf og keypt tilbúnar steiktar kökur. Það spilar líka inní að í nútímalegum húsum/ íbúðum eru eldhús i opnu rými og ekki talið æskilegt að steikja heima. Þeir sem hafa bílskúr steikja gjarnan þar.

Hefur aukist mikið með árunum. Nú vita nær allir hvað laufabrauðsgerð er en áður þótti þetta sérstakt fyrir landssvæði.

er öruggleg mikið útbreitt. Margir sem kaupa bakað í boxum. Einhverjir sem nenna ennþá að gera frá grunni og svo eru ótrúlega margir að framleiða laufabrauð til útskurðar.

??

veit ekki.

Mér finnst laufabrauðsgerð og -át vera algengara núna en áður fyrr. Ég hef einhverja tilfinningu fyrir því að jafnaldrar mínir í minni æsku í Reykjavík hafi ekki allir þekkt til laufabrauðs, það getur þó verið misskilningur. Svo: vaxandi.

Ef eitthvað er þá finnst mér hún hafa farið vaxandi en ég geri mér samt kannski ekki alveg grein fyrir því.

Mér finnst hún fara minnkandi. Það er þá aðallega minnkun á því held ég að fletja sjálfur út en margir kaupa laufabrauð og steikja sjálfir en sleppa því þá bara að græja deigið frá grunni.

Ég tel að fleiri geri laufabrauð í dag þar sem nú er í auknu mæli hægt að kaupa útbreiddar kökur sem fólk sker svo út en tel jafnframt að það fari fækkandi þeim heimilum þar sem kökurnar eru breiddar út heima.

Mér finnst mikill áhugi og metnaður fyrir laufabrauðsgerð í minni fjölskyldu og hjá einstaka vinum sem voru alin upp við þau. Veit ekki hvort nýjir aðilar hafa tekið upp siðinn ef þau voru ekki alin upp við það.

Ég hef á tilfinningunni  að laufabrauð sé mjög útbreytt í dag. Ekki er víst að allir skeri sjálfir, en nú er hægt að kaupa það bæði skorið og steikt og ég held að þau sem ekki skera kaupi það tilbúið. Ég gæti ímyndað mér að útbreiðslan hafi frekar aukist en hitt ef við horfum til 20-30 ára.

Af stöplunum í búðum að dæma borða mun fleiri laufabrauð en áður fyrr en mig grunar að færri baka það sjálfir.

ég hugsa að þetta hafi farið vaxandi. Fólk í dag er alltaf að búa til tilefni til að hittast...

Veit ekki, ég kaupi samt yfirleitt smáræði fyrir hver jól, en er nánast sá eini sem borða það á mínu heimili.

Ég held að laufabrauðsgerð hafi orðið sífellt vinsælli, allavega finn ég það hér á Seyðisfirði, því hér var þessi siður ekki í hverju húsi, þó minn maður hafi vanist því alla tíð, þar sem amma hans var Þingeyingur eins og ég og steikti alltaf laufabrauð og mamma hans líka og hélt því áfram....

Þar sem fá má laufabrauð í búðum má ætla að neysla þess hafi aukist fremur en minnkað. Alla vega borða ég laufabrauð í og um jól bæði hjá mér og öðrum.

Laufabrauð var svo til óþekkt á Vestfjörðum á árum áður en flestir þekkja það í dag. Það tengist jólahlaðborðum og fjáröflunum auk þess sem bakaríin á Ísafirði buðu upp á laufabrauð.

Held hún hafi minnkað svolítið á tímabili en ímynda mér að hún sé aftur að aukast núna síðustu 5 ár kannski. Veit það samt ekki.

Laufabrauð sem selt er í búðum og margir þekkja er ekkert líkt því sem ég kalla laufabrauð.

Stendur í stað eða örlítið vaxandi.

Útbreiðsla laufabrauðs - tvíræð spurning. Ég ætlaði að fara að svara um að ég hafi enn þær hugmyndir að það eigi að breiða laufabrauð þunnt út en líklega er ekki verið að spyrja um hugmyndir mínar hvað það varðar. Mér finnst eins og siðurinn hafi breiðst út og fleiri taki nú laufabrauð en þeir sem eru að norðan eða austan. Flestir sem ég þekki taka laufabrauð.

Ég geri mér ekki grein fyrir útbreiðslu en það hefur eflaust heldur farið vaxandi þar sem laufabrauðsdagar eru í mörgum skólum hér í Kópavogi og eflaust víðar.

Er orðið útbreytt og fæst í verslunum, sem var óþekkt.

Ég geri mér ekki alveg grein fyrir útbreiðslunni - þau fást nú í öllum búðum og eru á öllum hlaðborðum en ég veit ekki hvað fólk borðar þetta mikið. Mínir synir borðað þetta eins og hvert annað snakk - einn gengur svo langt að salta það aukalega og segir hann að það sé betra en búðakeypt snakk.

Laufabrauðið er orðið miklu algengara og ekki lengur bundið við vissa staði á landinu. Bæði hefur fólk flutt milli staða, en laufabrauðið er líka svo gott með jólamatnum! Kannske fer þetta minnkandi aftur núna þegar búið er að bannfæra allt sem inniheldur hveiti :-)

Hef ekki velt því fyrir mér. Flestir gera laufabrauð í kringum mig.

Ég held að þetta sé hefð sem sé í fjölskyldum og ekki mikið verið að byrja á hefðinni ef hún er ekki til staðar. Mikið selt af kökum núna í búðunum þannig að ég held að það sé mun meira borðað af laufabrauði en ekki bakað.

mín tilfinning, stendur í stað.

Mér finnst þessi hefð hverfandi.

Geri mér ekki grein fyrir því en ég hef ekki hitt ástríðufullt laufabrauðsfólk lengi.

Ég man hvað það kom mér á óvart að fjölskylda mannsins míns, sem er úr uppsveitum Árnessýslu, bakaði ekki og borðaði ekki laufabrauð um jólin. Ég vildi gefa þeim heimabakað laufabrauð og það endaði með því að það var allt eftir um áramótin þegar við komum til að vera með þeim og ég borðaði það allt. Síðan eignaðist mágur minn konu frá Húsavík og við höfum komið með laufabrauð á jólaborðið hjá tengdafjölskyldunni en borðum oftast mest af því sjálfar. Ég hef ekki mikið hugsað út í útbreiðsluna að öðru leyti en ég held þetta standi áreiðanlega í stað.

Ég hef ekki hugleitt hvort einhver breyting hefur orðið á þessari hefð.

Ég tel að laufabrauðshefð hafi dreifst um landið og aukist frekar en hitt. Hér áður fyrr var þetta aðallega stundað á norður- og austurlandi. T.d. maðurinn minn er fæddur í Reykjavík 1940 og hafði aldrei smakkað laufabrauð þegar við kynntumst en kolféll fyrir því.

Ég veit ekki. Það er mikil vinna að fletja út og margir veigra sér líklega við því. Ýmsir hafa kynnst laufabrauðsgerð í skólum þar sem fólk kaupir tilbúnar kökur og lærir útskurðinn. Það er hægt að komast auðveldar af með þetta en ég geri. Ég held að margir laufabrauðsgerðarmenn kaupi nú orðið. Skeri svo og steiki sjálfir.

Mér hefur fundist þetta fara vaxandi en margir kaupa tilbúnar kökur og skilja ekkert í því að við séum að búa til deigið og fletja sjálf...það er partur af þessari hefð hjá okkur...

Ég er ekki viss, fólkið í kringum mig er mikið laufabrauðsfólk og kemur ýmist úr Eyjafirði eða Skagafirði þar sem þessi hefð er nokkuð sterk ennþá.

Mín tilfinning er sú að laufabrauð sé að verða algengara á Suðvesturhorninu en að fáir þar hafi þekkt laufabrauð fyrir 20-30 árum. Þá var líklega ekki heldur hægt að kaupa tilbúnar steiktar kökur í búðum sem mögulega hefur kynnt brauðið fyrir fleirum. Ég geri mér þó ekki grein fyrir hvort fólk sem hefur enga tengingu við Norðurland hafi tekið upp á því að gera laufabrauð.

Fer vaxandi held ég

Stendur í stað eða minnkað? tengi við norðurland - veit ekki af hverju... etv að eina fólkið sem ég þekki sem gerir laufabrauð er að norðan.

Farið vaxandi.

Engar.

Ég held að því miður fari þeim fækkandi sem gera laufabrauð frá grunni. Ég held að margir kaupi tilbúin deig og skeri út eða jafnvel kaupi bara tilbúnar kökur.

1. Þegar ég var barn þekkti nánast enginn í Reykjavík til laufabrauðs og þessi hefð í minni fjölskyldu tengdist algerlega uppruna föðurfjölskyldu minnar. Ég man eftir að hafa sagt frá þessu í skólanum og það var ekki einn krakki sem vissi hvað laufabrauð var (það hefur þá verið seint á áttunda áratugnum) og ég kom einhvern tíma með nokkrar kökur í skólann og krökkunum fannst þetta mjög framandi. 2. Mér finnst útbreiðslan hafa verið mjög mikil síðustu áratugina, frá því að nánast enginn kannaðist við hefðina eða fyrirbærið (eins og ég lýsti í sp. 1) upp í að allir vita hvað laufabrauð er, langflestir hafa smakkað og mjög margir prófað að skera það og steikja, líka fólk sem hefur engin átthagatengsl við þá landshluta sem hefðin kemur upprunalega frá. Mín tilfinning er að þetta hafi breyst mikið þegar jólahlaðborð komust í tísku á veitingastöðum og á vegum vinnustaða, því þá hafi laufabrauð farið að sjást þar. Núna er laufabrauðsskurður t.d. fastur liður hjá mörgum foreldrafélögum grunnskóla.

Held að hún standi í stað.

Vaxandi frekari en hitt á þessu svæði. Yngra fólkið sem nú er að koma með börn hefur vanist þessu og á með sér menningararfinn. Búseta hér fyrir norðan ýtir eflaust undir með að fjölskylduhópar hittist til að fremja laufabrauð. Laufabrauðsgerðin hefur meira en bara laufabrauð. Það þarf líka að borða afskurðinn (sem er oftast betri en laufabrauðið sjálft) og síðan er það hangiketið - það koma t.d. 3-4 fjölskyldur saman og hver með sitt hangikjöt og áður en maður veit af er hafin þessi líka spennandi hangiketsjúróvision keppni þar sem leidd eru saman hin ýmsu afbrigði af hangikjöti, tvíreykt, úrbeinað eða á lærinu, frampartshluti, lamb eða eldra og síðan er hvaðan kjötið kemur, austan af Mývatni eða úr nágrenninu. Ávallt einn ótvíræður sigurvegari og vekur stundum undrun. T.d. hefur KEA kjötið ákveðinn ljúfmetisyfirbragð en kjöt frá ómerkilegri kjötvinnslum slær það langoftast út. Á eftir öllu þarf auðvitað kaffi og kökur. Stundum stekkur hópurinn útá tún að renna sér á snjóþotum og sleðum ef vel árar með snjó og veður. Lauflétt samvera er samnefnarinn. Þannig verður gott laufabrauð til.

Geri mér ekki grein fyrir útbreiðslunni, en tel að fólk versli þetta tilbúið í meira magni en var áður.

Vaxandi útbreiðsla, einkum út fyrir Norðurland.

Mér finnst eins og heimaútskorið laufabrauð sé meira í sveitunum, einungis vegna þess að ég ýminda mér að fólk sem býr í fjölbýli eða blokkum nenni ekki að standa í að steikja brauðið, vegna vesens, svipað og með skötuna, þó að lyktin af brauðinu sé alls ekki eins og af skötunni. Einnig hef ég séð að það er svo mikið af tilbúnu laufabrauði selt í búðum hér fyrir sunnan, en ég tók ekki eftir því þegar ég var yngri fyrir norðan.

Mér finnst hún hafa bara alltaf verið svipuð. Hún hefur hugsanlega breyst eitthvað eftir að farið var að selja laufabrauð í búðum. En ég held samt að þetta sé mjög gróin hefð hjá okkur. Hugsanlega meira úti á landi.

Vaxandi held ég.

Ég held að laufabrauðsgerð hafi frekar vaxið á síðustu 20 - 30 árum. Laufabrauð er vinsælt og gott, jafnvel það sem maður kaupir í búðum.

Ég hef á tilfinningunni að útbreiðsla sé vaxandi. Það finnst mér miðað við auglýsingar um laufabrauð til sölu í öllum stórmörkuðum, t.d.

Ég held að útbreiðslan hafi aukist eftir að hægt var að kaupa útflatt laufabrauð í bakaríum.

Mér finnst mun fleiri gera laufabrauð í dag en fyrir 20 árum.

Fannst laufabrauðsgerð aukast um tíma fyrir kannski 15 árum en hafa staðið í stað síðan en ekki dalað.

Held að hún hafi heldur aukist ekki síst fyrir tilstuðlan skólanna a.m.k hér í Kópavogi þar sem haldnir hafa verið laufabrauðsdagar síðustu áratugi.

Ég held að hún hafi staðið í stað eða frekar farið vaxandi. Laufabrauðsgerð hefur komist í tísku á höfuðborgarsvæðinu og þar búa flestir.

Ég er ansi hrædd um að þetta hafi farið minnkandi. Þó velti ég því fyrir mér hvort þetta sé á uppleið aftur. Mér þykir þetta hafa verið á á nokkrum heimilium í ár sem ég þekki til.

Ekki hugmynd.

Verulega vaxandi sunnanlands. Þegar ég var innan við tvítugt þótti þessi hefð okkar sérstök innan okkar umgangshópa.

Veit ekki, en mér finnst fleiri kaupa tilbúið laufabrauð, sem mér finnst ekki eins bragðgott. Skrítið kannski, að mér finnst ekki jafngott bragð af þeim sem eru keyptar steiktar eins og þeim sem ég steiki heima jafnvel þó það sé væntanlega sama uppskriftin "Ömmubakstur". Svo finnst mér þær norðlensku KK bakarí fullsætar.

Finnst hún svipuð.E

Laufabrauð úr búðum hefur svolítið komið í stað þessarar dásamlegu samveru og hins bragðgóða og fallega laufabrauðs sem er gert heima. Neyslan er þessvegna kannski meiri en fólk missir af frábærri lífsreynslu og nánum samskiptum sem ekkert kemur í staðinn fyrir. svo er heimagert laufabrauð einfaldlega miklu bragðbetra, miklu fallegra og hátíðlega enda handverk unnið af kærleik.

Engin áhrif - þar sem stórfjölskyldan (þeir sem gátu mætt) voru undir viðmiðunarmörkum sóttvarnaryfirvalda.

Ekki.

Nei.

Nei.

Þurft ad gera 2xsvar til að börn og barnabörn gætu fengið að prófa. 8 manns i öðru holli og 10 í hinu.

Hópurinn er mun minni en verið hefur. Systir mín verður ekki með, ekki tengdasonur minn né tengdasynir dóttur minnar. Eftir standa 9 manns, þar af 2 börn yngri en 8 ára.

3xNei.

Covid hefur ekki haft mikil áhrif á mína laufabrauðsgerð.

Núna ætla ég að skera út með tveimur dætrum mínum. Yngsta dóttir mín er í Háskólanum og hefur ekki tíma fyrr en öllum skilum þar er lokið. Hún er með 2 dætur sem skera með okkur en eiginmaður hennar er ekki eins áhugasamur. Sú elsta ætlar að skera með mér þegar hún hefur lokið við að sauma Covid jólagrímur sem hún hefur verið að gera fyrir vini og ættingja, sem verður fljótlega.

Veit ekki.

Covid hefur ekki áhrif á laufabrauðagerð hjá mér.

Við gerðum laufabrauð 11 saman með börnum - skiptum okkur meira upp en venjulega og sóttvarnir voru teknar alvarlega en að öðru leyti var dagurinn svipaður.

Enga.

Ég fór ekki í laufabrauðsgerð í ár vegna Covid.

Nei.

COVID hafði ekki áhrif á laufabrauðsgerðina mína. Þar sem það er nánast einungis nánasta fjölskylda voru teknir frá tveir dagar og við vorum aldrei fleiri en 10, en laufabrauðskökurnar urðu mjög margar.

Enga.

Á ekki við.

Laufabrauðsgerð fellur niður hjá mér í ár. Systir mín gæti gert laufabrauð fyrir sig án þátttöku stórfjölskyldunnar.

Engin áhrif þar sem við gerðum ekkert í ár.

Mun ekki hafa áhrif þar sem við sem gerum þetta saman (við systur ásamt börnum) erum í "sömu búbblunni", er semsagt óhætt að umgangast. Líklega munum við eins og með allt annað gæta þó sérstaklega vel að handþvotti, hreinlæti og ílátum.

Sjá fyrir ofan.

Engin.

Í ár var fámennt en góðmennt. Mamma og vinur hennar, ég, maki minn og synir mínir. Bróðir minn gerði með sinni fjölskyldu og við höfðum smá samband í FB.

Ég býst ekki við að vera viðloðandi laufabrauðsgerð þetta árið.

Ekkert laufabrauð :(

já þetta árið var ekki gert laufabrauð með vinahópnum aðeins með fjölskyldunni.

Það hafði engin áhrif á okkur, enda erum við bara 6 sem komum að þessu.

Við slepptum henni að þessu sinni þar sem við vildum ekki stefna allri fjölskyldunni saman.

Það var ekki gert nema mjög lítið magn af laufabrauði. 40 kökur eða svo vegna samkomubanns.

Engin áhrif.

- nei.

Ég held að það verði ekkert úr laufabrauðsgerð þetta árið, því miður.

Nei.

Engin.

Covid hefur ekki haft nein áhrif á laufabrauðsgerðina mína. Við erum nógu fá sem hittumst til að falla undir samkomutakmarkanir. Í þetta sinn vorum við sex alls.

Veit ekkert um það.

Alveg út úr þessari mynd.

Já þar sem að við ætluðum að koma saman fjölskyldan en þar sem við erum frá öllum landshornum þá þurfum við að sleppa því.. En við hjónin gerum þá laufabrauð fyrir okkur ....

COVID -19 hindar mig í að fara með fleiri en 10 í hóp . Held mig innan þeirra marka sem eru í gildi.

