Order a photo Terms of Use

Jakki

1925 - 1926

In preservation at

National Museum of Iceland

Svonefndur stakkur úr heimaofnu vaðmáli. Dæmigerður vinnustakkur frá fyrstu árum tuttugustu aldarinnar. Hann er allur mjög slitinn og margbættur, endar notaður til hins ítrasta. Hann er hnepptur að framan með þremur brúnum tölum. Tveir vasar eru að framan nokkuð nýlegir miðað við jakkann. Síðast var hann notaður sem mjaltastakkur. Hann var unninn af móður gefanda, Bessabe Halldórsdóttur, sem spann þelbandið og saumaði stakkinn, og af bróður gefanda, Guðmundi Inga Kristjánssyni, sem óf vaðmálið. Sjá upplýsingar í bréfi frá gefanda til Elsu E. Guðjónsson, dagsettu 18.9. 1984: „Kirkjubóli í Bjarnardal 18.-9.-1984 Elsa mín góð! Ég þakka þér fyrir bréfið og blöðin, sem ég fékk frá þér í fyrra. Hérna sendi ég þér nú loksins gamla, góða stakkinn, sem ég sagði þér frá. Þegar við brenndum gömlu vaðmálsfötin, þá stakk ég undan einum vaðmálsbuxum, - slitnum og bættum, eins og fötin voru öll - og þessum stakk. Þegar ég svo fyrir fáum árum lét buxurnar á Byggðasafnið á Ísafirði, þá fannst mér stakkurinn of ræfilslegur til þess að hann væri mönnum sýnandi. En með fullri virðingu fyrir öllum þeim handtökum sem að baki hans liggja, þá geymdi ég hann áfram í gömlu kistunni hennar ömmu. - Guðmundur Ingi bróðir minn óf vaðmálið í stakkinn, líklega 1926 eða nálægt því. Uppistaðan er hvítur bómullartvistur, en ívafið spann mamma úr sauðsvörtu þeli. Voðin var þæfð undir fótum, undin á rúmfjöl til að slétta hana og látin bíða í nokkra daga á fjölinni. Síðan var hún þurrkuð og svo sneið mamma og saumaði. Hún bætti líka, þegar stakkurinn fór að slitna, það er búið að endurnýja vasana, þeir slitnuðu fljótt, því bræður mínir gengu gjarnan með nagla í vösunum. Guðmundur Ingi átti stakkinn, en síðasta hlutverk hans var samt að vera mjaltastakkur á mömmu. Kýrnar hennar vildu sleikja á henni bakið meðan hún mjólkaði þær. Þessi stakkur hefur nú sennilega verið orðinn slitinn á bakinu áður, menn þurftu svo margt að bera á bakinu. Þessi stakkur var dæmigerður vinnustakkur frá fyrstu árum aldarinnar, stundum var ívafið litað, stundum var uppistaðan þráður eins og í buxnavaðmáli. - Með kærri kveðju Jóhanna Kristjánsdóttir.“