Verkstæði vélaaldar

Með aflvélunum varð til þörf fyrir eins konar verkstæði á flestum bæjum. Það þurfti að halda vélunum við, smyrja og stilla og lagfæra það sem bilaði. Þá reyndu ýmsir líka að laga vélarnar að sínum aðstæðum, jafnvel að smíða á þær tæknibúnað sem orðið gat til hagræðis við vinnu með þeim. Þá var gott að hafa aðgang að vel búnu verkstæði. 

Vélarnar voru flestum framandi á þessum árum. Sumir náðu betri árangri en aðrir í vélaviðgerðum og lagfæringum; lagtækir vélamenn liðsinntu sveitungum sínum. Jafnvel urðu til lítil sveitaverkstæði. 

Með vélunum kom líka ný tegund af óhreinindum: Feiti, olíur, vélasót, svo beita þurfti öðrum aðferðum og sterkari efnum til þvotta en þegar óhreinindin voru einkum mold, hrossamóður, ullarfita og fita í neipum mjaltafólks. 

Þetta verkstæði gæti hafa verið á fremur stóru búi í íslenskri sveit um miðbik síðustu aldar þegar viðhaldsþörf dráttarvélanna var farin að segja til sín sem og þörfin fyrir að vera sjálfbjarga um helstu viðgerðir og einfaldar vélsmíðar.