Skiptir mig engu.

Hefur frestast, verður kannski ekki í fyrsta skipti í 52 ár.

Niðurstaða viðræðna varð sú að fella þetta alveg niður á þessu ári. En ætlunin er að taka þráðinn aftur upp á næsta ári.

Áhrifin eru mikil - því við ákváðum í gegnum facebookhóp fjölskyldunnar að fella þessa hefð niður í ár. Við hættum ekki á neitt og svo eru tvö lítil ungbörn. Við settum upp tillögu í kring um 20. nóvember að fella hefðina niður í ár og fékk sú tillaga 100% samþykkt. En allir hugsa sér að kaupa tilbúið því þessi réttur er ómissandi á jólaborðið.

Faraldurinn gæti komið í veg fyrir að við systkinin og fjölskyldur okkar komum saman og skerum út og steikjum laufabrauð. Sjáum ekki fram á að leysa það með fjarfundi, m.a. vegna þess að þá þyrfti að steikja á mörgum stöðum og það er mismikil ánægja með þá tilhugsun, vegna brælunnar sem fylgir.

Engin.

þar sem þetta er ekki fjölmenn samkoma, bara við fimm í fjölskyldunni (4 taka þátt) og tveir að auki sem voru mikið í einangrun, létum við það ekki stoppa okkur. Knúsi sleppt og fjarlægð haldin eins og hægt var.

Engin áhrif, þar sem ég geri ekki laufabrauð lengur.

Líklega verður stórfjölskyldan ekki saman í þessu í ár en við gerum örugglega laufabrauð í minni einingum. Höfum einmitt verið að velta fyrir okkur zoom-laufabrauðsgerð, enda er systir mín og þrjár systurdætur erlendis - sín í hverju landi - og komast ekki heim í laufabrauðsgerðina. En við erum ekki farin að móta þetta ennþá og vitum ekki hversu vel þetta er framkvæmanlegt.

Við erum að stefna á laufabrauðs gerð á einn veg eða annan þrátt fyrir covid. Við verðum bara að finna útúr því hvernig þetta verður gert með sóttvarnarlög í huga.

Sé á Facebook að sumar vinkvenna minna gera laufabrauð.

Covid hefur engin áhrif á það, að við kaupum "laufabrauð" sem er þó ekki ekki þetta gamla góða, af því að við erum vanaföst og það tilheyrir jólaandanum.

Skiptum okkur í 2 minni hópa í ár. Verðum á tveim stöðum.

Eins og áður kom fram þá erum við talsvert fjölmennur hópur sem kemur að laufabrauðsgerðinni. Í ár 2020 erum við of mörg til að koma saman öll þannig að laufabrauðið var gert í tvennu lagi og leið hálfur mánuður á milli. Reyndar spilaði líka inní að dóttir mín var í prófum í HA þannig að það hentaði henni að laufabrauðsgerðin frestaðist. Við hjálpuðumst samt að því að fletja út systkinin, ég og bróðir minn og systir. Við gerðum því laufabrauð heima hjá okkur hjónunum í fyrsta skipti og vorum 10 saman.

Eins og fram kom hér að ofan var laufabrauðsgerðin í ár (2020) í smæsta hring. Skurður og steikning með stórfjölskyldunni aflýst. Ég gæti reyndar trúað að þetta yrði líka öðruvísi næsta ár og það ekki bara út af Covid heldur er stórfjölskyldan orðin svo stór, svo margar litlar fjölskyldur sem allar eru að skapa sér sínar eigin hefðir.

Engin áhrif.

Það hefur þau áhrif að ég losna við laufabrauðsgerðina í ár. Ég veit ekki hvort laufabrauðið verður steikt samt en ég kem allavega ekki að því.

Kófið hefur engin áhrif á þessu heimili. Kona mín er írsk og hún hefur svo sem veifað íslensku laufabrauði framan í þá ættingja sína sem komið hafa í heimsókn. Oftar en einu sinni hefur ósnortin, aðkeypt pakkning þá verið dregin fram úr skápnum.

Nú erum við hætt þessu svo ég veit ekki.

Við urðum að fresta vegna fjöldatakmarkana. Nei, ekkert vídeó.

Engin áhrif.... ekkert laufabrauð.

Engin.

Það hafði reyndar áhrif í ár. Partur af fjölskyldunni sem býr á suðurlandi, kom ekki, var í videosambandi og fengu laufabrauðskökur sendar suður.

Veit ekki.

Í Covid hefur sá hópur sem nær utanum mig og 1 systur, börn okkar og barnabörn ákveðið að koma ekki saman. Nei, ekki komið til tals sú hugmynd að vera með þetta á netinu.

Covid kom í veg fyrir að ég hitti systur mína og geri laufabrauð þetta árið . Verður bara gert enn betur næsta ár.

Engin áhrif hef hvort sem er verið ein undanfarin ár.

Engin áhrif.

Engin.

Covid hefur þau áhrif að árlegur laufabrauðsdagur stórfjölskyldunnar hefur verið blásinn af í ár. Ég nenni ekki að standa í þessu ein á mínu litla heimili og er annars staðar í mat á jólunum svo ég geri engin laufabrauð í ár. Ég er viss um að fjölskylda mín eða hluti hennar steiki samt laufabrauð hver fyrir sig.

Get ekki sagt að COVID-19 hafi haft mikil áhrif á okkur þar sem við vorum innan fjöldatakmarkana þannig að við þurftum ekki að grípa til annarra ráðstafana.

Það var fámennt en góðmennt við laufabrauðsútskurðinn fyrir þessi jólin vegna covid. En stórfjölskyldan var dugleg að setja myndir inn á fjölskyldusíðuna á Facebook við útskurðinn og að sjálfsögðu deildu allir myndunum af fallegustu kökunum.

Þar sem laufabrauðsgerð er svo mikil vinna og þrifin eftir steikinguna, þá var ákveðið að sleppa því í ár frekar en að hver fjölskylda gerði sín brauð heima við með Teams eða Zoom streymi.

COVID-19 mun ekki hafa áhrif á laufabrauðsgerðina í ár. Við munum verða fjögur saman ég maðurinn minn, dóttir og tengdadóttir. Aðrir koma ekki norður þar sem við búum núna fyrr en daginn fyrir Þorláksmessu og þá verðum við búin að skera og steikja.

Veit ekki.

Covid kemur þessu ekkert við hjá okkur. Við erum mjög fámenn og einangruð hér á Seyðisfirði og þó ferjan Norræna komi vikulega með einhverja farþega, þá stoppa þeir ekkert hér í bænum og enginn hefur enn smitast hér á meðal bæjarbúa og því enginn veikur, sem betur fer. En við erum líka öll passasöm og hlýðum Víði ! Við hjónin og eldri sonur okkar sem býr hér núna, erum búin að steikja laufabrauðið að þessu sinni og það gekk vel eins og alltaf hingað til. Ég tek árlega einhverjar myndir af þessum viðburði og get því valið úr myndum ef þið hafið áhuga á að sjá sýnishorn af þeim ?

Mun hvort heldur COVID þá hefði ég væntanlega ekki gert laufabrauð í ár.

Engin.

Við rétt náðum að vera innan fjöldatakmarka þar sem 2 komust ekki en vorum farin að ræða að vera bara hver á síni heimili á zoom, þurftum ekki að grípa til þess.

Við verðum aðeins 6 í laufabrauðsgerðinni í ár.

Við systkini og börn komum saman í laufabrauðsgerð þrátt fyrir covid en vina hópurinn kemur ekki saman þetta árið.

Ekki er alveg útséð um það hvort laufabrauðsdagurinn fellur niður hjá fjölskyldu dóttur minnar - hann hefur amk frestast, átti að vera fyrsta sunnudag í aðventu. Mér finnst líklegt að það endi með því að við tökum bara nokkrar kökur hér heima - erum þrjú í heimili. Þá myndum við bara kaupa tilbúnar kökur og skera út og steikja eitthvert kvöldið. Við sleppum því ekki að gera laufabrauð en gerum líklega minna. Fjölskylda dóttur minnar þar sem eru 4 börn gerir þá bara sitt laufabrauð heima og býður þá hinni ömmunni kannski. Ef slaknar á sóttvörnum þá förum við þrjú á mínu heimili líka.

Við ráðgerðum að skera út í hollum núna á sunnudaginn 6. Des. Svo sjá dæturnar um að steikja saman. Ég verð með yngstu börnunum en unglingarnir og þau sem eru yfir tvítugt verða saman. Við hlíðum Víði á þessum bæ.

Við erum það fá að COVID hefur ekki áhrif.

Áhrifin sem Covid hafði er að við gátum ekki komið saman eins og við hefðum viljað - annars eins og venjulega.

Það er búið að aflýsa árlegu laufabrauðs-samsæti hjá systurdóttur minni sem ég hef tekið þátt í undanfarin ár. það hefur ekkert verið talað um að færa þetta yfir á netið, en ég og systir mín höfum talað um að skera og steikja nokkrar kökur. Ekkert er samt ákveðið og þetta verður öðruvísi eins og allt annað þessi jólin.

Í ár gerðum við laufabrauð með minni "búbblu", foreldrum mínum og bróður. Það var ákveðinn léttir að hafa þetta minna í sniðum. Ekki hist á netinum og bakað hjá okkur. Ég held að ég myndi ekki nenna svoleiðis. En sendum alltaf myndir til bróður míns í Noregi.

Ég kaupi bara tilbúið þessi jól, þar sem stórfjölsk ætlar að hlýða Víði og vera heima.

Í ár gerði ég laufabrauðið ein.

Nú vorum við fáliðuð þ.e. Við tvö systir mín og mágur og sonur okkar og tengdadóttir.

Ég er eins og ég sagði erlendis svo ég get hvort eð er ekki gert laufabrauð með fjölskyldunni í ár. En ég veit að plönin um laufabrauðsdaginn eru í uppnámi og ekki búið að ákveða hvernig þetta verði útfært. En ætli fólk baki einmitt ekki í minni hópum. Það stóð til að reyna að hafa það em samkomutakmarkanir hefðu verið rýmri og þá stefndi ég á að vera með í gegnum videó-símtal.

Nú í ár erum við aðeins tvö við laufabrauðsgerðina vegna COVID-19.

Covid kom kannski smávegis við sögu að því leiti að sonur minn og hans fjölskylda sem býr í Hafnarfirði kom ekki í laufabrauðsgerðina í ár, hafa svo sem ekki alltaf komið norður en myndir af laufabrauðsgerðinni var að sjálfsögðu sendur til þeirra gegnum síma og tölvur .

Þetta var hræðilegt ár! Þurfti að úthýsa systur og bróður ásamt þeirra nánustu, hefðum orðið 23 ! Við tökum myndir og setjum á Fb. En fyrst og fremst njótum við þessarar skemmtilegu hefðar!

Við slepptum því að koma öll saman en gerðum einhver okkar í smáum hópum..

Covid hafði mikil áhrif - nokkrir tóku ekki laufabrauð þetta árið úr hópnum. Við tókum okkur örfá saman og steiktum 40 kökur sem voru keyptar útflattar frá Kristjáns bakarí, við vorum heldur leynt með okkar plott og þorðum ekki að segja neinum frá. Vissum að þetta var miserfitt fyrir fjölskyldur að sleppa eða breyta hefðinni.

Engin áhrif, við vorum nógu fá sem tókum þátt í laufabrauðsgerð þetta árið. Endar er enginn í minni fjölskyldu þannig að þetta sé endilega mjög heilagt og það gerir yfirleitt ekki til þó að maður missi af eitt árið.

Á ekki við.

Covid hefur lítið haft áhrif.

Covid hefur þau áhrif að það mun bara verða mín nánasta fjölskylda sem mun gera laufabrauð saman en ekki með fjölskyldu pabba.

1. Vegna COVID verður ekki stórfjölskylduskurður í ár, og krökkunum finnst það mjög súrt, en skilja auðvitað ástæðuna. Við hér á heimilinu munum skera og steikja fyrir okkur sjálf og svo eitthvað til að fara með til mömmu, sem er á hjúkrunarheimili. Í venjulegum laufabrauðsskurðarhittingi mæta aldrei færri en 20 og mest næstum 30 og það er því sjálfhætt við það. Ég veit ekki hvort hin systkini mín munu gera laufabrauð með sínu heimilisfólki, við höfum ekkert rætt það. En ég get ekki hugsað mér laufabrauðslaus jól :) 2. Nei, það hefur ekkert komið til tals að breyta þessu í neins konar FaceTime viðburð eða nota aðra fjarhittingstækni. Það er enginn spenntur fyrir því. Þetta verður bara svona í ár, eins og margt annað er öðruvísi í ár.

Já líklega verðum við hjónin bara tvö að skera út þetta árið. Börnin eru flogin úr hreiðrinu og búa á Akureyri og við munum taka þau með í verkið með því að stilla videó á messenger og spila jólalög eins og venjulega.

Þáttakan lagðist af þetta árið þar sem það er skynsamlegast. Konan fór ein sem fulltrúi í skurð og bakstur sem tók á sig brag iðnaðar. Vinna vinna og klára sem fyrst.

Ekkert.

Engin áhrif.

COVID-19 hefur í raun engin áhrif á laufabrauðsgerð mína, þar sem ég hefði ekki tekið þátt í laufabrauðs gerð hvort sem er.

Nei ég hugsa að hún verði óbreytt. Við sem erum að skera út saman eru við kjarnafjölskyldan, svo það ætti ekki að hafa nein áhrif.

Enga.

Covid-19 hafði þau áhrif að við buðum ekki alveg öllum að koma heim og gera laufabrauð. Nánasta fjölskylda saman stendur af 8 fullorðnum og 5 barnabörnum, auk langömmu. Til að hún gæti komið komu ekki 2 fullorðinir og 3 börn að brauðgerðinni. Þeir einstaklingar þurfa líka að koma úr öðru bæjarfélagi svo við ákváðum að vera ekki að taka neina óþarfa áhættu svo sú gamla gæti verið með.

Veit það ekki alveg en líklegast verður laufabrauðsgerð með sama sniði og venjulega.

Við breyttum árlegu fyrirkomulagi okkar og að þessu sinni hittust bara foreldrar mínir ásamt 2 af dætrum sínum og niðjum þeirra. Ekki systir mömmu og hennar afkomendur. Við nýttum okkur enga tækni til að vera saman við gerð laufabrauðsins en notuðum Messenger grúbbu sem laufabrauðsgengið hefur sín á milli og sendum myndir af stemmningunni á hina sem ekki voru með okkur.

Covid varð til þess að við seinkuðum frá 22, nóv til 12. des og það á eftir að koma í ljós hvort við þurfum að skipta okkur í tvö hús. Einnig hvort við getum haldið í þá hefð að borða jólagraut saman í hádeginu.

Við skiptum okkur upp í tvo hópa, litlu börnin með mér gamalmenninu og unga fólkið síðar, dætur mínar sáu svo um steikinguna.

COVID-19 hefur reyndar þau áhrif að fólkið mitt ver meiri tíma heimavið þessi jólin og við gerum hvort eð er laufabrauð innan okkar "búbblu", þannig að faraldurinn eykur líkur á hefðbundinni laufabrauðsgerð á okkar heimili.

Áhrifin eru í raun bara þau að við þurftum að hugsa um fjölda þátttakenda, annað ekki. Við erum aldrei mjög margar þannig að þetta var ekki vandamál í ár. Okkur fannst þetta ekki hafa nein áhrif á okkur.

Við vorum færri núna, bara við systur.

Fellur niður í ár í mínum systkinahópi í fyrsta skipti.

Engin áhrif.

Enginn.Nei.

því miður er þetta mjög leiðinlegt og við söknum þess öll gífurlega. en þetta verður kannski til þess að krakkarnir reyna að gera laufabrauð sjálf í staðinn. en þau sakna þess öll að missa af laufabrauðsdeginum og þeirri frábæru samveru sem þar myndast.

Ég og móðir mín sjáum yfirleitt um það.

Á ekki við.

Ég á sjálf tvö skurðarjárn, sem mér finnst bíta illa, svo ég skar alltaf út með litlum hníf. Tengdó og systir hennar sérstaklega, sá um að kaupa kökurnar og feitina, hafa bretti og hnífa og þau járn sem þær áttu sjálfar, tiltæk þegar þær höfðu kallað til ,,skurðar-aðstoðarmennina".

Já þar sem brauðið er skorið.

Ég sé um það.

Við systur höfðum þetta heima hjá okkur til skiptis en nú oftast hjá mér. Skipuleggjum þetta tvær saman en í ár geri ég það ein.

Nei. Já.

Húsmóðirin hefur það oftast í sínum höndum.

Ég hef átt verkfærin sem notuð eru frá því að ég byrjaði búskap og sé um að lána þau til ættingja.

Ég sé um áhöld,kaupi óskornar kökur,en fjölskylda sonar míns steikingarfeiti og þar er brauðið skorið og steikt.

Ég geri það.

Mamma gerði það á mínu æskuheimili.

Þetta er allt í frekar föstum skorðum.

Húsráðandi.

Tengdadætur mínar sjá um þetta á sínum heimilum.

Mamma mín (64 ára) er enn sú sem býður heim í laufabrauð, og hún á alltaf sömu skurðarbrettin og vasahnífana sem voru til áður en ég fæddist. Pabbi minn er dáinn svo ég tek þátt í að passa að það sé örugglega til jólabland og sýróp til að dýfa afskurðinum í.

Húsmóðirin(ég) og elsta dóttir svilkonu minnar.

Fyrst var það föður amma og síðan móðir mín.

Á ekki við. En þegar ég var krakki var það amma sem stjórnaði laufabrauðsgerðinni. Móðir mín tók svo smám saman við því hlutverki.

Nei, hver sér um sig og sín verkfæri.

Ég hef reynt að halda utan um allt sem þarf og skipti svo hráefnisöflun á milli.

Nei við erum bara tvær og gerum þetta í sameiningu, skiptum á okkur að koma með áhöld til hvorrar annarrar.

Við gerum þetta hver fjölskylda fyrir sig, sú sem heldur boðið. En hér áður fyrr var það oftast ég sem elsta systirin sem sá um þetta.

Ég og mamma.

Mágkonur mínar.

