Karlmaður

27.11.1904

In preservation at

Nr. 6091, Tyrfingur Magnússon. „Líklega Tyrfingur Magnússon (1877-1906) skipstjóri á fiskiskipinu Ingvari. Ingvar fóst með allri áhöfn á Viðeyjarsundi 7. apríl 1906. Sama dag fórust tvö önnur þilskip, Emilie og Sophie Wheatley, á Mýrunum. Úr bréfi Þórunnar Þórðardóttur (1830-1918) til sona í Vesturheimi: Tíð hefur verið óvenju slæm í vetur og einnig í fyrravetur. Voðaslys hið mesta er menn muna hinn 7. apríl n.l. Þrír kútterar fórust hér í Faxabugt þann dag, laugardag næstan fyrir Pálmasunnudag. Tveir í ofsa hafróti og roki fórust á Mýraskerjum hér megin Þormóðsskers með allri skipshöfn. Yfir 20 á hvoru skipinu. Þau tvö hétu Emilie, skipstjóri Björn Gíslason, eign Th. Thorsteinssonar er á dollur Geirs gamla Zoega. Á henni var í fyrsta sinn til sjós Kristján sálugi á Höfðanum og Árni sálugi hans bróðir og sonur Kristjáns nýfermdur, Guðmundur sálugi Þorsteinsson sjóbúði, kallaður oft ritari í daglegu tali og Guðmundur Jónsson rúmlega 20 ára maður Þórunnar litlu bróðurdóttur ykkar. Þau bæði nýflutt til Reykjavíkur, giftust í nóvember 1905 og hann drukknaði ásamt þessum ógleymanlega fjölda, flest ungir menn, 7. apríl 1906, og fleira af Akranesi er ekki þýðir að greina. Þið lítið þekkt hitt skipið. Nýr kútter, Sophie Wheatley, skipstjóri og meðeigandi Jafet Ólafsson, um 24-25 manns. Þar fáir þekktir af Akranesi á því skipi en úrval af ungum og upprennandi mönnum. Þessara 2ja örlög urðu að hrekjast á Mýraskerinu og rak sama kvöldið smá brot úr skipunum og einnig spjald með skipsnafninu Emilie og kúfort og vissu menn þá þegar að svona mundi komið. Nú hið þriðja hét Ingvar, eign Duus verzlunar, skipstjóri Tyrfingur hafði alist upp í Engey. Á honum af Akranesi Tómas sálugi Bjargi, Ólafur sonur Guðmundar í Árnabúð og Sigurbjörn nokkur frá Lambhúsum, kærasti Jónu í Garðbæ, Bjartur og Gunna þekkja hann. Og enn Guðjón, sonur Jóns í Götu og Valgerðar. Þessa skips örlög urðu [svo] hörmuleg að aldrei gleymist þeim [er] á urðu að horfa og ekkert geta hjálpað. Það lenti á rifstanga vestanverðum við Viðey með rifin segl og að menn héldu brotið stýri og sást rugga þar og liðast í sundur hátt á 3ja klst., og menn að klifra upp í möstrin og þar hángandi meðan lífsþrek entist uns þeir svo að þrotnum kröftum sópuðust í sjóinn að líkindum sumir við eða í dauðanum. Þetta urðu menn að horfa á að því leyti er sást fyrir veðri. Og ósköpin sem á gekk í ríki náttúrunnar. Þó mörg eimskip á Reykjavíkurhöfn eru treystust þau ekki að hreyfa sig.“ (ES 2018)