Jarðtætari

Laust fyrir 1960 tóku jarðtætarar að öðlast miklar vinsældir sem jarðvinnslutæki hérlendis. Bar líklega einkum tvennt til:

Annars vegar hentuðu tætararnir vel þeim stærri og betur búnu dráttarvélum sem þá voru að koma. Hins vegar féllu margir fyrir vinnugæðum þeirra og þeim fallega sáðbeð sem til varð við fullvinnslu túna með jarðtætara. 

Jarðtætari var svo sem ekki nýr í íslenskri jarðrækt. Þúfnabaninn, brautryðjandi vélvæddrar túnræktar hérlendis, var risastór jarðtætari. 

Segja má að jarðtætarinn hafi um hríð skyggt á plóg og herfi í túnræktinni. 

Rannsóknir og reynsla sýndu er frá leið að beita varð jarðtætara af mikilli varúð í vissum gerðum íslensks jarðvegs, ætti bygging hans ekki að spillast og ræktun að mistakast. 

Eftir kalárin fyrir og um 1970 dró úr vinsældum jarðtætarans en sól annarra jarðvinnslutækja, einkum plógsins, tók að rísa á ný. 

Þessi jarðtætari, sem kemur frá Brekku í Norðurárdal, er breskur, af gerðinni The Howard ROTAVATOR, en hún varð vinsæl hérlendis.