Ég á allar græjurnar nú orðið og sé um allt saman.

Já ég sé um það.

Mamma stjórnar þessu að mestu og á gamalt járn með fjórum "V" sem pabbi hennar bjó til og síðar hefur hún keypt 2 rúllur til að skera út með. Við hin komum með bretti og hnífa til að nota við verkefnið.

Já. Ég og elsta dóttir mín. Sonur minn sem er vöruhönnuður hefur hannað laufabrauðsjárn sem var framleitt og selt í hönnunarbúð í Reykjavík (ca 2013) . Hann hefur einnig gert platta sem við notum undir brauðið þegar við skerum og einnig platta til að pressa brauðið þegar það kemur uppúr steikingarpottinum. Mjög hentugt. Hér er því til nóg af öllum græjum.

- er til á heimilinu.

Það eru ömmurnar. Eldri konurnar passa upp á allt, enda sérfræðingarnir sem kenna komandi kynslóðum hefðina og trixin.

Nei.

Á ekki við.

Ég sé um það. Útskurðarhnífar, smjörpappír og tréplötur eru nýttar frá ári til árs, og ég veit hvert áhöldin fara í fjölskyldunni.

Hef engar fregnir af því en þykir það trúlega líklegt, þetta er aðgerð sem þarf að skipuleggja.

Nei.

Já það geri ég ...

Oftast höfum við skiptst á að halda ég og systir mín. Vitum hvað til þarf og tölum saman.

Nei.

Við hjónin, dóttirin og önnur tengdadóttirin.

Konurnar í fjölskyldunni.

Ég hef séð um allt utanumhald í 23 ár fram að þessu.

Menn eru þjálfaðir og koma hver með sín verkfæri, ...

Í gamla daga sá móðir mín um nánast allt slíkt eða hún í samstarfi við systur sína. Þeir sem áttu laufabrauðsjárn komu þó með þau sjálfir. Núna skiptum við þessu meira á milli okkar, hittumst hjá einu systkinanna en allir koma með áhöld eins og hnífa, laufabrauðsjárn, bretti og ílát til að geyma tilbúið laufabrauð. Höfum útvistað matseld til alþjóðlegrar bandarískrar flatbökusölu (Dominos).

Ég.

Það er hjálpast að við það. Síðustu ár hefur mest verið skorið daginn áður, Samvinnan er meira við það að steikja brauðið.

Mamma hélt utanum þetta í gamladaga og ég á mínu heimili á meðan við gerðum laufabrauð.

Við systurnar höfum gert það og svo hefur hver komið með sín bretti, laufabrauðsjárn og hnífa. Þetta var alltaf heima hjá mér en svo flutti ég í íbúð sem hentaði ekki fyrir laufabrauðsgerð (engin aðstaða fyrir útskurð í eldhúsinu) og eftir það höfum við verið hjá systur minni og mági, sem hafa séð um það sem til þarf (hráefni í deig, steikingarfeiti, bakka, bökunarpappír).

Amma mín móður megin á til bretti hjól og hnífa. Við eigum svo til beitta hnífa heima hjá mér fyrir okkur sem notum ekki hjólin.

Veit ekki.

Samvinnuverkefni mitt og mágkonu minnar.

Mágkona mín passar hnífana og smjörpappírinn sem við notum sem og pressuna og geymir á milli ára. Við reynum svo að eiga nóg af feiti og þess háttar. Þetta er svona samsafn frá þremur heimilum af brettum og bökkum. Við eigum þrjú skurðarhjól og eitt af þeim er fínt. Bróðir minn og systir eiga líka laufabrauðshjól. Mamma á svo hringformið sem við notum til að skera eftir því kökurnar þurfa að vera af réttri stærð! Það er gert með kleinujárni eða pizzahjóli.

Í minni laufabrauðsgerð passar hver sitt. Þegar ég auglýsi á fjölskyldusíðu facebókarinnar þá minni ég fólk á að koma með eigin bretti, hnífa og skurðjárn, ef fólk á. Ég sé um palmín og eldhúspappír. Kökur býðst ég líka til að panta en sumir vilja hafa sínar. Margrét Örnólfsdóttir vill til að mynda aðeins kökur frá Kristjánsbakaríi á Ákureyri.

Samvinna, förum yfir hvað þarf og skiptum með okkur verkum.

Amma stýrir öllu: hún gerir deigið, fletur það og sker, raðar á bakka með viskastykki á milli og færir okkur þar sem við sitjum við stofuborðið og skerum í gríð og erg. Ég labba með þetta, þegar við höfum fyllt bakka af skornu brauði, til hennar og hún steikir en annars má engin koma inn í eldhúsið af því feitin er jú stórhættuleg. Svo fá allir sem vilja að borða afskurðinn.

Tengdamóðir mín og svo ég með henni í yfir 30 ár undirbjuggum við þetta saman og stundum fleiri.

Ég og konan.

Já ég, húsmóðirin.

Sá aðili sem hýsir samkomuna hefur gjarnan verið með veitingar/hressingu handa hópnum. Hver hefur komið með sínar kökur, bretti og hnífa.

Við tölum okkur bara saman og deilum innkaupum fyrir laufabrauðsgerð.

Nei bara ég, nota bókbandshnífa sem ég fékk gefins þeir eru ágætir. Passa að eiga nóg af eldhúsrúllupappír og steiki upp úr Palmíni. Kókósfeiti.

Ég.

Ég er ein í þessu.

Allir bera ábyrgð á sjálfum sér en fyrirhyggjusöm eldri kynslóðin (móðir mín og systur hennar) á yfirleitt eitthvað af skurðarbrettum, hnífum og jafnvel járnum til að dreifa til þeirra sem kærulausir eru eða gleyma að koma með græjur.

Ég held utanum að allt sé til staðar.

Já foreldrar mínir.

Við undirbúning laufabrauðsdagsins okkar er að ýmsu að huga. Bróðir mömmu hefur sagað niður plötur svo það hafi nú allir bretti til að skera út á. Til er gott safn af vasahnífum sem geymt er ásamt brettunum á ákveðnum stað og er eingöngu notaðir við þetta tilefni. Mamma og ég fletja út kökur fyrir okkur en systkini hennar kaupa sínar kökur útflattar og sér mágkona mömmu ávallt um að panta þær. Ein systir mömmu sér svo um að keypt sé steikingarfeiti. Allir koma svo með eitthvað á veisluborðið.

Mamma og pabbi héldu utan um val á dagsetningu og öll áhöld, þar til við börnin tókum við. Þá tók systir mín að sér að hafa þetta heima hjá sér, og velur daginn. Brettin og hnífarnir eru geymdir hjá systur minni á milli ára.

Ég sé um að taka til áhöld, hnífa og bretti. Ég nota aldrei járn, en það gerir maðurinn minn (f. 1945) sem er frá Akureyri.

Veit ekki.

Á æskuárunum voru það mamma og systir hennar sem sáu um að undirbúa daginn og hafa allt klárt, við krakkarnir og pabbi sáum bara um skreytingarnar og áttum alltaf að muna að pikka hverja köku eftir að við kláruðum hverja skreytingu, það mátti aldrei gleyma því :)

Á ekki við.

Geri ekki laufabrauð í dag.

Nei, hver hugsar um sig, mamma sér um að panta kökurnar, rest er bara hver sér um sig... jú mamma sér líka um hangikjötið, mackintoshið og maltið og appelsínið, alltaf það sama á borðum.

Ég hjá minni stórfjölsk. Mývetningarnir í vinahópnum.

Þegar ég var með börn heima sáum við systur um þetta en síðustu ár eftir að ég varð amma þá sér dóttir mín og hennar maður um þetta. Við hringjumst á og athugum hvort við þurfum að koma með aukabretti, hnífa og svo framvegis - og komum líka með jólaöl alltaf.

Ég geymi áhöldin á tvö laufabrauðsjárn. Um ákvörðunina er líklega bara að einhver segir “hvenær eigum við að fara í laufabrauði” ég skal kaupa brauðið, engin hætta á að það gleymist. Hver og einn kemur með bretti og hnífa.

Við hjónin.

Einhvern veginn þá eru alltaf ákveðnar persónur, oftast 2 eða 3 mæður, sem græja málin - ákveða daga, hafa veitingarnar tilbúnar, taka til tæki og tól.

Húsmóðirin hefur ábyrð á öllu ferlinu, þar með talið öllum tækjum og tólum, en við erum líka alin upp við að sjá um sitt bretti og sinn hníf! En svo verður að viðurkennast að húsfeður eru komnir sterkt inn í ferlið, m.a. steikinguna.

Konurnar í fjölsk. Hjá mér eru það í dag ég og systir mín, en aðallega hún.

Húsfreyja heldur utanum allt skipulag.

Við hjónin gerum það.

Langamma gekk alltaf um með haug af sérstökum vasahnífum fyrir laufabrauðsskurðinn. Þegar hún var orðin gömul tók systir mömmu að sér að halda utan um þetta, og allir í fjölskyldunni eru með augun opin allt árið ef þeir sjá hnífa, bretti eða annað sem gæti hentað vel í laufabrauðsgerð.

Við hjónin höfum hugsað um að allt sé til reiðu þegar skurðurinn hefst.

Það sé ég alltaf um.

Ég geri það - stjórna þessu :) En nokkrir koma með kökukefli (fyrir síðustu deigin sem eru löguð sjálfan laufabrauðsdaginn ! ) sumir taka sína bestu hnífa, tveir eiga sérstaka og fallega hnífa gerða í Miðhúsum, Egilsstöðum. Allir leggja til eitthvað með kaffinu og svo frv.

Já við elstu konurnar í hópnum...

Já amman (þ.e. móðir mín) heldur utan um daginn og bíður heim. Laufabrauðsjárn og skurðarbretti kemur hver fjölskylda með, en svo blandast þetta í einn haug á borðinu á meðan á útskurði stendur. síðustu ár höfum við samið við bakarí um að fletja út fyrir okkur svo nú þarf ekki lengur að byrja fyrir allar aldir. Það var mjög jákvæð breyting.

Hjá mömmu er það mamma. Þegar við höfum gert það sjálf hjá bróður mínum reynum við að koma öll með áhöld með okkur. Ég á sjálf tvo hnífa sérstaklega fyrir skurð.

Á ekki við.

Konan.

Amma var í þessu hlutverki í æsku enda sá hún þá um að gera deigið, koma með rétta hnífa, steikja o.s.frv. Mamma var síðan komin í þetta hlutverk að einhverju leiti en núna gerum við þetta bara öll í sameiningu. Allt laufabrauð dótið er geymt á sama stað.

Já ég geri það alla jafna og á áhöldin og geymi.

Formennirnir í genginu sem ræstist sjálfkrafa út þegar halda þarf veislu, fermingu, skírn, jólaboð, afmæli eða brúðkaup. Jarðarfarir eru óþekkt fyrirbrigði. Þetta eru konurnar. Karlarnir hlýða eins og vel tamin hross.

Já, húsfreyjan.

Mamma hefur séð um að allt sé tilbúið fyrir útskurðinn, og afi (pabbi hennar) sá lengi um að kaupa brauðið meðan hann hafði heilsu til.

Já ég hugsa að foreldrar mínir stjórni þessu, setji skurðabretti á borðin og velji bestu hnífana.

Ég.

Já, húsráðandi gerir það, þ.e. ég og svo kemur hver og einn með sín sér áhöld ef vill.

Ég sé um að halda laufabrauðsgerðina og passa upp á áhöld og að hafa mat fyrir alla í leiðinni.

Við höfum þann háttinn á að skiptast á að bjóða heim en allir koma hins vegar með veitingar á hlaðborð. Við ákveðum þetta árlega í spjalli á Messenger og minnum á að koma með vasahnífa og bretti til að skera á. Þetta er sameiginleg framkvæmd og enginn sem ber ábyrgð frekar en annar.

Við sjáum um þetta í sameiningu þetta er gömul hefð hjá okkur og allt í föstum skorðum.

Áhöldin, laufabrauðsjárn og tréhlemm til að pressa kökurnar geymi ég en aðrir skaffa bretti og hnífa fyrir sitt fólk. dagurinn er valin seint í nóvember svo vaktavinnu fólkið geti stemmt vaktir saman.

Þetta er nú ekki stórt hjá okkur. Sem mamma og amma á heimilinu sé ég um að allt sé klárt.

Mamma er með uppskriftina í sinni handskrifuðu uppskriftabók. Hún ræðir þetta við mig (sem húsráðanda) um hvað þurfi að útvega. Við finnum til það sem þarf í sameiningu. Frænkurnar eiga sín járn og þetta er allt notað í sameiningu hér. Mamma á tiltekinn disk sem er "akkúrat rétta stærðin" fyrir kökunar. Hann er semsgat lagður á deigið og kökur skornar eftir honum, með heilögu kleinujárni sem gengið hefur kvenna á milli - það virðist vera mjög gamalt.... spurning að koma því á safnið... :)

Nei.

Sú húsmóðir sem sér um skipulag dagsins, yfirleitt sú elsta í hópnum.

Ég sjálf.

Já við sameinumst um það.

Ég hef alltaf sjálf séð mest um þetta, ég á pottinn og forvinn deigið daginn áður. Reyndar eru til laufabrauðsjárn til á heimilum tveggja barna okkar og allir leggja sjálfir til hnífa, nokkur visksastykki og bretti við laufabrauðsgerðina. þetta er samhjálparvinna.

Við búum til deig - þ.e. ég sé um að búa til deig, fletja og steikja - en aðrir sjá um að skera út.

Ekki.

Einu sinni, þegar ég var unglingur, vildi ég prófa að gera laufabrauðsdeig, og mamma lét það eftir mér, man ekki hvernig kökurnar komu út, en man að ég braut handfangið á kökukeflinu við að fletja út kökurnar. Þetta reyndi ég ekki aftur.

Oftast útflattar en einnig heimagert til að geta, td, mulið kúmen með.

Bý til deigið sjálf.

Kaupum að mestu leyti útflatt deig. Hef samt flatt út smávegis undanfarin ár því mér finnst það bragðbetra.

Nei. Já.

Við búum til deigið frá grunni og fletjum út.

Við kaupum útflattar kökur og það er alltaf keypt frá Kristjánsbakaríi ef það er til. Ömmubakstur er einnig með ágætar kökur en þær voru oft sporöskjulaga í stað þess að vera fallega kringlóttar og það er verra við útskurðinn. Við erum smámunasöm með útlitið á kökunum. Stundum lendir maður í því að kökurnar eru of þurrar frá bakaríinu og laufin vilja ekki tolla í brotinu og þá erum við með vatn til að dreypa á deigið til að festa útskurðinn niður.

Nú lengi síðustu árin er það keypt tilbúið undir skurð,en meðan móðir mín lifði var hér á Akureyri frá 1970 til líklega 1992 verið við laufabrauðsgerð á hennar heimili og hún útbjó það það sjálf,allavega lengst af,þ.e.frá bakstri til steikingar.

Geri það frá grunni.

Sjálf.

Núorðið kaupum við útflattar kökur.

Sjálf.

Tengdadæturnar búa oft til deigið sjálfar.

Við búum til allt deig sjálfar og fletjum út.

Hér var deigið búið til frá grunni meðan laufabrauðsbakstur fór hér fram.

Hér áður fyrr var allt gert heima en síðustu árin voru keyptar útflattar kökur.

Á ekki við.

Í seinni tíð kemur hver með sínar kökur óskornar, þær eru skornar hjá systur minni og steiktar þar. Fyrir svo sem 10 árum voru kökurnar að hluta flattar út á heimili hennar jafnóðum og þær voru skornar.

Höfum alltaf búið til okkar deig eftir 85 ára gamalli uppskrift. Höfum aldrei keypt útflattar kökur.

Kaupum útflattar kökur og skerum þær út og steikjum.

Við kaupum útflattar kökur frá bakara með dalvískar rætur. Ég held að mamma hafi hætt að fletja út í kringum 1984-5 þegar bakarinn á Dalvík fór að fletja út og selja.

Þetta eina skipti sem ég var í þessu með hóp keyptum við útflattar kökur.

Kaupum útflattar kökur.

Yfirleitt keypt frá bakaranum.

Það má ekki lengur fara með deig að heiman og til bakarans til að fletja út. Þannig að við kaupum útflattar kökur.

Við gerum þetta frá grunni.

Við kaupum alltaf útflattar, óskornar og ósteiktar kökur.

Við búum deigið til sjálf og fletjum út.

- kaupum útflattar kökur.

Við höfum búið deigið til sjálf en það væri eflaust í lagi að kaupa útflattar kökur einhvern tíma.

Nei.

Á ekki við.

Já. Ég hef búið til deigið alla tíð eftir að ég fór að gera laufabrauðið sjálf, eftir að mamma féll frá.

Á sínum tíma hjá Kvenfélaginu var kennari í skólanum sem kenndi okkur. Hún var með verulega góða uppskrift sem ég varðveiti vel.. Ef ske kynni...

Kaupi núna útflattar kökur..

Kaupum útflattar kökur. Stundum er búin til ein uppskrift af deigi sem við búum til.

Nei, keypt útflatt.

Já, búum það til sjálf.

Gerum allt sjálf.

Sjá texta ofar.

Búum til deig sjálf.

Kaupum tilbúið deig, þ.e. útflattar kökur. Höfum líklega ekki búið til sjálf síðan einhvern tíma á tíunda eða jafnvel níunda áratug síðustu aldar.

Fletjum sjálf út.

Undanfarin ár hafa verið keyptar tilbúnar kökur, óskornar. Tilraun var gerð til deiggerðar og útflatningar þetta árið sökum mjólkuróþols hjá fjölskyldumeðlim. Þá sjáum við hvurslags okurverð er á þessu hjá bökurum og alveg spurning hvort við gerum þetta sjálf frá grunni að ári. í gamladaga var alltaf flatt út. Eitt árið var farið með deig til bakaranns á staðnum til útflatningar sem tókst vel. En svo fór hann að bjóða uppá svona kökur, held að þeirri hugmynd hafi verið komið inn hjá bökurum landsins þá. Þetta var í kring um 1985.

Seinustu laufabrauðsárin mín keypti ég gjarnan deig, en flatti kökurnar gjarnan meira út til að fá þær í þá þykkt sem mér fannst hæfa og þá fékk ég líka tíma til að skera út.

