Tape

= 2016, Sigurður Guðjónsson

Varðveitt hjá

Í verkinu Tape sýnir Sigurður okkur aftur nýlega en útrunna tækni. Þetta er nærmynd af hljóðsnældu – kassettu – þar sem sem við sjáum hljóðbandið vindast af annarri spólunni yfir á hina. Séð svona í nærmynd fær þetta vélræna ferli meiri vídd. Hugurinn gæti hvarflað til leikrits eftir Beckett, til „mix-teipanna“ sem voru „playlistar“ níunda áratugarins eða til allrar neðanjarðarútgáfunnar sem tónlistarmenn og skáld þess áratugar létu frá sér á þessum nýja og ódýra miðli. Við getum horft á hreyfinguna í myndinni og séð þar líkindi við sporbauga plánetanna um Sól eða túlkað hana sem erfitt dæmi í hornafræði. Dæmið er óleysanlegt vegna þess að það er vélrænt en ófyrirsjáanlegt – og það er einmitt þetta sem heillar okkur. Við erum komin á öld hins stafræna þar sem allt má afrita án þess að nokkru smáatriði skeiki og þá greinum við fegurðina í ófullkomleika eldri tæknilausna: Í vínilplötum og segulböndum. In Tape we see another evocation of recently outmoded technology. It is a close-up of the small window in the middle of an audio tape cassette, through which one can see the tape being wound from one spool to the other. Somehow, in close-up and with hindsight, this mechanical process comes to represent much more. It conjures up memories of a Beckett play, of 1980s mix tapes and uncountable underground editions of the most interesting art and music. We can see the moving image as a representation of the orbits of heavenly objects or as an impossibly complex calculus problem. It is impossibly complex because it is mechanical, messy and unpredictable – and that is its charm. Having reached the digital age, with impeccably accurate sound reproduction and lossless reproduction, we find aesthetic qualities in the imperfections and distortions of earlier electronic equipment. Ú sýningartexta Jóns Proppé frá sýningu Sigurðar Guðjónssonar í BERG Contemporary 2016. Í verkinu Tape sýnir Sigurður okkur aftur nýlega en útrunna tækni. Þetta er nærmynd af hljóðsnældu – kassettu – þar sem sem við sjáum hljóðbandið vindast af annarri spólunni yfir á hina. Séð svona í nærmynd fær þetta vélræna ferli meiri vídd. Hugurinn gæti hvarflað til leikrits eftir Beckett, til „mix-teipanna“ sem voru „playlistar“ níunda áratugarins eða til allrar neðanjarðarútgáfunnar sem tónlistarmenn og skáld þess áratugar létu frá sér á þessum nýja og ódýra miðli. Við getum horft á hreyfinguna í myndinni og séð þar líkindi við sporbauga plánetanna um Sól eða túlkað hana sem erfitt dæmi í hornafræði. Dæmið er óleysanlegt vegna þess að það er vélrænt en ófyrirsjáanlegt – og það er einmitt þetta sem heillar okkur. Við erum komin á öld hins stafræna þar sem allt má afrita án þess að nokkru smáatriði skeiki og þá greinum við fegurðina í ófullkomleika eldri tæknilausna: Í vínilplötum og segulböndum. In Tape we see another evocation of recently outmoded technology. It is a close-up of the small window in the middle of an audio tape cassette, through which one can see the tape being wound from one spool to the other. Somehow, in close-up and with hindsight, this mechanical process comes to represent much more. It conjures up memories of a Beckett play, of 1980s mix tapes and uncountable underground editions of the most interesting art and music. We can see the moving image as a representation of the orbits of heavenly objects or as an impossibly complex calculus problem. It is impossibly complex because it is mechanical, messy and unpredictable – and that is its charm. Having reached the digital age, with impeccably accurate sound reproduction and lossless reproduction, we find aesthetic qualities in the imperfections and distortions of earlier electronic equipment. Ú sýningartexta Jóns Proppé frá sýningu Sigurðar Guðjónssonar í BERG Contemporary 2016.