Þetta málverk af tveim útigangshestum mun Jón hafa málað eftir að hafa dvalið á æskuslóðum sínum í Skagafirði. Íslenskir hestar voru Jóni kært viðfangsefni og túlkaði hann hestinn ýmist sem hinn þarfa þjón mannsins svo sem í málverkinu Hestur við búðardyr eða frjálsa skepnu, sem geislar af lífsþrótti, eins og í myndinni Hestar á fjalli. Í verkinu Strokuhestur verður hesturinn í huga áhorfandans hins vegar tákn þess sem leitar frelsis. Í myndinni Útigangshestar, sem Jón málaði tveim árum síðar, er efnið ekki eins frásagnarkennt og hesturinn sýndur sem skepna er fer eigin leiðir utan vegar. Myndin sýnir tvo loðna hesta úti á víðavangi, þar sem þeir standa grafkyrrir úti í vetrarkuldanum. Sést annar frá hlið, en hinn aftan frá, og báðir snúa þeir í átt til ljóssins, sem kemur frá vinstri og lýsir upp snjóbreiðuna. Í baksýn er lágt fell til vinstri, en að öðru leyti mætast himinn og jörð við sjóndeildarhringinn og víðátta landsins þar með gefin í skyn. Ljóst litróf myndarinnar er ákaflega blæbrigðaríkt. Í grágulum forgrunni rofar í grænblátt og á móti okkurgulum lit í skrokk hestanna koma fjólubláir skuggar, en skýjafarið er mótað með bláum og gulleitum litatónum. Nærvera hestanna og hlýir litirnir skapa nálægð í þessu víðáttumikla og kuldalega landslagi sem virðist vera hugsað sem umgjörð utan um hestana. Þeir eru þungamiðja myndarinnar og gegna því öðru hlutverki en lómarnir í málverkinu Sumarnótt þar sem listamaðurinn notar fuglana til áherslu í landslagstúlkun sinni. Snjóbarðir eru útigangshestarnir orðnir eitt með náttúrunni, en með hlýjum litatónum eru dregin fram mýkt skepnanna, ylur og þéttleiki. Listasafn Íslands keypti málverkið árið 1930. (Júlíana Gottskálksdóttir, „Umfjöllun um tíu meginmyndir Jóns Stefánssonar í Listasafni Íslands“, Jón Stefánsson 1881-1962 (Listasafn Íslands: Reykjavík, 1989).)