Við gerum deigið alltaf sjálf og kaupum aldrei útflattar kökur. Það dytti engu okkar í hug, þó ekki væri nema af því að þá félli ekki til neinn afskurður (skufsur, eins og það kallast hjá okkur). Steikingin endar alltaf á því að skufsurnar eru steiktar og borðaðar heitar og eftir þeim er beðið með mikilli tilhlökkun.

Við kaupum útflattar kökur. Það eru bara nokkrar gerðar frá grunni fyrir frænda minn sem er með mikið af alskonar ofnæmum.

Fyrstu ár okkar bjuggum við til deigið og flöttum kökurnar út. Síðan var farið að kaupa tilbúnar útflattar og óútskornar kökur. Steiktum síðan kökurnar heima - eða síðustu áratugina í nánasta fjölskylduhópi. Því miður munum við ekki hvar við keyptum þessar útflöttu og óútskornu, ósteiktu kökur. Helst þó á því, að nokkuð mörg árin síðustu, höfum við keypt kökurnar í stórverslunum svo sem Hagkaup.

Búum til deigið sjálf. Annað væri svindl. Fletjum út sjálf.

Við búum til degið og lengi vel flöttum við út á höndum. Ég og mamma gerðum það og markmiðið var að sjá munstrið í eldhúsbekknum í gegn um degið. Svo þunnt á það að vera. Núorðið nýtum við okkur að hafa aðgang að vélknúinni útflattningarvél sem flýtir talsvert fyrir. Við systkinin þrjú stundum fjögur sjáum um að fletja út og því er lokið áður en við byrjum að skera. Kökurnar eru lagðar í bunka með smjörpappír á milli. 20 í stafla.

Nei, eins og komið búum við ekki til deig heldur kaupum útflattar kökur.

Búum til deigið sjálf.

Amma býr til deigið og fletur og sker út kökur.

Alltaf búið til deigið sjálf þau ár sem við unnum þetta.

Búum sjálf til deigið.

Áður fyrr var deigið alltaf gert heima. Á tímabili buðu bakaríin upp á að þú gast komið með deigið og þeir flatt út fyrir okkur, eða þeir gerðu deigið eftir okkar uppskrift og flöttu út. En það er ekki hægt lengur og eftir það geri ég bara deigið sjálf heima.

Kaupum útflattar kökur.

Síðustu ár höfum við keypt tilbúið deig.

Kaupi útflattarkökur. myndi vilja prófa að gera kúmen laufabrauð frá grunni.

Bæði.

Bý deigið til sjálf.

Allir kaupa útflattar kökur, enginn býr til sitt eigið deig. Áherslan er á að minnka vinnuna.

Ég geri deigið sjálf.

Við búum undantekningalaust til einhvern part af deiginu en vegna anna höfum við keypt útflattar kökur nokkrum sinnum síðustu ár til að ná upp í þann fjölda kaka sem við viljum gera.

Mamma býr alltaf til deigið fyrir okkar kökur og við breiðum svo út saman.

Við blöndum deigið sjálf og myndum aldrei líta það sömu augum að kaupa tilbúið deig.

Mamma bjó alltaf til deigið og flatti út í bernsku minni, en svo var farið að kaupa útflattar kökur sennilega rétt fyrir 1980. Við kaupum alltaf útflattar kökur.

Hef nokkur ár keypt tilbúnar, steiktar kökur en ætla nú að gera frá grunni.

Kökurnar eru keyptar

Núorðið kaupi ég útflattar kökur og er þá bæði með fínar og grófar kökur, því smekkurinn er misjafn.

Bjuggum deig sjálf, líklega nánast alltaf.

Fyrir austan var þetta gert frá grunni en á Ísafirði VR deigið keypt í Gamlabakaríinu.

Kaupum útflattar kökur.

Ég kaupi deig en með vinunum er deigið gert frá grunni.

Ég skrifaði dálítið um deigið í kafla 2. Við gerðum deigið alltaf sjálfa við systur (1980-2000) og fjölskylda dóttur minnar hefur alltaf gert deigið sjálf og unglingarnir núna teknir við að breiða út kökur og eru ansi flink við það. Ég hef stundum keypt útflattar kökur til að bæta við en eftir að krakkarnir fóru að vera dugleg við að breiða út hefur þess oft ekki þurft.

Kaupum útflattar kökur frá Kristjánsbakaríi å Akureyri ef við náum í þær. Tengdamamma hnoðaði alltaf í kökurnar fyrstu áratugina en fór síðan að kaupa útflattar og hún réð því að keypt væri frá Kristjáni fannst þær líkastar því sem hún var vön.

kaupum útflattar kökur.

Það er óheyrt í minni fjölskyldu að kaupa tilbúið og við fletjum sjálfar. Það hefði verið hentugt að fá t.d. bakarí til að fletja en við höfum reynt það en bakaríin ekki tilbúin til þess með okkar deig.

Deigið var alltaf lagað heima hér áður fyrr, í nokkur ár sá bakari fyrir norðan um að laga deig og fletja út eftir uppskrift sem honum var sent. þessu er lokið núna, en hann selur samt útflattar kökur sem eru alveg ágætar. Ég flet ekki lengur út, en þekki til á mörgum heimilum þar sem allt er gert frá grunni og hefur hver fjölskylda sína uppskrift sem hefur gengið á milli kynslóða.

Kaupum útflatt ósteikt. þegar það var ekki hægt, ...hm... já ég man þá daga þá var búið til deig og útflatt, mikil vinna.

Kaupi stundum tilbúnar kökur.

Búum sjálf til deig og fletjum út. Uppskrift úr fjölskyldunni.

Kaupum.

Langamma sá alltaf um deigið en síðan tók ein systir mömmu það að sér þegar langamma var orðin gömul og lúin. Allt er gert frá grunni. Haldið er bókhald á hverju ári yfir hversu mikið af deigi var nóg og aðra þætti sem vert væri að muna á næsta ári.

Við kaupum útflattar kökur, gjarnan frá Kristjánsbakaríi.

Eins og ég gat hér að framan er ég farin að kaupa útflattar kökur, á erfitt með að fletja út það magn sem við þurfum, en engum finnst þessar keyptu kökur eins góðar og heimagerðar.

Geri sjálf deig.

Við bökum frá grunni og fletjum sjálf út..

Við höfum búið til deigið sjálf eftir uppskrift úr Eyjafirðinum frá ömmu minni. En líklega er það að deyja út og verða tilbúnar kökur keyptar næst.

Við kaupum útflattar kökur og þannig hefur það verið síðan ég man eftir mér. Mamma flatti út sjálf þar til fyrir svona þrjátíu árum: þá voru börnin orðin fimm og hún gafst upp á að gera þetta sjálf. Um svipað leyti hætti amma að fletja út. Enda vorum við á hvoru heimili um sig að taka um 150 kökur.

Á ekki við.

Kaupum óskornar, en útflattar kökur.

Við búum til deigið sjálf eftir uppskrift frá ömmu.

Kaupi tilbúið deig sem er útflatt, bara eftir að skera og steikja.

Helst að búa til en því miður eru tilbúnu deigin oft betri. Oft eru 2-4 tegundir notaðar. Stundum útflattar, stundum ekki.

Höfum ætíð búið til deigið sjálf, þar til síðustu árin, þá stundum keypt útflattar kökur, vegna þess hvað orðið er fátt í heimili.

Við kaupum alltaf útflattar kökur, lengi vel frá sama manninum sem afi hafði skipt við í mörg mörg ár áður.

Það er mismunandi. Stundum kaupum við sérpantað deig frá Akureyri og þá er búið að fletja út deigið, en stundum búa foreldrar mínri til deig og þá fletur pabbi það og mamma steikir.

Kaupum núna oftast Hveiti og.

Já, við gerum deigið sjálf, fletjum út, skerum og steikjum og rifist er um afskorningana.

Kaupum útflatta kökur.

Í dag kaupum við kökurnar óskornar og ósteiktar. Áður fyrr gerðum við deigið sjálf.

Kaupum útflattar kökur.

Kaupum alltaf tilbúið og höldum okkur við Kristjánsbakarí ef hægt er.

Kaupum útflattar kökur.

Við búum til deigið. Það samanstendur af hveiti, heilhveiti og rúgmjöli. Mamma hefur verið að fletja þetta út með kökukefli og skera út kökur sbr. spurningu hér að ofan, en núna er búið að koma þessu yfir á mig. Eða ég semsagt tók þetta að mér vegna þess að ég er með yngri kropp en hinar og þetta er erfiðisvinna skal ég segja ykkur! Tvíburasystir mín vill ekki þetta deig svo það eru líka keyptar tilbúnar kökur frá Kristjáni eða öðrum aðila. Þetta er svo skorið út hér og fær sömu meðhöndlun og okkar kökur.

Kaupum útflattar kökur.

Venjulega gert frá grunni, en kemur þó fyrir síðustu árin að deig sé keypt útflatt.

Kaupi útflattar.

Nei. Já við gerum það.

Ég og stundum elsti sonur minn höfum séð um deigið fyrirfram. Deigið er svo skorið og flatt úr jafnóðum því við erum svo mörg- og þannig verða kökurnar auðsteikjanlegri, þunnar og fallegar.

Aðeins Philsburys best hveiti er nógu fínt í gott laufabrauð. Mjólk, smjör, salt, sykur og lyftiduft.

Ekki.

Hveiti ?

Stundum bætt í Kúmeni.

Hvítt hveiti , salt,sykur, lyftiduft,smjör og mjólk. Kúmen i hluta.

Hveiti, volg mjólk,sykur, salt, lyftiduft (gerpúlver samkvæmt uppskrift mðmmu).

Veit ekki.

Hveiti (stundum líka heilhveiti) sykur ,mjólk, smjör, lyftiduft, hajrtasalt, kúmen og salt.

Sjá uppskrift að framan.

Yfileitt hreint hvítt hveiti með tilheyrandi frá bakaríi.

Hveiti, smjör, sykur salt, kúmen lyftiduft, mjólk.

Hveiti, salt, mjólk.

Veit ekki ???'

Hvítt hveiti og í seinni tíð heilhveiti eða rúgmjöl við það, stundum hálft og hálft, stundum 75-25. Svo bara feiti til að steikja, við notuðum pálmafeiti í ár.

Í fyrstu notuðum við eingöngu hveiti, en síðan fórum við að nota heilhveiti og var það alls ráðandi frá aldamótum.

Hveiti.

Á ekki við.

hveiti, rúgur, heilhveiti. Blandað. Kúmen sett í sumar kökurnar.

Hveiti bara hveiti, mjólk, örlítið smjör/smjörlíki, salt, sykur. Fyrir ca 25 árum fórum við líka að gera kúmenlaufabrauð, sem er nánast eins, að viðbættu kúmeni.

Hef einu sinni prófað að gera deigið frá grunni eins og mamma gerði. Uppistaðan var hveiti, vatn og lyftiduft að mig minnir. Vakti ekki gífurlega lukku og er mikil vinna.

Hveiti og stundum með kúmeni.

Pass.

Hveiti.

Við notum hvítt hveiti, nýmjólk, smjörlíki, kúmen, salt og lyftiduft.

Hveiti, smjör, sykur, lyftiduft og heit mjólk.

- kaupum.

Veit það ekki...

Á ekki við.

Uppistaðan er hveiti og svo rúgmjöl og heilhveiti til jafns. (500 gr. hveiti, 250 gr. heilhveiti og 250 gr. rúgmjöl). Svo er smjör, heit mjólk, salt, ger, hjartarsalt og smá sykur.

Hveiti.

Panta bara þessar venjulegu með hveiti og svo verður að vera kúmen..

Kaupum útflattar rúgkökur frá Mosfellsbakaríi .

Bara það sem er selt í búðum.

Venjulega hveiti, örsjaldan heilhveiti.

Veit ekki um þetta: Konurnar sjá um þetta. Ég held að eiginkona mín (Sigrún Jóhannesdóttir) sendi ykkur svör sín.

Hveiti mjólk smjör salt sykur Stundum prufum við í eina uppskrift heilhveiti eða kúmen!

Uppskrift er með hveiti.

Uppskriftin er örugglega til einhvers staðar en ég hef hana ekki undir höndum. Segi því pass, nema hvað ég fullyrði að þetta var tiltölulega hefðbundin uppskrift sem notuð var, engin sérkennileg efni notuð.

Bara hveiti, alls ekki kúmen!

Hveiti og heilhveiti, er ekki alveg með innihaldið á hreinu.

Hveiti, smjörlíki, mjólk, sykur, salt.

Hvítt hveiti, lyftiduft, salt, smjör, ylvolg eða snarpheit mjólk. Við notuðum áður örlítinn sykur en erum hætt því. Þetta er gamla uppskriftin hennar mömmu, hugsanlega komin frá langömmu en hefur a.m.k. verið notuð frá því um 1950. (Uppskrift mömmu, minnkuð um helming, er reyndar núna á netinu undir heitinu Paul Hollywood´s Leaf Bread, hann hnuplaði uppskriftinni úr einni af bókunum mínum til að nota í The Great British Bake-Off).

Getum ekki svarað þessu með vissu. Móðir mín (lést 1995 90 ára) og síðar móðir konunnar minnar (lést 2008 98 ára) bjuggu deigið til eftir eigin uppskriftum, sem við því miður höfum ekki. Þær gerðu þetta þó nánast örugglega ekki síðustu ca. 10-15 ár sín.

Notum hveiti og yfirleitt Pillsburys best. Nýmjólk og sjóðum kúmen með sem er notað í kökurnar. Smjörlíki, hjartasalt og salt.

Uppskriftin sem við notum er upphaflega ættuð úr Mývatnssveit og fékk mamma hana þegar hún vann á Kristnesspítala en ráðskonan í eldhúsinu var frá Stöng í Mývatnssveit. Ég held að hún sé varla nokkuð leyndarmál. 1 kg hveiti 5 dl mjólk rúmir 70 g smjör 3/4 tsk lyftiduft 1/3 tsk hjartasalt 1 tsk salt 1 egg Smjörið er brætt og mjólkin sett út í. Mjólkin er hituð snarpheit (að suðu segir mamma, ég miða við að það sé aðeins farið að rjúka úr henni). Þurrefnin eru sett í skál. Vökvanum blandað samanvið ásamt egginu. Hnoðað í hrærivél og síðan á borði. Vegna þess að ég flet út í vél hnoða ég deigið mjög vel bæði í hrærivélinni og á borði. Ef ég væri að fletja út á mundi ég setja rúmlega 5 dl mjólk og hafa deigið aðeins blautara. Ég geri núna úr tveimur kílóum af hveiti. Mágkona mín gerir líka úr tveimur kílóum og mamma úr einu. Þetta hefur verið örlítið breytilegt milli ára. Deiginu er svo pakkað inn í plastfilmu og geymt yfir nótt.

Í mínum kökum er bara hveiti og kúmen sigtað frá. Mér þykja hins vegar rúgmjölskökur mjög góðar og hef stöku sinnum troðið mér inn í pöntun Tjarnarsystkina. Og eins og ég segi kökurnar frá Ólafsfirði eru í það sætasta, en allt í lagi.

Hveiti, hrísmjöl, haframjöl. Mjólk, salt, smjör/smjörlíki.

Hef ekki hugmynd.

hveiti rúgmjöl smjör heit mjólk.

Hveiti, mjólk, smjör, salt, sykur og lyftiduft.

Hveiti. Hjartarsalt, salt, kúmen, mjólk, sykur.

Hvítt hveiti, salt, vatn 3/4, rjómi 1/4, lyftiduft, örlítill sykur.

Hveiti, mjólk ,salt, sykur, lyftiduft. Palmin feiti til steikingar.

Hveiti.

Hveiti eingöngu. Prófaði einu sinni að hafa hluta rúgmjöl en það líkaði ekki, var ekki eins og venjulega. Nota uppskrift úr Helgu Sigurðar og það er alveg eins og heima.

Oftast nota ég pillsbury's best hveiti, mjólk, smjör, sykur, lyftiduft og smá salt.

Það er leyndarmál.

Við erum alltaf með hvítt hveiti í okkar kökum. En mamma er enn duglegri í laufabrauðsgerðinni og býr til laufabrauð til gjafa til vina og býr þá bæði til rúgmjölskökur og einnig kúmenkökur.

Pillsbury hveiti í gegnum tíðina.

Mamma notaði eingöngu hveiti, aldrei heilhveiti eða kúmen.

Hveiti eftir uppskrift í matreiðslubók Helgu Sigurðardóttur.

Ég var eingöngu vön hveiti sem aðalefni í degið áður en ég fór að kaupa þær tilbúnar, þá kunni ég að meta þessar grófu og hef haldið mig við þær síðan, þó ég steiki hinar líka.

Ekki bara hveiti, líka heilhveiti.

Kúmen var ekki notað í laufabrauð hjá minni fjölskyldu þó það væri þekkt fyrir austan.

Keyptar kökur, bara hvítt hveiti.

Bara einfalt þ.e hveiti og ekkert auka.

Í kafla 2 sagði ég frá því að við systur notuðum heilhveiti í laufabrauðið eftir að við vorum fluttar til Reykjavíkur og gerðum okkar laufabrauð með fjölskyldum okkar þar. Við suðum kúmen í mjólk og síuðum frá áður en við helltum mjólkinni saman við hveitið. Í fjölskyldu dóttur minnar er bara notað hveiti og kúmenið ekki síað frá heldur látið vera í kökunum oftast.

Hveiti, volg mjólk og salt held ég. Ég hef aldrei gert deig. Steikt var og er upp úr plöntufeiti hjá okkur en Margrét vandist við að steikja upp úr tólg.

Hveiti og heilhveiti , sumt með kúmeni, annaðhvort sýnilegt eða sýjað frá.

Hveiti, rismel, mjólk, smjör (reyndar var smjörlíki í upphaflegu uppskriftinni), smá salt og smá sykur.

Aðallega hvítt hveiti, en það er gott að hafa smá heilhveiti í. Kökurnar verða reyndar ekki eins fallegar.

Veit ekki.

Hveiti, rúgmjöl, smjör, mjólk, sykur, salt, hjartarsalt, egg.

Við höfum alltaf notað rautt kornax en í fyrra prófuðum við að nota bláa með hærra prótíninnihaldi. Það gekk ekki alveg nógu vel, kökurnar urðu seigar og erfiðara í flatningu. Amma sagði alltaf að mjólkin ætti að vera snarpheit áður en smjörið væri sett út í hana til að bráðna.

Ég hef í gegnum árin notað Kornaxhveiti. Hráefnin í minni uppskrift eru svo aðeins mjólk salt og smá smávegis af smjöri.

Gott hveiti, smjörklípa, feit mjólk, lyftiduft, salt og sykur. Prófaði að hita mjólkina með kúmenfræjum saman við -í fyrsta sinn. Fann ekki kúmenbragð en örlítið "dekkri" keim !

Við notum heilhveiti og hveiti...en mamma var eingöngu með hveiti.

Það er notað hveiti og í það er hnoðað smjör, sykur, salt, mjólk, hjartasalt og lyftiduft. Kúmen soðið í mjólkinni og sigtað frá.

Á ekki við.

Bara hveiti.

Við notum hvítt hveiti. Það er heit mjólk í deiginu og smjör. Smá sykur held ég. Ekki mikið meira.

Nú brestur ísinn undan mér því mig skortir alveg þekkingu á þeim þætti.

Hveiti, mjólk, lyftiduft, smjörlíki, vatn, salt.

Við kaupum aldrei brauð með korni, bara hreint hvítt brauð.

Allavega kúmen, það er mjög mikilvægt þegar kemur að laufabrauðinu á Tjörn. Hugsanlega líka heilhveiti. En allavega kúmenið!

Hveiti og heilhveiti.

Við notum hvítt hveiti, smjör, mjólk og kúmen, salt, sykur og lyftiduft.

Langoftast bara hveiti en hef þó prófað bæði heilhveiti og rúgmjöl. Hveitið þó best.

Í stað hvíts hveitis viljum við hafa okkar úr rúg. Ég þori ekki að fara með hvort það sé hvítt hveiti líka og hver hlutföllin séu þá. Við kaupum kökurnar frá bakaríi í Mosfellsbæ.

hvítt hveiti, mjólk, örfá sykurkorn, hjartasalt einnig gerum við deig úr hveitilausu hveiti og þriðja deigið með haframjólk í stað kúamjólkur.

Eins og ég nefndi áður notuðu skaftfellsku konurnar heilhveiti í bland en tengdamamma notaði bara hveiti, salt og volga mjólk.

Hveiti, heilhveiti og rúgmjöl.

Yfirleitt bökunarhveiti. Mjólk, smjör, sykur og lyftiduft eða hjartarsalt.

Þessar keyptu eru bara hveitikökur, fínt eða gróft. örlítið salt. mjólk og vatn. Það var meira heilhveiti í heimgerða deiginu áður. Stundum líka kúmen.

Okkar hefð er að nota hveiti og svolítið rúgmjöl til að gera það bragðbetra og fallegra. Annars bara þetta venjulega volg mjólk, salt og steikt uppúr jurtafeiti á síðari tímum. við erum hætt að nota tólg.

Ég bý til deigið, flet út og steiki. Aðrir stórir og smáir sjá um að skera út.

Ekki.

Keyptar kökur.

Systur.

Ja, kvennaverk deig og útbreiðsla. Búin að vera ad þjálfa karlkyn í útbreiðslu.

Ég geri deigið stundum með aðstoð dóttur.

Kristjáns laufabrauð.

Húsmóðirin. Í minni fjölskyldu erum við tvö sem fletjum út karl og kona. Í æsku minni man ég eftir fólki bæði körlum og konum sem gáfu sig út við að fletja út fyrir aðra.

Sjá að framan. Mamma bjó deigið og flatti í fyrstu út en svo tókum við systkinin við þegar við eltumst. Pabbi úti á sjó og tók þar af leiðandi ekki þátt í þessum sið fyrr en við fórum að fá búðarkökur.

Sjá áður.

Ég bý til deigið, mamma gerði það alltaf.

Mamma bjó til deigið. Pabbi og bræður mínir voru oft settir í að fletja það út.

Þegar ég ólst upp voru það amma mín og amma sem hnoðuðu og flöttu degið. En nú kaupum við tilbúnar kökur og allir taka þátt í að skera og steikja.

Húsmóðirin.

????

Við erum tvær sem búum til deigið og fletjum, og mennirnir og hinar konurnar skera. Ég veit ekki til þess að þetta sé endilega regla, en ég myndi ekki setja bræður mína í deigið. Hugsanlega þó manninn minn. En við erum bara ein fjölskylda, og hver sem vill læra má gera það.

Það voru þær myndarlegustu sem bjuggu til deigið og flöttu það út.

Amma og mamma.

Á ekki við. En á bernskuheimili mínu var það kvennaverk, eins og fyrr segir. Ég var orðinn a.m.k. unglingur, ef ekki fullorðinn, þegar ég fór að létta undir með móður minni með því að fletja út laufabrauð.

Meðan deigið var gert í heimahúsi var það frekar karlmannsverk að fletja út kökurnar, þó ekki endilega.

Í fyrstu gerði Olla frænka deigið, þegar hún gat það ekki lengur tók mamma við, og síðan ég. Við höfum mjög lítið haft karlmenn með okkur, en þegar þeir hafa verið þá hafa þeir gengið í bæði útflatningu og skurð. Líka steikt.

Kaupum þær tilbúnar.

Það voru alltaf konurnar sem bjuggu deigið, það hefur ekki breyst.

Amma gerði deigið, hún og pabbi flöttu út. Seinna hnoðaði mamma eftir hennar uppskrift og pabbi flatti út.

Ég geri deigið, 2 sinnum hafa dætur mínar gert deigið og ég var á hliðarlínunni. Já við erum enn svolítið gamaldags konunar eru að fletja út og steikja. Karlarnir og börnin skera út, og þeir yngri frá leiðsögn hjá afa sínum. við höfum þó breytt þessu erum að tvískipa.

Áður fyrr gerði tengdamamma alltaf deigið en nú hef ég tekið við og ég og dóttir mín fletjum út.

Það eru konurnar sem sjá um þetta allt.

Á ekki við.

Ég bý til deigið og flet það út. Áður fyrr minnir mig að pabbi og föðurbróðir minn sem bjó hjá okkur hafi séð um að gera deigið, en mamma síðan flatt það út.

Allir tóku þátt.

Bakarí...

Systir mín býr yfirleitt til deigið. fær stundum smá aðstoð en hún sér um þetta, enda er það hún sem á það.

Foreldrar mínir, mamma og pabbi skera út en mamma steikir.

Ég gerði það framan af, nú gerir maðurinn minn það, hann er bakarasonur.

Oftast er það eiginkonan og stjúpdóttir mín, en reyndar eru fleiri konur í fjölskyldunni komnar að þessu. Karlkynið er í útskurðinum.

Sjá texta ofar.

Áður útbjó kvenfólkið til deigið en ekki lengur.

Meðan við bjuggum til deigið sjálf þá sáu móðir mín, systir hennar og aðrar húsfrýr sem mættar voru um það, að blanda, hnoða og fletja.

Ég geri deigið hann fletur út ég sker út og steiki.

Tilbúnar kökur undan farin ár. Svo skiptast menn á að steikja kökurnar og hjá okkur eru þær alltaf pressaðar þegar þær koma úr pottinum.

Þeir sem eru bestir í að búa til deigið gera það, fleiri koma gjarnan að því að fletja út. MIkilvægt er að unga kynslóðin læri þetta.

Systir mín gerir það venjulega af því að þetta er hennar eldhús (ég gerði það áður og þar áður sá mamma um það). Hrærivélin sér um hnoðunina en svo sjá 2-3 af okkur systkinunum um að fletja út og skiptumst stundum á. Bróðir minn er þó fremstur í flokki í flatningunni og fer sjaldan í útskurðinn.

Svarað.

Mágkona mælir, sonur minn hnoðar og karlmennirnir fletja út. Ég steiki síðan allt.

Eiginmaðurinn er flinkastur.

Amma, alltaf og bara amma.

Við konurnar gerðum deigið og flöttum út árum saman en svo komu strákarnir sterkir inn síðustu 10-15 árin.

Ég, eiginmaðurinn, bý til deigið og flet það út. Síðustu fimm ár hefur tengdasonur einnig flatt út.

Það er örugglega misjafnt eftir heimilum. Hjá mér sér konan um deigið en karlmennirnir mest um að fletja út. Jafnt milli kynja í steikingunni.

Mamma sá alfarið um að búa til deigið. Við börnin, systkinin, hjálpuðum til að fletja út en það var mikil vinna eins og ég lýsti áður. Aðallega sá mamma um það og ég heyrði hana tala um hvað þetta væri erfitt og ég sá að það reyndi mikið á Man eftir pabba grípa inní við að fletja út.

Konurnar gerðu alltaf deigið en karlarnir tóku þátt í að fletja út.

Samhent fjölskylda.

Eins og áður, geri allt sjálf nú orðið. Mamma sá um deigið og flatninguna heima við krakkarnir voru í öllu öðru.

Ég geri deigið og flet út ásamt manninum mínum og aðrir skera.

Já, mamma og systir mín aðallega. Ég og mágkona mín höfum líka flatt út sem og bræður mínir og pabbi.

Það hefur alla tíð, sem eg man eftir mér, að mamma bjó til deigið og breiddi það út.

Einn bræðra minna sér um að blanda og hnoða deigið heima hjá systur minni og við skerum svo öll. Áður fyrr sá mamma um að blanda og hnoða deigið. Engin sérstök kynjaskipting, þetta bara þróaðist svona.

Mamma bjó til deigið og flatti út þegar það var gert. Oft hjálpaði pabbi til við að fletja út.

Ég gerði,alltaf deigið og flatti út. En til gamans má segja að fyrsta árið okkar sagði maðurinn minn að,að fletja út væri karlmannsverk, það væri of þungt fyrir konur. Svo braut hann kökukeflið mitt. Eftir þá reynslu pantaði ég finnskt kökukefli og notaði það og flatti alltaf út sjálf. En finnskt kökukefli er hannað til að fletja út kringlóttar þunnar kökur. Ég hef séð sama formið á keflum einnig í Marokkó,og Kína en þeirra kefli eru minni. Sbr. myndina.

Í mínu ungdæmi voru það eingöngu konur sem bjuggu til deigið og kökurnar, en karlmenn og börn sáu um að skreyta þær. Enn veit ég ekki annað en að konur sjái að mestu leyti um laufabrauðsgerð, en ég veit þó um karlmenn sem eru snillingar að skera út falleg munstur í kökurnar...

Mamma og konan, en þær eru báðar látnar, sáu um það.

Konurnar gerðu deigið og flöttu það út. Allir skáru út og í flestum tilfellum steiktu konurnar líka brauðið.

Nei, keypt deig. Mamma og amma bjuggu það til í gamla daga.

Ég kaupi frá sama bakara ár eftir ár. Í vinahópnum gerir mývetningurinn, karlmaður deigið. Karlmennirnir í vinahópnum fletja að mestu út deigið.

Sagði frá þessu í kafla 2. Mamma og amma bjuggu alltaf til deigið og síðan bara eldri systir mín ábyrgð á því eftir að við vorum komnar suður og farnar að sjá um laufabrauðsgerð. Við systur sáum alltaf um að fletja - treystum engum öðrum fyrir því - sama með steikinguna. Í fjölskyldu dóttur minnar var það langamman og amman sem gerðu deigið og breiddu út og síðan líka tengdasonurinn og svo núna unglingarnir bæði strákur og stelpa. En tengdasonurinn sér um að steikja og annar faðir (40-50 ára).

Tengdamamma hnoðaði alltaf en ég held að pabbi hennar hafi hnoðað eitthvað ef ekki voru stúlkur á heimilinu til að hjálpa mömmu hennar.

Móðir mín gerði deigið , sumir karlmenn tóku þátt í að breiða út aðrir að skera. Sumir karlmenn fóru á milli bæja og tóku þátt í laufarbrauðsgerðinni og þóttu flinkir að skera.

Í mínum hóp erum við 2 sem gerum deigið og ég man aldrei til þess að nokkur karlmaður hafi í gegnum þessi 60 ár blandað deigið. Það er aftur á móti nokkrir karlmenn í gegnum tíðina sem hafa verið nokkuð lagtækir í að fletja. Annars hefur karlpeningurinn verið duglegastur í að skera og borða veitingarnar sem eru bornar á borð.

Klár kynjaskipti, sjá fyrri svör.

Mamma mín bjó það til, held hún hafi bara notað venjulegt hvítt hveiti, eg hef aldrei búið til deig.

Húsfreyja (húsfreyjur) búa til deig og breiða út.

Systir mömmu sér um deigið nú í dag, annars er verkaskiptingin frekar jöfn. Fólk skiptist á að breiða deigið og skera. Reyndar er stundum verið að reyna að láta þá sem þykja lunknari við skurðinn skera meira og breiða minna til að fá fleiri fallegri kökur. Mamma mín er til dæmis alveg ákveðin í því að hún sé ekki nógu góð að skera (sem er bara bull) svo hún vill frekar breiða og steikja.

Ég hef sjálf búið til deigið. Því miður virðist sem öðrum fjölskyldumeðlimum finnist það nánast geimvísindi að fletja deigið út svo vel sé, þannig að nú er farið að kaupa útflattar kökur.

Ég geri deigið. Konur hafa alltaf flatt út. Núorðið hnoða ég í hrærivél og finnst það þægilegt og ganga vel.

Elstu konurnar hnoða degið en þær yngri eru farnar að æfa sig...karlarnir fletja út og er þar líka að verða kynslóðaskipting..

Ættmæðurnar hafa hingað til búið til deigið. Það hefur verið vaktaskipting á því hver fletur út. yfirleitt tveir í einu og höfum við fullorðna fólkið skipt því á mili okkar í gegnum árin. Unglingar fá að prófa og læra af þeim eldri. En það er yfirleitt þegar búið er að fletja mest út þá fá þeir sem vilja prófa að krípa í kökukeflið. Síðan eru alltaf bara þrír í steikingunni og mjög skýr verkaskipting á milli þeirra. Setja ofan í, steikja og taka upp, pressa og ráða í stafla.

Á ekki við.

K. Jónsson brauðgerð.

Í æsku fékk enginn að gera deigið, fletja út né steikja nema amma. Hinir áttu bara að skera út. Það var ekki fyrr en foreldrar mínir voru farin að nálgast fimmtugt sem þau fengu loks að fara að steikja og enn síðar sem mömmu tókst að draga uppskriftina upp úr ömmu. Sem betur fer hefur næsta kynslóð fengið að prófa alla hluti. Mamma gerir reyndar alltaf deigið nú orðið og pabbi er frekar í að fletja út og steikja en það er annars engin kynjaskipting við skiptumst bara á.

Keypti núna kökur útflattar frá Hagabakarí.

Aftur eru það konurnar í genginu, eða klaninu.

Húsfreyjan, ég hef aðeins vitað konur við að hnoða og fletja deigið.

Ég hugsa að pabbi búi oftast til deigið og fletji það út. Mamma sér svo um að steikja kökurnar og pressa þær með viðarhring, en við systkinin og amma skerum út.

Meðan við bjuggum til deigið sjálf hjálpuðust allir að.

Hér áður fyrr var það húsmóðirin sem sá um deiggerðina og flatti út. Þegar ég kynntist manni mínum flatti hann út með móður sinni. Þetta ár flatti húsmóðirin út 2 deig áður en aðrir komu í hús, eftir það flöttu synirnir út 3 deig sem mamman vigtaði í. Vélin forhnoðar og við hin klárum svo. Nú til dags er engin kynjaskipting, hver og einn gengur í það verk sem þarf. Tengdadóttir frá Spáni flatti út og skar líka.

Ég ólst upp við að mamma gerði deigið og flatti út. Hún skar sjaldan út í kökurnar. Á meðan ég gerði deigið sjálf þá var sami háttur á hjá mér.

Á ekki við í mínu tilfelli.

kaupum mest. en frænka mín gerir sérfæðisdeigin handa sínum barnabörnum, sem ekki þola mjólk annarsvegar og hveiti hins vegar. Hér áður fyrr þegar deigið var gert heima, gerði amma deigið en afi og bróðir mömmu flöttu út.

Tengdamamma bjó alltaf til deigið meðan hún gat, ég lærði það aldrei.

Já, semsagt sjá spurningu hér að ofan. Mamma hefur verið í þessu en nú er ég tekin við - það þýðir þó ekki að móðir mín hafi stigið til hliðar... Hún vaktar það sem ég geri eins og haukur en hún "er samt alls ekki stjórnsöm" :) Hún er eðli máls samkvæmt bara að tryggja að ég geri þetta rétt því hefð er hefð og við viljum vanda okkur.

Bakarí, helst að norðan.

Yfirleitt elsta konan lagar deigið. Áður fyrr sáu 3 til 4 konur um að fletja út deigið en upp úr 1980 tóku karlarnir við keflunum enda erfitt að fletja út "heitt" deig.

Húsmóðirin , mamma og síðar ég búa til deigið, hnoða fysrst með hrærivél og síðan í höndum, og fletja. Karlanir og strákar skera. Konurnar steikja og karlarnir kannski handlangara, taka sjóðheitar kökurnar setja á þær eldhúsbréf og þerra undir smá pressu til að gera þær sléttari svo þær staflist betur í kökuboxið. Reyndar hef ég keypt þær tilbúnar útflattar á síðari árum.

það kemur fram hér að framan. Kynjaskipting er í sjálfu sér engin, ég á þrjá syni og þeir vinna alveg eins og ekki síður að bakstrinum. við hjálpumst að við deigið en allir koma eitthvað að skreytingum og jafnvel steikingu- þó ekki nema til að prófa sig áfram.

Potthlemm til að ákvarða stærð laufabrauðsins, kleinuhjól, - kökukefli og venjulega borðhnífa til að skera út.

Ekki.

Skurðarjárn á ég, og margir hrifnir af að nota þau, þau tvö sem ég á, bíta ekki vel, svo ég sker eða skar út með litlum hníf. Svo þarf helst að eiga flatan hlemm til að pressa nýsteikta kökuna niður, góðan pott til að steikja í, steikja helst þar sem gott er að lofta út, Systir tengdó hafði rafmagnshellu í bílskúrnum sínum og þar var steikt. Svo þarf skurðarbretti - ekki annað, þ.e.a.s. ef kökunarnar eru keyptar tilbúnar.

Laufabrauðsjárn, einnig hand skorið með vasahníf.

Hrærivél, pott. Kökukefli. Kleinujárn, pottlok til ad skera eftir. Skurðarbretti, hnífa, laufabrauðsjárn, pappír. Pressa

1.Brauðbretti á síðari árum sérútbúnar plötur úr vatnsheldum krossvið til þess að skera á. 2.Laufabrauðsjárn og hnífa, t.d.borðhnífa. 3.Sérútbúin pressa líka pottloki úr krossvið til að slétta brauðið strax eftir steikingu. 4.Eldhúsrúllu.

Laufabrauðsjárn. Hnífar.

Útskurðarjárn og hnífa.

Ég á "réttu græjurnar" eins og Eiríkur Fjalar sagði. Við erum með krufningshnífa fyrir fullorðna og ég á sérstakan handgerðan laufabrauðshníf sem ég keypti í Miðhúsum nálægt Egilsstöðum hjá handverksfólki þar. Litlu börnin eru með vasahnífa eða beitta borðhnífa. Tvö skurðarjárn á ég líka til að rúlla yfir kökurnar og þau skera laufin. Þau eru með sitthvorum grófleikanum. Einnig gerði eiginmaður minn í upphafi okkar búskaps V-laga járn sem skera einstök lauf og við notum þegar gera á mynstur í hring. Ég á 10 hringlaga skurðbretti úr tré sem voru sérstaklega keypt fyrir laufabrauðsskurð. Þau eru yfirleitt ekki notuð í annað.

Hnífa ýmiss konar og laufabrauðsjárn,þó ekki ég,en aðrir nota það talsvert.

Laufabrauðshjól, vasahnífa.

laufabrauðsjárn (2 stærðir), vasahnífa og litla mjög beitta hnífa sem keyptir eru í apóteki. Bretti undir laufabrauðið við skurðinn og sérstakt til þess að pressa það eftir steikingu.

Laufabrauðsjárn og vasahníf.

Við notuðum vasahnífa í gamladaga og það er notað líka enn þann dag í dag og laufabr.járn.

Þegar deigið er tilbúið er það geymt í plastfilmu svo það þorni ekki. Síðan er það flatt með kökukefli og tvær skálar hafðar við höndina til að móta þær eftir, sú sem er "rétt" stærð og sú sem er minni ef ske kynni að erfitt reynist að ná deigbitanum í fulla stærð. Kleinujárn er notað til að skera í kringum yfirhvolfda skálina. Við skurðinn notum við alls konar vasahnífa sem sankast hafa að fjölskyldunni í gegnum árin, og brettin eru mörg og sum hver heimagerð. Við steikinguna er bara kleinupotturinn og stálspaði með götum, og kannski kjötgaffall til að halda á móti. Laufabrauðssvuntan er líka mjög mikilvæg.

Það þurfti að finna til skurðarbretti fyrir alla og svo góða hnífa með oddi. Fljótlega fórum við að nota laufabrauðsjárn ca.1980.

Þar sem pabbi var læknir voru oftast notaðir skurð hnífar.

Á ekki við. En þegar ég var krakki var skorið út á litlum tréspjöldum með nettum hnífum, vasahnífum eins mörgum og til voru og svo oddhvössum deserthnífum. Laufabrauðsrúlla kom svo á heimilið þegar ég var orðinn stálpaður, og var himnasending fyrir föður minn sem alltaf var skjálfhentur og fór versnandi. Þá gat hann skorið með rúllunni og aðrir, t.d. ég, brotið upp á fyrir hann.

Ég nota eingöngu hníf. Flestir aðrir nota hjól og fletta upp með hníf.

Við eigum allar marmarakökukefli, síðan notum við kleinujárn til að skera utan af kökunum, börnin nota laufabrauðsjárn, ég nota lítinn laufabrauðshníf, sem ég keypti mér fyrir nokkrum árum.

Nota beitta hnífa og til þess gerð laufabrauðsjárn. Gaffal til að pikka kökurnar. Skurðarbretti undir kökurnar. Diska undir kökurnar (ósteiktar og steiktar). Pott undir feitina og til að steikja. Hlemm (lok af potti eða annað) til að skella ofan á heita kökuna til að gera hana sléttari. Fullt af eldhúsrúllum til að taka mestu feitina úr nýsteiktum kökunum. Kökustampa eða Quality Street konfektbox undir steiktar kökur.

Bretti, svuntu, hnífa skurðhnífa sem hægt er að kaupa í apótekum. Kökurnar eru settar á bretti og skorið mynstur með hnífunum.

Ég notaði beittan hníf og það tókst hörmulega.

Skurðarjárn og hníf.

Á mínu heimili þykir svindl að nota eitthvað annað en hnífa við skurðinn.

Beitta vasa hnífa til að skera kökurnar fletta þær og pikka. Pikkið er v/steikingarinnar. Seinna eignaðist stór fjölskyldan eitt laufabrauðshjól, bretti fyrir hvern og einn skurðar mann, steikingarpottur og ál baukar til að geyma brauðið í. Hveiti í litlum skálum til að kökurnar festust ekki við brettið. Ekki samt of mikið hveiti því að þegar verið var að fletta kökurnar þurfti að vera hægt að líma munstrið niður.

Ég nota gamla járnið frá afa aðeins, aðallega út af nostalgíu, en síðan nota ég aðallega hjól og svo hníf til að gera einhver sérstök munstur. Fyrir nokkrum árum kom mamma með heim frá Líbanon einhverskonar munstur áhald og eru gerðar 2-3 kökur með því á ári hverju.

Hrærivél, kökukefli, kleinujárn, disk, litla hnífa, "dúkahnífa", laufabrauðsjárn, platta, pottpott.

- hjól. - hnífur.

Á ekki við.

Áhöldin eru geymd og notuð frá ári til árs. Kökukeflið er að sjálfsögðu nauðsynlegt að að fletja út. Kúnstin er að fletja kökurnar sem allra þynnstar til að þær verði stökkar og bragðgóðar. Kökurnar eru skornar til eftir stærð og gjarnan notaður sami diskur eða sömu diskar frá ári til árs. Ég hef tvær stærðir af kökum. Kleinujárn er gott að hafa til að skera kökurnar. Laufabrauðsplata úr tré er notuð til að skera á. Laufabrauðsjárn er tiltölulega ný til komið er sparar mikla vinnu. Góðir litlir hnífar með góðum broddi eru nauðsynlegir til að skreyta kökurnar. Við geymum gjarnan úrklippur út dagsblöðum til að fá hugmyndir af skrautinu.

Búin að gleyma.

Við notum laufabrauðshjól til að skera út í kökurnar..

Laufabrauðsjárn og góða hnífa til að skera út. Sami potturinn er alltaf notaður.. reyndar nýtist hann ekki lengur þar sem hann er það gamall að hann gengur ekki á span hellum. Erum svo með tréplatta til að skera út á.

Laufabrauðsjárn og beitta hnífa.

Laufabrauðsjárn, oddhvassa hnífa, flöt bretti.

Ýmist eru það hnífar eða sérstakar litlar laufabrauðsrullur. Við eigum safn af þessu til nota. Það er geymt á góðum stað yfir árið og notað um þessa sérstöku laufabrauðshelgi.

Electrolux vél eða Kitchenaid vél til að hræra og hnoða deigið. Smjörpappír og viskastykki til að setja utan um deigrúllurnar til að forða því að þær þorni meðan verið er að fletja. Beittan hníf til að skera rúllurnar í hæfilegar sneiðar til að fletja. Mörg kökukefli - sum ævagömul. Kleinujárn til að skera í kringum kökuna! Ótal smáhnífa sem notaðir eru ár eftir ár. Laufabrauðsjárn - misgróft! Hringlaga trébretti - sum ævagömul. Smjörpappír til að setja á milli þegar búið er að fletja. 10 saman í bunka. Steikarpott og rafhellu - steikt í þvottahúsinu. Sérstakan tréhlemm til að slétta kökuna strax eftir steikingu. Góð loftþétt ílát til að setja kökurnar í eftir kælingu.

Laufbrauðshjól, kleinuhjól, hnífar til að fletta, skurðarbretti, flettingabretti, pottar, pressa, bökunarpappír, ...

Það var nú bara annars vegar laufabrauðsjárn, sem var bara notað þetta eina kvöld ársins, og svo hnífur, sem var notaður til að ganga frá mynstrinu sem járnið bjó til. Stundum var skorið eitthvað annað en laufamynstur með hníf eingöngu.

Laufabrauðsjárn og hníf.

Bretti undir kökurnar til að skera á. Laufabrauðshjól er til en síðustu ár er hnífurinn meira notaður. Steikarpottur, pottjárnspottur. Gafflar til að snúa kökunum í pottinum, Við steikjum nú úr Palmin jurtafeiti en tólg var notuð í gamla daga. hlemmur til að pressa kökurnar og eldhúsbref til að taka við umframfitu. Blikk kökubox til að geima kökurnar í.

Best er að nota beittan vasahníf eða scalper sem maður getur keypt í apóteki, en laufabrauðsjárn er líka ágætt.

Við erum með 2-3 laufabrauðsjárn, misstór, og notum svo líka litla, beitta hnífa því að við sem eldri erum ólumst upp við að handskera allt laufabrauð og gerum það jöfnum höndum. Svo þarf auðvitað hnífa líka við að fletta upp laufunum, hvort sem þau eru handskorin eða gerð með járni. Svo þarf auðvitað nóg af brettum en þau geta verið með öllu móti.

Margir nota útskurðar hjól til þess að rúlla kökuna og hníf til þess að fletta laufunum. Sjálfur nota ég hníf í allt sem ég geri á kökuna. Það bíður uppá fleiri möguleika.

Við notuðum laufabrauðsjárn, kleinujárn og litla hnífa.

Fyrrin vasahnífa, eða aðra álíka litla og netta hnífa með hentug og grönn blöð. Síðar eins konar kleinujárn með einföldu hjóli (Zig-Zag-skurðbrún). Síðast útvegaði Jón Guðmundsson heitinn, fyrrverandi yfirlögregluþjónn á Selfossi og gamall vinur minn, mér um 1970-1980 annað og þægilegra, sem smíðað var á Selfossi. Veit ekki af hverjum. Það var breitt og þrefalt, eins og kefli sem rúllað var yfir kökuna. Það "skreytti" kökuna en var langt frá því að mega kenna það við lauf.

Skurðarbretti, vasahnífar eða oddhvassir hnífar, laufabrauðshjól og sérstakan disk til að móta kökurnar með kleinujárni. Ekki má gleyma laufabrauðspottinum.

Bretti af ýmsum gerðum, litla beitta hnífa, járn sem sumir eiga. Ég lét gefa mér járn í jólagjöf fyrir nokkrum árum en valdi sjálf of fíngert járn sem reynist afleitlega! Alltaf þarf að minna á broddur vaffsins á járninu skuli vísa á skurðarmann - svo er að muna að pikka - gaflar á borðum sem og bollar með vatni til að festa útskorna brodda útflatt kökuna ef orðið er þurrt vegna þess að nostrað hefur verið lengi við skurðinn. Öll áhöld fyrir utan skurðjárnið líka notuð almennt.

"Skurðstofuhnífar" úr apótekinu til að skera mynstrið.

Erum með eitt laufabrauðsjárn (?) sem maður rúllar eftir kökunni til að fá v-in, það gengur á milli og svo litla smjörhnífa til að fletta laufunum.

Kökukefli og sérsmíðað laufabrauðsjárn og svo gaffla til að pikka og smáhnífa til að losa og festa útskurðinn Kleinujárn til að skera utanmeð Svo er til útskorinn hlemmur til að leggja á kökurnar beint úr steikingunni.

Við notum sérstakt laufabrauðsjárn sem býr til lauf og svo er notaður litill hnífur eða gaffall til að fletta laufunum við. Siðan þarf að pikka kökurnar með gaffli.

Hnífar td vasahnífar. Best að sé smá oddur á þeim. Bretti til aðskera á. Laufabrauðsjárn til að skera munstrið. Laufabrauðsjárnið mitt kemur frá mömmu minni, það er smiðað af Jóni Björnssyni á Dalvík. Kleinujárn ( lika smiðað af Jóni ) til að skera kökurnar í upphafi, þegar flatt er út og kakan mótuð. Hlemmur til að pressa kökuna eftir steikingu, ná fitunni úr og gera hana beina.

Ég notaði sérstakt hjól með mynstri.

Bretti sem undirlag, smjörpappír milli hverrar köku, litlir vasahnífar voru bestir en síðar komu til sögunnar laufabrauðsjárnin. Ég notaði líka skurðstofuhníf sem ég fékk á spítalanum þar sem ég vann og hann var sá allra besti ! Hnífsoddurinn var síðan notaður til að pikka göt yfir alla kökuna fyrir steikinguna.

Skurðbretti, hníf. kleinujárn og laufabrauðshníf í seinni tíð.

Ég nota aldrei laufabrauðsjárn, á tov bókagerðarhnífa sem eru fínir. Líka gott að nota hnífa sem er notaðir til að taka af fæðingarbletti. Beittir og þægilegir.

Skurðarbretti, bökunarpappír og hníf.

Áður notaðir vasahnífar. Núna á ég laufabrauðsjárn sem mamma keypti og gaf mér þegar það varð þekkt.

Skurðarbretti til að hlífa yfirborði borðsins, hvassan smáhníf eða járn til útskurðar. Skemmtilegast og fljótlegast er að nota járnið ef skorin eru út flókin mynstur.

Kökukefli til að fletja út. Lítinn disk til að skera stærð kökunnar, kleinujárn til að skera eftir disknum. Set síðan kökuna á bökunarpappír sem er sirka jafn stór og kakan. Síðan er laufabrauðsjárn notað til að skera mynstrið út og beittur hnífur notaður til að lyfta og móta skrautið á kökunum.

Við laufabrauðsútskurðinn notum við mestmegnis við laufabrauðsjárn af mismunandi stærð og breidd og vasahnífa. Meirihluti brauðsins er skorinn út með laufabrauðsjárni en svo notaðir vasahnífar til að skera kökurnar meira út og skreyta.

Eiginlega allir nota skurðstofuhnífa (kaupum í apótekum, en upphaflega koma það til vegna þess að mamma er lyfjafræðingur og keypti svona hnífa) og skera út frjálsri hendi. Það er til eitt laufabrauðsjárn í ættinni, en sumir snerta ekki við því og telja það helgispjöll að nota þau.

Ég nota alltaf vasahníf við að skera út og legg kökuna saman þrisvar sinnum og sker til beggja hliða. Svo bretti ég hvert lauf. Maðurinn minn notar laufabrauðsjárn, en börnin mín nota ýmist járn eða vasahníf.

Maðurinn minn er vanur því að nota vasahníf en ég keypti laufabrauðsjárn og við höfum notað það.

skurðahjól og hnífar

Eftir að laufabrauðsjárn komu til sögunnar, þá léttist nú róðurinn við skreytingarnar og flýtti mikið fyrir. Mamma keypti járn á meðan ég var unglingur og við notuðum það á meðan ég var heima. Sjálf keypti ég svona járn eftir að ég fór að búa og hef notað það að mestu leyti, þó fyrir komi að við skreytum nokkrar kökur handvirkt eins og áður var venja, sérstaklega sonurinn gerir það ! Við notum yfirleitt stutta oddmjóa hnífa til að fletja munstrið á sinn stað á kökunum og til að pikka þær.

Laufabrauðsjárn, þe rúllujarn og oddmjóan hníf.

Kleinujárn til að forma hringinn, laufabrauðsjárn og hrífar í munstrið og gafflar til að gata kökurnar.

Bretti, til að skera kökurnar á, hnífur og laufabrauðshjól, til að skera út munstrið kökurnar, hnífur eða pikkari til að pikka kökurnar, djúpsteikingarfeiti til að steikja kökurnar og hlemmur til að pressa þær eftur steikingu. Svo auðvitað tómir mackintosh baukar til að setja kökurnar í eftir steikingu og geyma þær í.

Laufabrauðsjárn frá kærum vini.

Laufabrauðshjól sem fylgt hefur fjölsk lengi. Höfum safnað í mörg ár litlum hnífum sem henta vel í að fletta laufum og til skurðar fyrir þá sem vilja Með vinahópnum eru notaðir skurðhnífar, keyptir í apóteki.

Um þetta í kafla 1 frá bernskuárum. Það þarf nóg af brettum til að skera út á og svo hnífa sem eru með frekar mjóum oddi til að auðvelt sé að fletta laufunum. Nú þykir okkur laufabrauðsjárn nauðsynlegt líka.

Laufabrauðsjárn til að skera út laufin, oddhvassir litlir hnífar, bretti og svo erum við með tréhlemm sem notapur er til að þrýsta á kökurnar þegar þær koma heitar úr pottinum svo þær verpist ekki.

Venjulegir vasahnífar , laufarbrauðsjárnin komu upp úr 1960, hlemmur til að pressa kökuna meðan hún var heit.

Fyrstu árin skárum við fríhendis eftir ákveðnum reglum en síðar áskotnaðist okkur laufabrauðsjárnin góðu. Ég á járn sem tendgamóðir mín gaf mér fyrir 40 árum - alveg eins og nýtt og hefur þó verið notað öll jól síðan ég fékk það. Annars eru það bara hnífar og gaflar til að gata kökurnar.

Trébretti og lítill, beittur hnífur. Og svo þegar kemur að málningunni þá er það margir litir af matarlit og litlir penslar. (Þegar ég var barn voru eldspýtur notaðar til að mála með!).

Við notum laufabrauðs skurðarhníf sem rúllar og svo hef ég oft notað skurðstofu skurðarhníf (no 11!)

Nota eingöngu vasahníf.

Laufabrauðsjárn af tveimur stærðum er mest notað til að skera og litlir hnífar til að flétta.

Vasahnífar, því minna blaðið því betri. Laufabrauðshjól hafa verið með í seinni tíð en það eru aðallega börnin sem nota þau. Síðan þarf alltaf að pikka kökurnar. Þá er annað hvort notast við oddinn á hnífnum eða pikkalóinn.

Við eigum skurðarbretti, laufabrauðshjól til að búa til munstur með, beittir hnífar, gjarnan skurðstofuhnífar, handa þeim sem kjósa heldur að nota þá fremur en hjólin. Þessir hnífar eru líka notaðir til að bretta upp á laufin. Við höfum einnig tekið upp á því að nota lítil form í staðinn fyrir að nota hnífa eða hjólin. Það var tengdadóttir mín sem kom með þessa hefð í laufabrauðsgerðina.

Ég var farin að notast við hrærivél til að hnoða deigið að hluta, þá þarf að hafa kökukefli, kleinujárn og disk til að skera undan. Nú svo þarf pott og feiti, ég er vön að nota steikingarfeiti og palmínfeiti, vil ekki sjá að steikja upp úr olíu. Það er ekki gott laufabrauð. Svo þarf bretti til að skera út á, við notum laufabrauðsjárn og svo þarf netta vasahnífa.

Laufabrauðsjárn eru notuð einnig beyttir hnífar..

Við útskurð er notað laufabrauðsjárn - þetta hefðbundna sem býr til laufin sem flett er upp. Það er til eitt lítið járn sem gerir minni lauf og er það líka nýtt. Eins skerum við út nokkur munstur með hníf. Krökkum er kennt að skera lauf með hníf og sagðar sögur af langafa þeirra á meðan sem var mikill listamaður þegar kom að laufabrauðs útskurði.

Það er mikilvægt að hafa gott og passlega stórt bretti, helst trébretti því að á plastinu renna þær stundum til. Ég er síðan vön að skera með mjög litlum hnífum sem eru í laginu eins og vasahnífar nema enn minni. Þessir hnífar voru til á heimili föðurforeldra minna og fyrir nokkrum árum eignaðist ég tvo mjög svipaða. Afi man ég skar alltaf með vasahnífnum sínum, dæmigerðum svissneskum vasahníf. Bróðir afa notaði hjól en enginn annar og ég held að það hafi verið afi sem ól það upp í okkur að það væri neðan okkar virðingar að nota hjól. Hef ég því aldrei notað hjól. Á okkar heimili var aldrei til hjól og hnífana fengum við yfirleitt að láni hjá ömmu og afa. Ef margir voru gátu litlir grænmetishnífar gengið.

Ég á laufabrauðsjárn sem tengdamóðir mín gaf mér

Á ekki við.

Laufabrauðsjárn, sem gerir munstur. Lítill hnífur, notaður við munsturgerðina.

Við notum trébretti sem við setjum kökuna sem við erum að skera út á. Við skurðinn notum við hnífa. Á okkar heimili er óskrifuð regla að það má ekki vera með svona sérstaka laufabrauðshnífa sem útbúa mynstrin fyrir mann. Við notum helst litla en beitta hnífa. Vasahnífar hafa reynst bestir. Þegar kökurnar hafa verið skornar út stöflum við þeim í bunka með smjörpappír á milli hverrar köku.

Laufabrauðshjól, hnífa og hnífa með oddi. Tengdaforeldrar mínir gáfu okkur laufabrauðshjól á fyrstu árum búskapar okkar og hef ég notað það allar götur síðan. Allir skera og bretta í sundur munstrin að vild.

Sérstakar laufabrauðs hnífa eða rúllur með munstruðum tromlum úr málmi, mis fínlega smíðaða. Rúllurnar rista munstur í deigið sem síðan er verkjað með því að lyfta upp einstökum hlutum úr skurðarmynstrinu, allt eftir smekk og sköpunarþörf. Einnig notaðir venjulegir borðhnífar og litlir beittir vasahnífar sem þarf til við að lyfta skornu deiginu og mynda mismunandi mynstur. Borðhnífarnir eru vinsælir t.d. ef búa á til bók- og tölustafi í deigið. Þá eru tveir hnífar notaðir og endarnir látnir klípa saman í deigið þannig að far myndist eða strik, sem síðan er endurtekið eftir þörfum til að mynda tiltekinn bókstaf eða tölustaf.

Eflaust kökukefli, hníf, pott til að steikja. Síðan eru framleiddir sérstakir laufabrauðs skerar.

Kleinuhjól og vasahníf. Kleinuhjól til að skera vafflaga mynstur í kökuna, vasahníf til að skera mynstur og fletta upp laufunum.

Við erum með nokkra hnífa og eitt laufabrauðshjól. Hnífarnir eru svona skurðhnífar sem eru með fínt blað og auðvelt að nota en laufabrauðshjólið er vinsælast á heimilinu. Maður þarf ekki að skera út með því eða bretta upp á kökuna heldur rúllar maður því beint á kökuna, nógu fast til að mynstrið komi í gegn en ekki of fast til að kakan festist við (og það þarf að snúa rétt, það er gott að nota afskorningana í að prófa það) og þá kemur þetta klassíska laufabrauðsmynstur sem þarf svo bara að fletta upp.

Við notum aðallega bara hnífa og skerum sjálf frjálst út. Amma á einn laufabrauðshníf, en mér finnst það hálfgert svindl. það er mun skemmtilegra að gera út allskonar mismunandi kökur.

Laufabrauðs járn hníf og bretti.

Við notum laufabrauðsjárn. Þau eru af 3 mismunandi- grófleika. Gróf, milli gróf og mjög fín. Svo eru litlir handægir hnífar notaðir. Hjá mér er hefð fyrir að nota vasahníf sem faðir minn átti. Nú á sonur minn einn og hann  kemur með til að ég geti örugglega skorið. Við höfum komið okkur upp hefðum um það hver notar hvaða hníf og ef hann er ekki til staðar klikkar örugglega eitthvað.

Við notum alltaf laufabrauðsjárn. Á meðan ég ólst upp þá var það líka þannig því amma sem var fædd 1900, átti laufabrauðsjárn og við fengum það alltaf lánað. Pabbi var hinsvegar mjög flinkur að skera út með hníf. Við höfum aðeins verið að leika okkur með það líka.

Við eigum bunka af trébrettum sem eru bara notuð í laufabrauð og svo nokkur gömu. krossviðarbretti. Við eigum laufabrauðsjárn og litla pappaöskju með vasahnífum af minnstu gerð til að fletta með. Maðurinn minn er ekki alinn upp við að nota járn þannig að við eigum alltaf beitta hnífa til að skera með á gamla mátann. Það eru þá skurðhnífar úr apóteki og blöð úr "teppahnífum" sem búið er að vefja límbandi utan um til að maður skeri sig ekki.

Laufabrauðsjárn sem rúllað er eftir flatri kökunni, laufunum síðan flett upp með oddhvössum hníf. Við vinnum líka mikið fríhendis með hnífum.

Skerbretti, til að hafa undir við útskurðinn. Litla hnífa af ýmsum gerðum, til að skera út. Kleinuhjól er stundum notað til að gera kantana á kökunum tennta. Laufabrauðsjárn er til líka en það nota bara minnstu börnin.

Laufabrauðsjárn sem mamma á og frænka mín. Svo notuð við litla beitta hnífa til að lyfta upp skurðinum og fella niður. Gaffla notum við svo til að stinga kökurnar áður en þær eru steiktar (til að koma í veg fyrir stórar loftbólur).

Skurðarbretti og góðan oddmjóan hníf og laufabrauðsjárn. Erum einnig með tréhlemm sem við skellum ofaná brauðið þegar búið er að þerra það nýsteikt til að fletja það út.

Vasahnífar, kleinujárn, lítil skurðarbretti. Frá 1975 bættust við laufabrauðsjárn.

Beitta hnífa, laufabrauðsjárn og stundum svona krem/ rjómasprautustúta til að gera sá munstur.

Vasahnífar aðrir svipaðir hnífar. Skiptir öllu máli að hnífarnir bíti vel.

Nei þau eiga sér enga sérstaka sögu - aðeins tilfallandi verkfæri hvers tíma.

Ekki.

Þekki ekki.

Járnið hefur verið innan fjölskyldunnar.Almennt einskonar stjörnur og einnig stafi, myndir.

Nei ég á þau öll.

1. Krossviðarplöturnar útbúnar hér heima fyrir ca 20 árum. 2. Laufabrauðsjárnið frá mömmu, eign okkar systra. Man eftir því þegar hún fékk það fyrir kannske 40 árum 3.Pressan útbúin hér fyrir ca 20 árum.

Nei.

Engin gömul áhöld eru til hjá okkur en þegar börnin mín fá það sem ég hef viðað að mér af áhöldum eru það orðin gömul áhöld.

Ég á nokkra litla vasahnífa,sem móðurafi og amma áttu,en þau voru í heimili hjá móður minni,sem bjó einstæð með mig og bróður minn,en gömlu hjónin komu inn í heimili hennar 1952 og þessir hnífar eru líkast til e-ð eldri og enn notaðir,en aðeins í laufabrauðsgerðinni.

Ég fékk hníf þegar á var lítil og hann hefur fylgt mér síðan. Hefðbundna laufabrauðsjárnið var í eigu móður minnar og er bara sameign sem notuð er á laufabrauðsdeginum.

Nei.

????

Þar sem við erum fyrsta kynslóð í okkar fjölskyldu sem býr til laufabrauð að staðaldri eru engir erfðagripir, en þeir munu kannski einhverjir erfast til mín þegar móðirin fellur frá og það er þá helst vasahnífarnir og kleinuhjólið.

Nei.

Nei.

Á ekki við.

Ég nota hvaða hníf sem er ef hann er handhægur og beittur. Um tíma hafði ég aðgang að skurðstofuhnífum sem hentuðu vel í verkið. Engir erfðagripir koma við sögu.

Nei, enga sérstaka sögu, við höfum uppfært áhöldin eftir þörfum, og þegar við eignumst ný.

Það voru ekki til laufabrauðsjárn á æskuheimilinu en við systur keyptum okkur sitt hvor járnið síðar. Ég keypti mitt í Jólahúsinu í Eyjafirði fyrir mörgum árum síðan, hennar járn er enn eldra, veit ekki hvar hún fékk það.

Einhver bretti eru komin töluvert til ára sinna, eitt eða tvö eru eldri en ég.

Elstu hnífarnir eru frá ömmu. Og fyrsta hjólið. Ég lét sníða bretti passlega stór fyrir eina köku. Annars voru bara notuð öll tilfallandi bretti frá öllum heimilum sem komu saman.

Það er s.s. járnið sem afi smíðaði. Ég veit ekki hvaða ár það var en það hefur amk verið í fórum mömmu í yfir 45 ár.

Tengdamamma á gamalt laufabrauðsjárn sem hún keypti á Akureyri fyrir margt löngu og svo eigum við járn sem sonur minn hannaði (Kolbeinn Ísólfsson) Síðan á ég laufabrauðsjárn sem maðurinn minn gaf mér fyrir margt löngu.

- hjól keypt 1990 á vöruhús KEA.

Á ekki við.

Plöturnar eru úr búi foreldra minna. Annað er nú bara tilkomið í mínni búskapartíð.

Átti lengi laufabrauðsjárn en gaf það aðila í fjölskyldunni.

Laufabrauðsjárn eru ættargripir ef ég man rétt og mjög flott.

Laufabrauðshjólið er frá mömmu og ég á það núna ....það var keypt 1979..

Laufabrauðsjárnið var í eigu móður okkar . Það er alltaf notað.

Pressan var handgerð af syni í smíðatíma.

Nei.

Sum þeirra eru arfur úr fjölskyldu eiginkonunnar.

Kleinujárn sem langömmubróðir minn, Páll J. Árdal, smíðaði fyrir ömmu og hefur verið mikið notað alla tíð síðan. Laufabrauðsjárn frá föðursystrum mínum og móður minni. Vasahnífar frá pabba, afa, tengdaföður mínum o.fl. Pressuhlemmur frá tengdamömmu. Auk þess trébretti frá föðursystrum mínum. Allt frá 19. og 20. öld.

Já, afi var hagur á málm og útbjó áhöldin.

Laufabrauðsjárnið áttu foreldrar mínir. Hafa væntanlega keypt það þegar þau fóru að skera út laufabrauð sjálf einhvern tíma upp úr miðri siðustu öld. Þetta er vandaður gripur. Það er í fórum systur minnar núna en hún kemur alltaf með það þegar við systkinin skerum út. Við hjónin búum reyndar svo vel að eiga annað laufabrauðsjárn, aðeins einfaldara en þjónar sama tilgangi. Það var í eigu foreldra konu minnar. Þannig að þegar við systkinin komum saman til að skera út laufabrauð eru tvö járn í notkun. Það er kostur þegar margir skera út!

Ég sjálf keypti það.

Nei.

Engin saga hér.

Við erum með gamla laufabrauðsjárnið hennar mömmu, sem er að vísu aðeins farið að sljóvgast, en hún eignaðist það reyndar ekki fyrr en við vorum öll flutt að heiman svo að við vöndumst því ekki í bernsku.

Einhver hjólin ganga kynslóða á milli. Ég þekki sögu þeirra ekki.

Kleinujárnið smíðaði faðir minn.

Móðir mín átti ævagamalt "kleinujárn" frá Keldum. Það notuðum við alla hennar tíð. Minnir að við höfum gefið það á Byggðasafnið í Skógum, ásamt mörgu öðru gömlu, sem fylgdi okkur frá gamla búi afa og ömmu á Keldum.

Kleinujárnið kemur frá ömmu minni en faðir minn smíðaði það handa henni 1940.

Við eigum tvö laufabrauðsjárn sem við fengum frá tengdamóður minni. Ég þekki ekki sögu þeirra og þau eru ekki eins en hafa bæði gljáfægða trékúlu á endanum. Þriðja járnið það fíngerða fengum við að gjöf, það er í pappaöskju merkt Ægir og er keypt í Jólagarðinum í Eyjafjarðarsveit. Til að fletta notum við járn í stóra dúkanhífa sem eru trapisulaga og vafðir með heftiplástri á öðrum endanum til að maður skeri sig nú ekki. Þessir hnífar eru í krukku sem er geymd milli ára og stundum lánuð í önnur hús.

Nei, ekkert svoleiðis hjá mér.

Laufabrauðsjárnin og kleinugerðarjárn erfast.

Nei, ég keypti laufabrauðsjárn þegar ég hóf búskap.

Já mörg þeirra. Flestir hnífarnir eru eingöngu notaðir í laufabrauðsgerðina. Þau koma öll frá mömmu og sum komu áður frá ömmu. Kleinujárnið kemur frá móðurömmu minni. Nokkrir vasahnífar eru líka frá afa og ömmu. Hlemmurinn til að pressa kökuna eftir steikingu gerði maðurinn minn eftir hlemmi sem langamma mín átti og var orðin illa farin.

Hjólið var áður í eigu frænku minnar, maður hennar sem er gullsmiður smíðaði það..

Ég á lítinn vasahníf frá föðursystur minni f. 1911 (Hólar í Steingrímsfirði) sem er enn í notkun.

Ekki hjá mér.

Á ekki eldri áhöld en vinkona mín gaf mjög þægilegan kleinupott fyrir margt löngu. Ekki hægt að nota hann á spanhellur. á stóran svartan steypujárnspott virkaði vel.

Hjólið hennar ömmu.

Ekki svo ég viti, bara notað það sem til féllst. Átti um tíma "mannaskurðarhníf" sem var mjög handhægur þegar mesta bitið var farið. Stórhættulegur áður.

Mig minnir að við höfum alltaf notað hnífa í æsku minni, ég man ekki til þess að járn hafi verið til á heimili ömmu og afa. En í dag eiga margir í fjölskyldunni járn, sérstaklega þeir eldri.

Ég á bara eitt laufabrauðsjárn sem er frá ömmu minni en ekki veit ég hvar hún fékk það. Ég á tvö kleinujárn, annað fékk ég einnig frá ömmu minni en hitt fengum við frá móðurömmu mannsins míns. Ekki veit ég heldur hver átti kleinujárnin á undan ömmunum.

Þegar eg byrjaði að skera út laufabrauð þá fékk eg lítinn nettan hníf sem pabbi hafði fengið þegar hann var i skátunum sem strákur. Ég eignaðist svo hnífinn og hann er geymdur á öruggum stað og aðeins notaður við laufabrauðsskurð og finnst mér nánast ómögulegt að skera út með öðru en honum. Laufabrauðsjárnin eru mörg komin til ára sinna og bera þess merki.

við notum skurðbretti sem pabbi útbjó fyrir ca 40 árum. Þau eru létt og kringlótt og eru bara notuð í laufabrauðin, geymd á ákveðnum stað á milli ára.

Besti vasahnífurinn er mjög lítill með mjóu blaði. ég man ekki hvaðan hann kemur.

Við erum ekki með nein gömul áhöld og ég man ekki eftir neinu slíku. En eitt áhald notum við alltaf til að pressa kökurnar þegar þær koma beint úr pottinum, það er svokallaður "hlemmur" sem er úr tré (kringlóttur, aðeins breiðari en kökurnar) með hnúð á til að halda á honum og stjórna.... Minn maður sér yfirleitt um að pressa kökurnar um leið og ég er búin að taka þær úr heitri feitinni. Mig minnir að mamma hafi notað slétt pottlok til að pressa kökurnar, en ég sá aldrei um það í æsku...

Nei líklega ekki.

Laufabrauðsjárn gátu gengið milll kynslóða.

Nei held ekkert svoleiðis.

Ég er með laufabrauðshjól frá mömmu. Geymt eins og gull enda var það dýrt á sínum tíma.

Nei.

Ég keypti laufabrauðsjárnin í Íslenskum heimilisiðnaði þar sem ég vann um tíma. Hjá tengdamömmu voru bara notaðir vasahnifar til að skera út og fletta upp laufunum.

Hnífar og hlemmur.

Ég er með eitt frá tendgamóður minni. Systir mín er með járnið sem mamma átti. Ég geri nokkuð ráð fyrir að þetta fari síðan til næstu kynslóða því þetta eru mjög vel gerð verkfæri.

Litlir vasahnífar hafa verið vinsælir og ég man eftir slíkum gersemum sem passað var vel upp á. Nú er ofgnótt af hnífum eins og öðru í okkar samfélagi. Eftir að farið var að pressa laufabrauðið eftir steikinguna var farið að gera sérstaka hringlaga tréplatta með haldi. Þetta er víða til núna. Sjálf hef ég alltaf notað potthlemm.

Ekki sem ég veit um.

Laufabrauðið er steikt í sama potti og móðir mín notaði. Annað hefur ekki unnið sér erfðarrétt.

Pikkalóinn er græja sem amma keypti einhvern tíma og er ætlaður til að stinga í kartöflur á meðan þær eru skrældar. Hann virkaði hins vegar mjög illa til þess en hefur síðan verið notaður til að pikka laufabrauð og þykir besta áhaldið til þess. Hnífarnir hennar langömmu týndust fyrir nokkrum árum, og þá fann systir mömmu hnífa frá tengdaforeldrum sínum sem dugðu vel, en síðan komust hnífarnir frá langömmu aftur í leitirnar og nú er þetta notað í bland.

Engar breytingar hafa orðið á áhöldum, nema þegar formin bættust í hópinn. Við höfum ekki erft neitt frá eldri kynslóð.

Já kleinujárnið sem ég nota bjó móðurafi minn til, en hann var fæddur árið 1862. Þetta kleinujárn eignaðist móðir mín og síðan lenti það hjá mér og er nothæft enn í dag.

Nei.

Laufabrauðsjárnin eru flest frá seinni hluta síðustu aldar og voru keypt inn til núverandi eigenda þeirra. Eldri hlutir voru til hér áður en erfðust til annarra barna í fjölskylduhópnum. Til eru sögur af vasahnífum og laufabrauðsjárnum sem hafa gengið á milli manna. Þessara hluta er gætt mjög vel í fjölskyldunni og vitað hvar þeir eru.

Þessir hnífar frá ömmu og afa sem ég nefni að ofan eru vafalaust gamlir, að minnsta kosti eldri en ég, og eru nú í eigu pabba og munu sjálfsagt enda hjá mér. Ég veit hins vegar ekki hversu gamlir þeir eru en amma og afi eru bæði látin og ekki til frásagnar.

Hún fékk það nýtt

Á ekki við.

Nei.

Potturinn sem við notum til að steikja er eld gamall og hefur líklega aldrei verið notaður í neitt annað. Potturinn kom frá ömmu en ég veit ekki hvaðan hún fékk hann.

Já ég fékk mitt í jólagjöf frá tengdaforeldrum mínum fyrir ca 25 árum síðan og það mun ganga til barna minna eftir okkar dag.

Já. Eldri áhöld þekkjast úr á litnum og gæðunum, þau eru betri til brúks en annað veit ég ekki um fortíðina enda nýbyrjaður að fást við þetta.

Þekki það ekki.

Þekki ekki til þess.

Laufabrauðshjólið okkar er frekar gamalt, ég held að það komi frá móðurafa mínum, en ég veit ekki hvort að það sé eldra en það (hann var fæddur 1927). Hnífarnir koma og fara, en ég held að það séu ennþá til hnífar og bretti sem ég og bróðir minn gerðum í smíðum í grunnskóla, þó að þau séu ekki endilega í notkun lengur.

Ég er ekki svo viss um sögu hnífsins eða hjólinu hennar ömmu. En hugsa að þetta sé ansi gamalt, hugsanlega frá langömmu minni.

Nei.

Já eins og ég sagði hér að ofan. Faðir minn átti lítinn vasahníf með nokkrum mismunandi blöðum og er hann merktur með upphafsstöfum hans á lítilli silfurplötu á skaftinu, JM. Hnífurinn er í litlu leðurhulstri. Nú á sonur minn þennan hníf, enda með sömu upphafsstafi. Hann kemur alltaf með þennan hníf þegar við gerum laufabrauð því hann veit að ég vil eða "get" ekki notað aðra hnífa.

Ég er með laufabrausjárn sem við keyptum á fyrstu árum búskapar okkar um ca 1980.

Litlu vasahnífarnir eru sumir mjög gamlir og eyddir. Hnífar sem afi og langafi áttu.

Ég keypti laufabrauðsjárnin, ég á tvö, í Íslenskum heimilisiðnaði þegar ég vann þar 1968-70 svo nota ég lítinn vasahníf.

Einn hnífurinn er erfðagóss frá tengdaföður mínum sem var fæddur árið 1919 í Mývatnssveit. Sá hnífur er ekki notaður í neitt annað en laufabrauðsskurð. Laufabrauðsjárnið og kleinuhjólið eru fallegt sett sem foreldrar mínir áttu.

Já það er þarna tiltekið kleinujárn (sem notað er til að skera deigið) og það virðist vera nánast forsögulegt... Held að það komi frá einhverri formóðurinni.

Nei, keyptum okkar eigið laufabrauðsjárn.

Til er kleinujárn frá langömmu minni, en posinn með vasahnífum og járnum gengur til elstu dóttur í fjölskyldunni á hverjum tíma. Núna í minni eigu.

Fékk laufabrauðsjárnið að gjöf frá systur minni fyrir 40 árum, sem keypti það af þeim sem renndi það úr kopar. Það var einhver á Dalvík eða Árskógströnd sem renndi það held ég.

Nei.

Yfirleitt skorið eitthvað sem líkist Y - klassískt laufabrauðsmynstur. Engin sérstök heiti.

Ekki.

Bara eitthvað einfalt, þetta þarf að ganga frekar hratt þegar margir skera út og einn er að steikja jafnóðum. Einn og einn í hópnum getur leyft sér að dunda við eitthvað sérstakt.

Stjörnur og myndir.

Þrennan er vinsæl. Upphafsstafir i eigin nöfnum og bara allskonar.

Alls konar einföld munstur. Stundum bókstafir, greinar og stjörnur. Engin heiti. Mér finnst allt leyfilegt sem fólk vill.

Ýmis.

Við byrjum á að kenna litlum börnum að skera V-laga lauf og líka kleinur og snúninga. Ég á orðið gott safn af blaðaúrklippum með myndum af kökum sem við hermum eftir. Við notum mest beinar línur með laufum en þeir sem eru vanir og flinkir eru með alls konar mynstur og flókinn útskurð. Nöfn hef ég aldrei heyrt um á mynstrunum okkar. Það er helst að litlu börnin skeri einhverja "vitleysu" í brauðin en þau læra fljótt að laufabrauð eiga að líta út á ákveðinn hátt með hefðbundnu mynstri. Við erum mjög formföst og íhaldssöm.

Ekkert ákveðið og kann ekki nöfn á þeim. Mér finnst að það þurfi á sem flestan hátt að tengjast jólahátíðinni og beri með sér þá hugsun. Eitthvað ótengt jólunum finnst mér ekki hæfa,enda einungis gert fyrir og í tilefni jólahátíðarinnar að mínum skilningi.

Við skárum bara út það sem okkur datt í hug og bjuggum til mynstrin sjálf.

Ég geri yfirleitt eitthvað fríhendis - nota hnífinn en ekki svo mikið járnið. Algengt að gera jólatré, jólasvein, kirkju, torfbæ, stjörnur, kerti, jól, ártal og þess háttar.

Ekkert sérstakt.

Það er mjög mismunandi,en alltaf er eitthvað það sama.

Skurðurinn heitir ekkert sérstakt svo við vitum. Það er ekkert bannað, en mælst er til þess að fólk vandi sig. Ljót kaka hjá einum væri falleg kaka hjá öðrum, svo við reynum að vera jákvæð. Mér finnst gaman að skera út stjörnu eða kertastjaka, hús og ártöl koma líka stundum við sögu.

Greinar og jólatré voru vinsæl hér á bæ, enda lítið um snillinga.

Nöfn á fjölskyldu meðlimum skammstafanir og svo Gleðileg jól.

Á ekki við. En þegar ég skar út, þá voru það þrjár aðferðir. Aðallega sjálfur laufaskurðurinn, þ.e. röð af skásettum flipum sem brotnir eru hver yfir annan (og vandi að láta festast: það þurfti að sáldra hveiti á hverja köku til að laufin festust ekki við undirlagið, en ekki svo miklu að þau festust ekki þegar þau voru brotin yfir). Þessar raðir reyndi maður að láta mynda eitthvað þekkjanlegt, kannski kerti (sem mjókkuðu þá upp) eða jafnvel jólatré, þar sem bolurinn mjókkaði upp í topp, og greinarnar til beggja hliða voru líka gildastar næst bolnum og bæði styttust og mjókkuðu eftir því sem ofar dró. Önnur aðferð var að afmarka flipa með tveimur samhliða skurðum, losa annan endann, snúa upp á hann (hálfan hring, heilan eða meira eftir lengd) og festa svo aftur. Svona flipar gátu t.d. táknað kerti á greinum jólatrésins. Sú þriðja var að skera bara eina stutta rifu, beina eða sveigða, og bretta upp brúnirnar. Þess háttar göt gátu t.d. sýnt loga ofan á kerti. Svo reyndi maður að setja saman laufaraðir, flipa og göt í eitthvað óvenjulegt. Kannski andlit (þar sem augun voru göt, nefið laufaskurður, munnurinn flipi, en alltaf vesen með útlínurnar og hárið). Eða persónu, eins konar Óla prik.

Alltaf er fyrsta kakan með þremur samsíða línum. Eftir það fær hugmyndaflugið að ráða en engin tiltekin munstur.

Ég sker mest út stjörnur, vegna þess að þær steikjast best, jafndreift yfir kökuna. Veit ekki til að þær heiti eitthvað sérstakt, hef líka skorið upphafsstafi og jólatré. Ég er alveg opin fyrir nýjum hugmyndum.

Nei, það er mjög frjálst hjá okkur. Gott að skera tígla, fléttur, snúninga og teikna mynstur og letur (t.d. Jól 2020, mynd af húsi ofl.).

Ég sker alltaf svipuð mynstur, ég veit ekki hvað þau heita, en það er kerti á grein, jólatré, jólagreinar, orðin jól með skurði í kringum kökuna. Börnin búa til ýmislegt og það er bara fínt.

Mjög einfalt. Stundum reynt að gera stafi.

Engin heiti en mörg mótífin eru þekkt.

Geri alltaf nokkrar stjörnur og hand skornar kökur. Þ.e. nota ekki hjól. Hjá krökkum er alltaf vinsælt að gera stafina sína.

Við gerum alltaf kökur með bókstöfunum sem nöfn allra í fjölskyldunni byrja á, t.d. A , E, G, Ö og H. Annað klassískt eru nokkrar tegundir af jólatrám, jólastjörnum og jólakertum. Síðustu ár höfum við verið að fikta aðeins við að gera eitthvað nýtt eins og kirkjur, jólakött o.fl., við erum ekki alveg eins stressuð með að þetta þurfi að líta frábærlega út og áður. Við erum ekki með nein heiti á munstrunum og ég man ekki eftir neinu sem eigi ekki að skera út.

Við gerum bara alls konar, t.d. upphafsstafi allra barnanna, grein með kerti, jólatré, bjöllu og svo snjókornamynstur. Sumir skera allskonar myndir, sem eru þá ekki með þessu hefðbundna laufabrauðsútskurði.

- kerti med greinum er fallegt og jólalegt.

Á ekki við.

Ég sker ekki út, en fjölskyldan sker út bókstafi, ýmis konar skraut svo sem jólatré og kirkju, Gaman að sjá hvernig lagnin við að skera út þroskast með aldrinum!

Bara eitthvað einfalt.

Við látum bara hugmyndaflugið ráða...

Er ekki mjög flínk í skurðinum, svo mitt hlutverk hefur oft verið að steikja kökurnar. Er helst með einföld munstur og nota járnið.

Bara hvað sem dettur í hug en foreldrar mínir gera stafi allra barnabarnanna.

Aðallega stjörnur eða raðir af laufum, krakka gera myndir en götin verða of stór hjá þeim og of stórir fletir verða óskornir.

Ég sker helst upphafsstafi í nöfnum barnanna.

Það eru orðin mjög margvísleg og frumleg munstrin en Kirkjan er alltaf vinsæl og einnig stjörnur og krossar. Upphafsstafir allra í fjölskyldunum eru hefð - allir fá köku með sínum upphafsstaf og stundum allt nafnið ef það er ekki langt! Ofurhetjutákn o.fl. sérstaklega hjá drengjunum. Engin hatursmerki eða dónaskapur - það hefur reyndar ekki reynt á það.

Jólamynstur.

Það er ekkert kerfi á því, nema að langoftast er byrjað með laufabrauðsjárninu.

Bara lauf og fletti.

Hugmyndaflug látið ráða, er ekkert inni í tilbúnum munstrum og heitum þeirra.

Hefðbundin munstur.

Kerti með grenigreinum, jólatré, upphafsstafi (ég sker t.d. alltaf 1-2 N, sem er minn stafur), sól, andlit ... Þessi mynstur heita ekkert sérstakt í minni fjölskyldu svo ég muni. - Það á náttúrlega ekki að skera neitt sem er með mjög stórum götum eða löngum óslitnum skurðum, það aflagast svo í steikingunni, en það er eitthvað sem allir krakkar og unglingar í minni fjölskyldu gera einhverntíma og læra svo af reynslunni að gengur ekki upp.

Mér hefur verið kennt að gera allavega eina köku sem er með 3 strik. 3 strik er álitin venjulega kakan, hentar líka vel því þá brotnar hún svo vel. Ég er svo hrifinn af því að gera stjörnu. Hún er líka hefðbundið laufabrauðsmunstur en sínir fram á aðeins meiri hæfni og bíður uppá fleiri möguleika. Önnur klassísk tákn eru kerti, jólatré og bókstafir. Ég er svo hrifinn af því að vera aðeins frumlegri. Þá geri ég kött að horfa á tunglið, kafbát, kastala engla og hvað sem mér dettur í hug. Mér var alltaf kennt að það væri bannað að gera andlit á kökurnar, sérstaklega hrópandi eða öskrandi andlit. Ömmu finnst svo leiðinlegt að steikja þær kökur.

Við létum bara listfengið ráða.

Búin að lýsa þessu. Skárum áður út skraut, tré lauf, hús og jólasveina. Einnig upphafsstafi okkar.. Finnst ekki annað eiga við. Ef til vill er það vaninn eða minningar um gömlu dagana með alvöru laufabrauðið.

Alls konar. Stundum keppt í hversu margar raðir komast fyrir á kökunni. Vinsælt að gera stafi, jólatré og síðustu árin broskarla. Áður fyrr notuðum við vasahnífa til að skera út mynstur en með komu laufabrauðsjárnanna hættum við því. Afi sá um að búa til mynstrin en okkur fannst skemmtilegra að gera okkar eigin. Ekki skera úr kökunni,snúa flipanum og festa aftur. Vill fara illa í steikingu.

Ég reyni að skera upphafsstafinn í nöfnum allra í fjölskyldunni og nota þá járn til þess. Svo er líka gaman að gera fríhendis. Stjörnur finnst mér skemmtilegar og symmetrísk form. Þrjú strik eru sígild og tilbrigði við þrjú strik eru margskonar. Letispor eru litlir þríhyrningar gerðir fríhendis. Líkir "músaslóðum" Vetrarsólin er alltaf falleg, kerti, tré og greinar. Það eru margir listamenn í fjölskyldunni sem gera kirkjur, hús, jötur, jólakveðjur og fleira fallegt. Ég hef aldrei velt því fyrir mér hvort það sé eitthvað sem ekki á að skera út í laufabrauð, það væri þá einna helst að ég reyni að forðast að skera úr kökunum, því það á ekkert að fara forgörðum af þessu dýrmæta deigi. Ég a.m.k. ímynda mér að það sé hugsunin.

Við skerum alls konar og í jólakassanum fyrsta, sem jafnaðarlega er einmitt tekinn fram í tengslum við laufabrauðsgerðina, leynist bæklingur með alls kyns mynstrum sem við skoðum alltaf og svo er alltaf einhver sem reynir sig við kirkju, Magga Örnólfs og hennar börn, einkum Hringur Oddson, eru áberandi best í kirkjunni. Svo er reynt að skera út orðið Jól og upphafsstafi þess sem sker. Stjörnur og skurðjárnsfléttur algengar, líka jólatré!

Læt hugmyndaflugið ráða, bókstafir, kirkjur, áttablaðarós í nokkrum útfærslum, jólatré...

Við skerum bara út stafi og strik, ekkert merkilegt. Reynum að láta þetta virðast þjóðlegt. Erum stundum skömmuð ef kökurnar eru ekki nógu mikið skornar.

Alls konar munstur og oft voru til myndir sem voru fyrirmyndir.

Það er ekkert eitt vinsælt, stundum jólatré eða stjarna eða bros. Þá er vinsælt að nota upphafsstafi í nöfnum viðkomandi.

Yfirleitt svipað. Stafir heimilismanna, jólatré og munstur mynduð af strikum. Man ekki eftir neinum nöfnum. Kökur sem eru með handskornu munstri eru alls konar, mest samdar á staðnum. Amk 1 kirkja. Man aldrei eftir að eitthvað hafi komið upp sem passaði ekki á laufabrauð.

Heima á Siglufirði var pabbi útskurðarmeistarinn. Hann hafði afskaplega fallega rithönd, fyrir utan að hann var afburða skrautskrifari. Man ekki eftir neinum heitum á útskurðinum. Við gjarnan gerðum okkar upphafsstafi og það var mjög vinsælt. Þannig þekktum við okkar köku. Kirkjuturn, kerti, kross, hring eða krans, o.s.frv. eitthvað sem var jólalegt. Svo var venjan að gera 3 kökur og hengja upp í glugga, "J" - "Ó" - "L" Aldrei kom til tals að það væri eitthvað sem EKKI væri við hæfi að setja á kökuna.

Engar hefðir í útskurði.  Allir gera eins og þeir vilja.

Er með nokkur grunn munstur, stjörnur átta arma og brýt ýmist út frá miðju eða að. Þrjár samliggjandi rennur, eina langa og tvær eða þrjár þvert á. gleymdi alveg að gera stafi. Munstrin mín eru frekar stór á vinkonu sem sker út ótrúlega fallegar kökur þéttur og fíngerður skurður og falleg munstur.